ความหวัง...จากความว่าง @ ความว่าง...จากความหวัง
ความหวัง...จากความว่าง @ ความว่าง...จากความหวัง
วันวาน...ตากถั่วเขียวบนระเบียงหลังบ้าน กลางแดดจัดๆ
ฝักถั่วแตกเปาะแปะๆ ... ค่อยๆกวาดเปลือกถั่ว... โกยเมล็ดใส่กระด้งไว้
เมล็ดถั่ว มีทั้งอิ่มเต็มสมบูรณ์ บ้างลีบ บ้างมีราเกาะ มีทุกสภาพปนๆกันอยู่
เหงื่อหยดติ๋งๆ... มอง "ผล...เมล็ดถั่ว" จากความพยายามเล็กๆ
ที่สุด..คือ "วาง" ท่ามกลาง...ความ "ยังเป็นไป"
การ "ได้" หรือ "เสีย"
คือ.. "กระบวนการเรียนรู้"
มิใช่ "บทสรุป" จบ
แม้กระนั้น...การเรียนรู้ ณ ขณะถัดมา
คือ กอบเมล็ดถั่วหลายกำมือใส่ภาชนะ แช่ เตรียมเพาะลงกระถางล้อยางหน้าบ้าน
ยามเย็น...ออกทุ่ง ขนฟาง เตรียมไว้คลุม ตามที่..."หวัง"
พรวนดินในกระถาง... โรยเมล็ดพริกม่วงลงกระถางล้อยางใหญ่ เต็มพอดี
โรยเมล็ดถั่วที่กำลังปริน้อยๆ...ลงกระถางล้อยางที่เหลือทั้งหมด
คลุมด้วยฟาง รดน้ำด้วยบัวรดน้ำอย่างถนอม
ด้านหลังกระถาง...
ทานตะวันหน้าบ้านหลายต้น ปลูกบนดินจากท้องนา งามใบ ชวนคิดว่าอาหารสำหรับดอกไม่พอ
ตักน้ำหมักชีวภาพ บำรุงดอก - ผล ผสมน้ำรด เผื่อ...ช่วยบำรุงได้บ้าง ก่อนคลุมฟาง
จบงาน...ยามค่ำ
........
เช้านี้...นกน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้ว หลากหลายสำเนียงรอบบ้าน
พร้อมกับเสียง พ่อไก่แม่ไก่หลายตัว ส่งเสียง "ยินดี" มีความสุขกับอะไรสักอย่างอยู่หน้าบ้าน!
พลันนึกได้...ฟาง...เมล็ดพันธุ์แห่งความหวัง...ที่โรยไว้เมื่อค่ำ...อย่างเป็นสุข
ใจ...หาย...ขาพาตัวก้าวไปถึงกระถางคล้ายติดปีกได้
ฟางขยุกขยุย อยู่ข้างกระถาง จิตกระเจิง...ใจกระจาย...เมล็ดพริก...หายเรียบ!
เมล็ดถั่ว กำลังผลิ อร่อย..เขาเลย ยังพอเหลือติดกระถาง หนาพอได้
ชั่ว...นาทีนั้น
พลัน...ภาพ...ความสบาย ของใจ ที่ผ่อนคลาย
คล้าย กลีบดอกทานตะวัน กำลังทยอยปริกลีบแต่ละกลีบ เผยเกสร...วงดอก เผชิญแสง...ตะวัน
ที่ผ่านการ "บันทึก" ทั้งภาพและสภาวะ ลงบนแป้นพิมพ์นั้น
รอยยิ้ม...ก็พลันฉาย...บนใบหน้า
ได้สติคืนมาจาก...เมล็ดพริกเมล็ดถั่วที่ ลงไปอยู่ในเนื้อในตัวพ่อไก่แม่ไก่แล้ว
ความ(แอบ)หวัง... จาก...ความว่าง...เมื่อยังวาง...ไม่จริง
การอิง...สุขเล็กๆ สืบทอดผ่าน...เมล็ดพันธุ์ อย่างยินดีนั้น
สุขซึ้ง...จึงกระจาย เสียหาย... เมื่อ หวังเล็กๆนั้นพังทลาย กลายเป็นโทมนัส ณ บัดดล
หากสมาธิ...สติ...รู้จัก "ยึด" เพื่อ "สร้างสรรค์สืบต่อ ตัวตน" เป็น "ความหวัง"
ปัญญา...ต้องเตรียมพร้อม อบรมสู่การ "ปล่อย...วาง" ทุกๆสิ่งที่หวัง
ให้ ความว่าง หยั่งลง ก้นบึ้งแห่งจิตสำนึกลึกๆเสมอ
ผัสสะ จึงคือ...สิ่ง "กระตุ้น"
ให้ "ตัวตน" เผย "เนื้อหา" ที่จิต..ติดยึด คาดหวัง
เพื่อ "สัจจะ" เนื้อในนั้น จักได้เบ่งบาน รับแสง...แห่งปัญญา ในแต่ละปัจจุบันขณะ
ความสามารถในการ ถอด...วาง สิ่งที่หวัง ได้เร็วเท่าใด
บ่งบอกได้ถึง "คุณภาพของสติ" ที่เท่าทัน
ก่อนที่จะถูกกระบวนการ ฝังลงเป็น อคติทั้งปวง นอนเนื่องอีกๆ
ฉุกคิด...
หาก ผัสสะ...สะ้ท้อนสุข...สมปรารถนา คงรู้ทันยาก
เมื่อ...สะท้อน เป็นทุกข์ จึงควร "ยินดี"
ที่ สภาพนี้ เป็นการเอื้อต่อการ...ถอดถอน ปลง...วาง
สู่ทิศทาง...แห่งความ...ว่าง อย่างมีความหวัง...ที่แท้จริง
ยินดี...กับการ "ทำทาง" แต่ละขณะ...ให้...ว่าง จากความ(คาด)หวัง
คือ...ความหวังของการเข้าสู่เนื้อหา...การเรียนรู้ทุกข์อริสัจ...อย่างลึกซึ้ง
...ถึงต้นทาง...ที่ฝังในคลังแห่งจิตสำนึก
การบันทึก จึงเป็น...ขั้นตอนสำคัญยิ่ง
เป็นกระบวนการอัน "ทรงพลัง" อย่างมหัศจรรย์ยิ่งสำหรับการพัฒนา...พลังแห่งสติ
ขอบคุณ... ทุกๆบทเรียนแห่งความหวัง วางและความว่าง
ที่ผ่านการบันทึก..ฝึกตน ณ พื้นที่แห่งนี้
Happy Ba
บุญรักษา ทุกท่านค่ะ
๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๖
ความเห็น (6)
-สวัสดีครับ..
-ชอบบันทึกแบบนี้จัง...
-ไม่มีภาพ...แต่ได้รับรู้ในจินตนาการ....
-เป็นกำลังใจให้นะครับ..
-ขอบคุณบันทึกนี้่มาก ๆ ครับ..
อ่านแล้ว เกิดความว่างได้บ้างแม้จะวางอย่างยาก
สวัสดีค่ะ คุณเพชร
เพชรน้ำหนึ่ง
ว่านตะขาบ คล้ายๆ ว่านเพชรสังฆาตนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
(กำลังเมาหัวกับภาพและคลิปค่ะ แน่นเอี๊ยดดด วันนี้เครื่องเริ่มงอแงหละ)
สวัสดีค่ะ คุณพิชัย
พ.แจ่มจำรัส
วาง...แบบไม่ว่าง ว่าง...แบบไม่วาง วาง...ว่าง
โอ๊...เริ่มเมาหัว วุ่นๆแล้วสิ :)
ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะคุณTawandin
ขอบคุณเช่นกันค่ะกับบันทึกนี้
ชื่นชมค่ะ ว่าง วาง สงบ งาม
สวัสดีค่ะคุณอุ้ม 
ถาวร
คิดถึงจัง... สักวันคงมีโอกาสมาเดินคุยกันรอบสระน้ำนะคะ
อยากไปเยี่ยมอุฑยานผักหวานป่าของคุณน้อย น้ำพองด้วยค่ะ
เดือนเมษายน ลูกผักหวานสุก คุณอุ้มมีเบอร์ให้ติดต่อไหมคะ
เผื่อได้ไป ได้นัดพบกันสักเช้า หรือหาจังหวะสักเย็นย่ำค่ำหนึ่ง ไปเดินชมผักหวานป่าที่น้ำพองกัน
กะว่า ถ้าได้มา...คงต้อง สามวันเป็นอย่างน้อยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ