ดวงประทีปแห่งเเรงบันดาลใจ ๑๓
ระบายใจ
.jpg?1385731183)
ความทุกข์ที่เราประสบผ่านเข้ามาในชีวิตจนทำให้เราเองหลายที่จนชาชิน กับความทุกข์และความไม่สบายใจ คนที่สามารถปรับตนเองได้กับความทุกข์เหล่านั้นให้กลายเป็นความสุขได้ การมีความสุขอยู่บนความทุกข์ได้ในหลายๆเรื่องราวอาจมีน้อยคนนักที่จะสามารถปรับใจจากความทุกข์ให้กลายเป็นความสุขได้ง่าย ถ้าเราทุกคนลองคิดดูดีดีแล้ว “ทุกสิ่งจะมีแต่ความทุกข์” ทุกสิ่งในโลกนี้ก็มีแต่ความทุกข์ ความรู้สึกต่างๆก็มีแต่ความทุกข์ ความรักต่างๆเราก็มีแต่ความทุกข์ ความคิดต่างๆเราก็มีแต่ความทุกข์ ไม่มีความสุขในโลกนี้ แต่เราสร้างความสุขในโลกนี้ขึ้นมาด้วยตนเองโดยการปรับใจเข้าหาความทุกข์ให้สามารถกลายเป็นความสุขได้ แต่การที่เราจะสามารถปรับใจให้กลายเป็นความสุขได้นั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนเพราะสิ่งนี้ คือ “การปรับใจ” ซึ่งความคิดของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แล้วการควบคุมใจของตนเองนั้นหลายๆคนสามารถทำได้ยากมาก หลายๆคนที่มีความทุกข์โดยเฉพาะวัยรุ่นซึ่งเป็นวัยแห่งช่วงของการเปลี่ยนแปลงที่มีอารมณ์ค่อนข้างเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา โดยที่ในยามที่ช่วงวัยนี้มีความทุกข์ จะเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างลึกและไม่ได้คิดอย่างถี่ถ้วน หรือ ไม่ค่อยคิดรอบคอบในการทำสิ่งต่างๆ เมื่อสิ่งนั้นไม่ได้ตามที่ได้ตั้งเป้าไว้ก็จะมักระบายสิ่งที่ไม่สบายใจนั้นออกไปเพื่อให้ตนจะได้ผ่อนคลาย และไม่ใช่แค่เพียงวัยรุ่นเท่านั้นที่จะเป็นแบบนี้ วัยอื่นๆก็เช่นกัน เมื่อมีความทุกข์เก็บไว้ก็ต้องระบายออกเป็นธรรมดา ถ้าเก็บไว้กับตนเองก็จะทำให้ตนเอง “เก็บกด” เสียเปล่าๆ แล้วจะทำให้เสียสุขภาพจิตของตนเองในที่สุด หลายๆคนเชื่อว่า เมื่อได้ระบายออกมาแล้วจะทำให้ตนเองรู้สะบายใจ แล้วเมื่อได้พูดคุยกับเพื่อนๆ กับน้องๆ กับพี่ๆ กับพ่อแม่ จะสบายใจขึ้นมากกว่าการคุยอยู่คนเดียว อีกทั้งในยุคนี้สังคมออนไลน์เข้ามาอย่างแพร่หลายและเข้าถึง วัยรุ่นหลายคนใช้ช่องทางนี้ในการระบายใจให้คนเพื่อนได้รับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง “แต่ทำไมล่ะ ต้องระบาย” เป็นเพราะความรู้สึกของคนธรรมดาอย่างเราๆคงมีข้อจำกัดในเรื่องของอารมณ์โดยที่เมื่อมีเรื่องทุกข์มากๆ เราก็จะระบายความทุกข์นั้นออกมาผ่านช่องทางที่เราคิดว่าเราสะบายใจที่สุด ผ่านเพื่อนๆ ให้เพื่อนได้รับรู้ทั้งทางการพูดคุยโดยตรงและทางสังคมออนไลน์ “เพราะอะไรล่ะ ต้องระบายกับเพื่อนๆ” เพราะเราเชื่อว่าเพื่อนจะให้คำปรึกษาเราได้ดี และการปรึกษาเพื่อนๆ ไม่ต้องคิดมากเหมือนกับการปรึกษาผู้หลักผู้ใหญ่ แล้วมนุษย์ส่วนใหญ่นั้นมีแนวคิดเป็นสัตว์สังคมที่ต้องอยู่กับสังคม เมื่อได้ระบายสิ่งที่มีความทุกข์นี้ไปให้เราอื่นๆได้รับรู้แล้วตนเองจะรู้สึกสะบายใจและวางใจจากเรื่องร้ายๆที่เราเองได้คิด แต่การปรึกษาเพื่อนและปรึกษาคนอื่นๆอาจไม่ได้ผลในอีกหลายๆคน ซึ่งหลายคนในที่นี้ต้องการความเป็นส่วนตัว ต้องการที่จะอยู่คนเดียว ต้องการปรับใจอยู่กับตัวเองสักระยะ โดยการพูดกับตนเอง โดยการร้องไห้ โดยการร้องเพลง โดยการไปเที่ยว โดยการไปทำบุญ เข้าวัดปฏิบัติธรรม ซึ่งการกระทำเหล่านี้เชื่อว่าทุกคนส่วนใหญ่เคยกระทำ เคยร้องไห้ เคยพูดกับตนเองอยู่เป็นประจำ การร้องไห้เป็นสิ่งที่ดี เมื่อเรามีความทุกข์ต่างๆแนะนำให้ร้องออกมาให้มากที่สุดแล้วหลังจากร้องไห้เสร็จเราจะรู้สึกว่า เรารู้สึกดีขึ้น แล้วแนะนำให้เมื่อหายจากการเศร้าแล้วให้เข้ามาปรึกษาคนที่เราสามารถปรึกษาได้แล้วอย่าลืมปรึกษาตนเองให้ดีด้วยการคุยกับตนเอง ด้วยตนเอง การระบายใจเป็นสิ่งที่ไม่มีถูกไม่มีผิด เพราะอยู่ที่ความคิดของแต่ละคน การระบายใจเป็นสิ่งที่ดีกว่าการเก็บไว้ให้ตนเองไม่สะบายใจไปเสียเปล่าๆ การเก็บความรู้สึกไว้บางครั้งเป็นสิ่งที่ดี เช่น เรารู้สึกเช่นนี้ เราไม่สามารถบอกเพื่อนๆได้เพราะเมื่อได้บอกไปแล้วนั้นจะทำให้เกิดการไม่เข้าใจกันครั้งยิ่งใหญ่ แต่ถ้าเป็นความทุกข์ที่ควรระบายใจออกมาจริงๆ ก็ให้ระบายออกมาได้ เพราะมีแต่ตนเองเท่านั้นที่จะอยู่กับตนเองได้ในตลอดชีวิต เมื่อเราเกิดความไม่สะบายใจ พอเก็บไว้นานๆ สักวันความรู้สึกที่ถูกเก็บไว้นานๆนั้นอาจทำให้เราเปลี่ยนแปลงกลายเป็นคนละคนเลยก็เป็นได้ แต่เมื่อเราประสบความความกดดันมากๆ ความทุกข์มากๆ ความไม่สะบายใจมากๆ ก็ให้ระบายออกมา ระบายออกมาในช่องทางที่เราเองคิดว่าจะทำให้ตนเองสบายใจมากขึ้น อาจผ่านช่องทาง การพูดคุย สังคมออนไลน์ ร้องไห้ ร้องเพลง ไปเที่ยว ไปปฏิบัติธรรม แต่เมื่อเราระบายออกมาแล้วเราจะรู้สึกสะบายใจได้ แล้วลองปรึกษาคนที่ควรปรึกษาได้แล้วอย่างลืมพูดกับตนเอง ปรึกษาตนเองให้ดี เพราะ “มีแต่ตนเองเท่านั้นที่จะอยู่กับตนเองได้ในตลอดชีวิต” ความทุกข์ต่างๆในโลกนี้มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ขึ้นอยู่กับว่าเราจะสามารถปรับใจจากความทุกข์ให้กลายเป็นความสุขได้อย่างไร จะสามารถมี “ความสุขกับตนเองได้ยังไง และคนรอบข้างจะมีความสุขกับเราได้ยังไง” นั่นล่ะเป็นสิ่งที่เราควรถามตนเองอยู่เป็นประจำ...
**ขอขอบคุณภาพสวยๆจาก .... writer.dek-d.com
ความเห็น (3)
ทึ่งมากกับบันทึกนี้อีกเช่นเคยค่ะ
ปกติพี่มีเวลาน้อยนิด ยาวๆ แบบนี้อ่านไม่ค่อยจบค่ะ
แต่ก็ติดพันกับบันทึกนี้นะคะ
เอ้อ .....น่าจะรวมเล่มเล็กๆ ได้อยู่นะคะ
อ่านแล้วได้แรงบันดาลใจครับ ขอบคุณมากครับ
ขอขอบคุณมากๆ... สำหรับคำติชมข้างต้นครับ...