จดหมายถึงลูก "ภัคร + เพรียง" ฉบับที่ ๓๓ ตอนสอนประสบการณ์ให้กับลูก - หลาน

เมื่อคืนวันที่ ๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๖

หลังจากที่ย่ามาทำงานที่มหาวิทยาลัยกับ "ฟ้าคราม"

เช่นเคย...พอกลับไปบ้าน พ่อเพรียงชวนย่า

มาเที่ยวในเมืองพิษณุโลกกัน...พวกเรามากัน ๔ ชีวิต

คือ พ่อเพรียง + แม่อ้อม + ย่า + ฟ้าคราม...

ฟ้าครามชวนปู่จเรมาด้วย แต่ปู่สั่นหน้า...

เพราะปี-ชาติ ปู่ไม่ค่อยชอบเที่ยว ขอเฝ้าแต่บ้าน :)

(แต่ไม่ได้หมายความว่า อยู่บ้านแล้วจะไม่รู้อะไร?

ปู่เรเป็นคนที่ฉลาดมาก...รู้เรื่อง IT มากกว่าย่าอีก

แต่ตอนนี้ความชรามาเยือน ปู่เรจึงขอวางมือ...ไม่ขอยุ่ง

แม้แต่ภาษาอังกฤษ ปู่เรก็เก่งมาก ๆ คุยกับคนต่างชาติ

ได้อย่างคล่องแคล่ว) :)

...ตอนแรกว่าจะไปอะไรกินกันที่ Bic C แต่เปลี่ยนใจ

แวะกินอาหารทะเลกันที่ร้านเจ๊เนี้ยว...หัวละร้อยกว่าบาท...

ก็ OK. เพราะเมื่อก่อนที่ "ลุงภัคร" จะกลับ กทม.

ก็ชวนกันมากินที่นี่ ตอนนั้น ครอบครัวของ "ฟ้าคราม"

ไม่ได้มาด้วย..."ฟ้าคราม" เป็นเด็กร่าเริง เวลาเดินไปไหน

มาไหน ก็จะมีคนมอง เพราะหนูเป็นคนที่ EQ ดี ชอบยิ้มให้

กับพวกเขาที่มองหนู...สำหรับคืนนี้ ก็เป็นคืนพิเศษสำหรับ

พวกเรา..."ครอบครัวของเรา"...ที่นานทีกว่าจะได้อยู่ด้วยกัน...

...เมื่อเช้านี้ (๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๖) ปู่เรได้คุยกับย่า

เรื่องพ่อเพรียง...พวกเราเห็นว่า "พ่อเพรียง" ของฟ้าคราม

เข้มแข็งและแกร่งชีวิตขึ้นมากเลย...คนละแบบกับลุงภัคร...

เรานั่งคุยกันได้เกือบ ๑ ชั่วโมง ถึงเรื่องลูก ๒ คน (ลุงภัคร

กับพ่อเพรียง)...ลูกคนแรกได้บทเรียนทางด้านวิชาการ...

สำหรับลูกคนที่ ๒ "น้องเพรียง" ได้บทเรียนทางด้าน

ประสบการณ์ชีวิต...ที่หนูหาได้เองจากชีวิตจริงของหนูเอง

...ย่าบอกปู่เรว่า...ลูกเราสองคน สอนให้เราได้เรียนรู้ว่า

ชีวิตของเราคืออะไร? และอีกคนสอนให้เรารู้ว่าการเรียนรู้

ที่สูงขึ้นนั้น เพื่ออะไร?...เราสองคนก็ยิ้มใส่กัน...แล้วก็บอกกันว่า

"นี่แหล่ะชีวิต"...ปู่เร บอกว่า "วันนี้จะไปเป็นเพื่อนลูกหว่านข้าว

ที่นา ปีนี้ลูกทำเองทั้งหมดคนเดียว ๔๕ ไร่...พ่อเรไปช่วยเป็นเพื่อน

น้องเพรียงทุกครั้ง เพราะดูเหมือนหนูก็ต้องการแบบนั้น...เหมือน

ต้องการให้พ่อเรไปเป็นกำลังใจกับหนู...ไปเป็นเพื่อนคู่คิดให้กับหนู

...ฉันก็ได้แต่บอกว่า...ทำไปก่อน ตอนนี้เราก็ได้ทำหน้าที่สอน

ให้ประสบการณ์แก่ลูก ๆ ให้พวกเขาได้ดำเนินชีวิตไปได้ตลอด

รอดฝั่ง...เพื่อที่วันข้างหน้าพวกเขาจะได้เข้มแข็งขึ้นกว่านี้...

ทำจนกว่าพวกเราจะหมดลมหายใจ นี่คือ "หน้าที่ของพ่อ - แม่"

...ฉันบอกพ่อเรของพี่ภัครว่า..."สำหรับพี่ภัครตอนนี้ทำวิทยานิพนธ์

จบหมดทั้ง ๖ บทแล้ว รอแต่ให้อาจารย์ตรวจก่อน"...ถ้าพร้อมก็คง

ถึงคราวสอบป้องกันวิทยานิพนธ์แล้ว...พ่อเรก็ได้แต่พยักหน้ารับ

เพราะเราสองคนรู้หน้าที่กันว่า...ณ ตอนนี้ พ่อเรขอดูแลน้องเพรียง

ให้แข็งแรงก่อน ส่วนฉันมีหน้าที่ดูแลพี่ภัคร เพราะฉันถนัดด้านนี้

จะดูแลได้ดีกว่า...เราสองคนแบ่งหน้าที่กันรับผิดชอบต่อครอบครัว

ของเรา :)

 

สภาพถนนยามค่ำคืนของจังหวัดพิษณุโลก...(ณ สะพานนเรศวร)

 

 

 

 

 

 

ฟ้าครามรักพ่อเพรียงมาก ๆ ยามมาทำงานที่ ม. กับย่า เวลากลับบ้านแล้ว ถ้าไม่เห็นพ่อเพรียง...ฟ้าครามจะถามปู่เรว่า..."พ่อเพรียงไปไหนอ่ะ?"...ความผูกพันระหว่างหนูกับพ่อเพรียง...

 

 

หนูฟ้าคราม ช่างเป็นเด็กที่ออเซาะพ่อเพรียงเก่งมาก ๆ บอกตลอดว่า "รัก" พ่อเพรียงมาก...ส่วนพ่อเพรียงก็หลงหนูมาก เพราะสังเกตได้จากแววตาและการกระทำของพ่อเพรียงเอง...

 

 

 

 

 

[คุณมะเดื่อ]

 

น่ารักจังเยยยยยย

 

[บุษยมาศ]

ขอบคุณค่ะ คุณมะเดื่อ  :) และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยค่ะ :)

[บุษยมาศ]

ขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านค่ะ :)