ทำวันนี้ให้ดีที่สุด

หลังจากใช้ชีวิตอยู่กับการทำงาน ทำงาน ทำงาน ทำงาน และทำงาน โดยไม่เคยได้ใส่ใจแยกแยะว่าเวลาไหนเป็นเวลาไหน ตอนเช้าไปทำงาน เย็นเอางานกลับมาทำต่อที่บ้าน ไม่มีเวลาใส่ใจว่าคนรอบตัว เพื่อนฝูง คนใกล้ๆตัวเขาทำอะไรกันหลังเวลางาน กิจกรรมอื่นๆหลังเวลางาน ก่อนเวลางานเขาทำอะไรกัน วันหยุดทำงานที่บ้าน มีเวลาดูแลต้นไม้ ทำสวนบ้าง ในวันหยุดบางวัน แต่เสร็จจากสวนแล้วก็เหมือนเดิมทำงาน ทำงาน ทำงาน ไม่เคยได้ทบทวนตัวเองว่า ทำงานได้มากน้อยเพียงใด กับการไม่มีเวลาหยุดทำงานยกเว้นเวลานอน ใช้ชีวิตอยู่อย่างนี้ ร่วม 10 กว่าปี

จนวันหนึ่งชีวิตเกิดการตกร่องครั้งรุนแรง ตกงานชนิดจริงๆจังๆ ไม่มีงานให้ทำ เคว้งคว้าง หดหู่เหมือนไร้ค่า มิใยที่เพื่อนจะคอยชี้แนะว่า ไม่มีงานทำก็ทำอย่างอื่นไปสิ ชีวิตมีอะไรตั้งมากมายให้ทำ แต่เราคิดไม่ออกมีอะไรให้ทำนอกจากงาน มืดแปดด้านอยู่นานมาก กว่าจะรู้ได้ว่า อ๋อ! นอกจากงานที่ทำเงินหรือผลตอบแทนเป็นเม็ดเงินแล้วมีอย่างอื่นให้ทำอีกมาก ทำความสะอาดบ้าน ทิ้งขยะ ทำอาหาร ดูแลเอาใจใส่คนใกล้ๆตัว ใช้ชีวิตอย่างที่มันคือชีวิต อ๋อ! การใช้ชีวิตที่เหมือนมนุษย์คนอื่นๆเขาทำอย่างนี้นี้เอง แต่กว่าจะรู้สึกตัว ก็สายไปแล้ว เลียวไปรอบตัวก็ไม่มีใครแล้ว เหลืออยู่บ้างก็เพื่อนแท้บางคนที่คอยมองอยู่ไกลๆ คงเส้นคงวาไม่ไกลไม่ใกล้จนเกินไป

กลับมาวันนี้ที่ได้ทำงานที่สร้างผลตอบแทนเป็นเม็ดเงินเพื่อยังชีพอีกครั้ง จึงตั้งเป้าหมายกับตนเองว่า จะทำงานเฉพาะที่ทำงานเท่านั้น ไม่เอางานกลับมาทำที่บ้านอีกเป็นอันขาด ถึงแม้งานจะไม่เสร็จก็ไม่เอากลับมาทำอีก คิดเสียว่า วันนี้ทำดีที่สุดแล้ว ทำอย่างเต็มที่แล้ว พรุ่งนี้ ค่อยมาทำต่ออย่างดีที่สุดอีก หนึ่งวัน และหนึ่งวันไปเรื่อยๆ และนี้ ”คือความสำเร็จ” เวลาที่บ้านคือเวลาพักผ่อนอยู่กับสัตว์เลี้ยง ตัวเอง อ่านหนังสือ ทำกิจกรรมที่รักที่จะทำ มีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนบ้าน รู้สุขทุกข์ของผู้อื่น ยื่นมือช่วยเหลือเท่าที่เขาต้องการและเราพอทำได้ เป็นส่วนหนึ่งของชุมชน แม้เริ่มต้นจากคนแปลกหน้า

แต่ยังมีความตั้งใจบางประการที่กำหนดเอาไว้แต่ยังไม่สำเร็จตามเป้าหมายก็ยังไม่สามารถเลิกยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเสพติดสิ่งเดียวที่ตามติดคอยประจารความผิดพลาดและความอ่อนแอในจิตใจของตนเองได้อย่างเด็ดขาด ยังเลิกบุหรี่ไม่สำเร็จ กับทั้งยังไม่สามารถเท่าทันอารมณ์ตัวเองได้ทุกครั้งที่มีอารมณ์โกรธ ซึ่งเป็นข้อเสียอย่างใหญ่ของเรา และมันเคยทำลายความสัมพันธ์กับคนมากมายมาแล้ว ปีนี้ยังเผลอไม่เท่าทัน และโกรธเกลี้ยวออกมา 1 ครั้ง จนเกือบทำลายความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน ไป1 คน แต่เรารู้ดีว่าแม้มันยังไม่พังทลายลง รอยร้าวก็ได้เกิดแล้ว แต่ไม่เป็นไรปีหน้าเราต้องบอกลาบุหรี่ไปชั่วชีวิตแน่นอน และปีหน้าต้องไม่เกิดอาการไม่เท่าทันตัวเองโดยเฉพาะอารมณ์โกรธขึ้นอีกให้ได้