ดวงประทีปแห่งเเรงบันดาลใจ ๑๒

ละครใจ

 

 

          สิ่งที่เราเป็น   สิ่งที่เราอยู่ในทุกๆวัน สิ่งนั้นอาจเป็นบทบาทหน้าที่ที่เราทุกคนจะต้องรับผิดชอบในแต่ละวัน ที่บางคนมีหน้าที่ที่ตนเองต้องรับผิดชอบมาก   มีภาระมากในแต่ละวัน  แต่ในอีกบางคนกลับมีภาระหน้าที่น้อยมากหรือไม่มีเลย อีกสิ่งหนึ่งที่คนเราทุกคนต่างกันก็อาจเป็นบทบาทหน้าที่ที่ตนเองได้รับผิดชอบ  บางหน้าที่ที่ได้ทำ หลายคนจะมีความสุข แต่บางหน้าที่ได้อีกหลายคนได้รับผิดชอบเขากลับมีความทุกข์  “แต่ทำไมล่ะบางหน้าที่เขาถึงมีความสุข และบางหน้าที่เขาถึงไม่มีความสุข” อาจเป็นเพียงเพราะ “ใจ” หน้าที่ที่มีความสุขเป็นเพราะเราได้เอาใจเข้าใจ และหน้าที่ที่ไม่มีความสุขเป็นเพราะเขาไม่ได้เอาใจใส่...แต่หากเป็นเพราะใจ เราอย่าลืมไปว่าใจของคนเราแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน  ใจเดียว  หลายใจ  ความชอบ  ความถนัดต่างกันไป ลองสังเกตตัวเองได้ง่ายๆว่า “ทำไมเราทำงานนี้แล้วเราไม่มีความสุข” และ  “ทำไมเมื่อเราได้ทำงานนี้แล้วเรามีความสุข” ซึ่งคำตอบต่างๆนานานั้นอยู่ที่แก่นกลางใจของตนเองเท่านั้นที่จะสามารถตอบตนเองได้ ความรักความชอบในบทบาทหน้าที่นั้นจึงเป็นต่างกันไป ตามใจของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน “เราไม่สามารถบังคับจิตใจคนได้   เราไม่สามารถซื้อจิตใจของคนเราได้” เพราะจิตใจนี้อยู่ภายในแก่นกลางใจ ที่สิ่งอื่นๆเป็นเพียงสิ่งเร้า มาทำให้ใจเราคล้อยตามเพียงเท่านั้น ถ้าใจเราไม่คล้อยตามในทางที่ไม่ดี ไม่ควรเสียอย่าง สิ่งเร้านั้นจะไร้ค่าโดยทันใด ฉะนั้นคำตอบอยู่ที่ใจ  ความสุขอยู่ที่ใจ  เพราะถึงแม้ว่าในบางครั้งเราจะถูกคำพูดหยามหยัน ในชีวิตจริง แต่เรามีความสุขได้ นั่นล่ะก็อาจเป็น “ใจ” เท่านั้นที่กำหนด ทุกสิ่งอยู่ที่ใจเรากำหนด ไม่ได้อยู่ที่ฟ้ากำหนด   ไม่ได้อยู่ที่ใครกำหนด  มีแต่เราเองเท่านั้นที่จะสามารถกำหนดชะตาชีวิตลิขิตใจตนเองได้

           เราทุกๆคนนั้นตลอดช่วงเวลาของชีวิตคงจะผ่านเรื่องราวของความทุกข์   ความสุข  ความสบายใจ  ความไม่สบายใจ  ความกดดัน  ความเกรงใจ ต่างๆนานาที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย ในเวลาวันเกิดตนเองเรามีความสุข  ในเวลาที่ได้เลื่อนฐานะเรามีความสุข  เวลาที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเราเศร้าโศกเสียใจ  เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจบางครั้งเราก็อาจมีความทุกข์  ซึ่งในห้วงของความรู้สึกเหล่านั้นก็เหมือนกับ “กราฟ” ที่มีขึ้นมีลง  มีสุขก็ต้องมีทุกข์เป็นธรรมดา แต่จงอย่าไปจมกับความรู้สึกเหล่านั้นให้มากนัก เพราะเมื่อถ้าเราจมกับความรู้สึกเหล่านั้นมากๆเราจะขึ้นอยู่ในภวังค์เดิมที่เราเคยอยู่นั้นค่อนข้างยากหรือ “กลับมาเป็นคนเดิมได้ยาก” ให้เรียนรู้ที่จะอยู่กับความรู้สึกไปเรื่อยๆ และเผื่อใจไปเรื่อยๆ ให้คิดว่าสักวันสิ่งนั้นย่อมเกิดได้ แต่อย่าไปกระวนกระวายกับสิ่งที่ตนเองคิด... คิดทบทวนในใจตนเองเสมอว่าชีวิตคนเรามีขึ้นมีลง เหมือนกราฟ หรือ พาราโบลา... สิ่งที่เราดำเนินอยู่ในทุกๆวัน  ใช้ชีวิตประจำวันอยู่ในทุกๆวัน  เราคงหนีไม่พ้นกับห้วงของความรู้สึกต่างๆที่คอยมาเร้าอยู่ตลอดเวลา  เราปฏิเสธไม่ได้ว่าเราจะไม่มีความทุกข์ในชีวิต และเราไม่สามารถกำหนดได้ว่าสิ่งต่างๆที่จะเข้ามาหาตัวเราที่จะมาคอยทำให้เรามีความทุกข์นั้นเป็นอย่างไร  ชีวิตคนเราก็เหมือนกับละคร แต่ละครเรื่องนี้เป็นตัวจริง  เราแสดงจริง ที่อยู่ในชีวิตจริง ละครเรื่องนี้มีตัวละครเยอะที่สุดกว่าละครเรื่องใดใดที่เราเคยเห็นมา และความรู้สึกนานา เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่กว่าละครเรื่องใดใดหลายร้อยเท่า อาจมีย้ำพูดเล่นๆคอยย้ำเตือนเราอยู่สเมอว่า “ชีวิตจริง คือ ละครใจ” ที่มีเรื่องราวต่างๆ  ห้วงความรู้สึกต่างๆมาให้เราได้คิดอยู่ในตลอดเวลา... แต่จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับสิ่งนั้น  จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับห้วงความรู้สึกนั้น ด้วยตนเอง แต่อย่าไปจมกับความรู้สึกที่ตนเองเป็นผู้ก่อขึ้น ให้เรียนรู้ไปเรื่อยๆ ให้มองไปเรื่อยๆ มองตนเองอยู่เรื่อยๆ ละครชีวิตเรื่องนี้ยืดยาวมาก  มากจริงๆ เราเป็นตัวเอกของละคร  เราเป็นผู้กำกับละคร  และเราเป็นผู้อำนวยการผลิตละคร  ชีวิตเรานี้ เราสามารถลิขิตเองได้  ไม่มีใครกำหนดและเราไม่สามารถกำหนดใจของใครได้  ชีวิตที่เราลิขิตเองจะทำให้เราเป็นอีกบทบาท คือ ผู้กำกับละครชีวิตเรื่องนี้  แต่กว่าจะถึงบทบาทของการกำกับชีวิตนั้นเราจะต้องเริ่มเรียนรู้ละครใจ และเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ๆ จนกระทั่งสามารถกำกับละครเองได้  สิ่งที่กำหนดมิใช่ฟ้าอีกต่อไป แต่มีเพียงใจเราเท่านั้นที่ลิขิตเอง...

 

ขอขอบคุณภาพสวยๆจาก... board.postjung.com

 

 

 

 

 

 

[ทิมดาบ]

“ใจ” เท่านั้นที่กำหนด ทุกสิ่งอยู่ที่ใจเรากำหนด ไม่ได้อยู่ที่ฟ้ากำหนด ไม่ได้อยู่ที่ใครกำหนด มีแต่เราเองเท่านั้นที่จะสามารถกำหนดชะตาชีวิตลิขิตใจตนเองได้...

ผมชอบถ้อยคำข้างบนมากครับ

ขอบคุณนะครับ

[ธีระวุฒิ ศรีมังคละ]

ขอขอบคุณมากๆ... สำหรับคำติชมข้างต้นครับ...