ผมจะได้งานทำแล้ว.
*เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกินครับ ผมออกจากงานมาเกือบสี่ปีแล้ว..แม้ยังได้รับเงินบำนาญทุกเดือน.แต่ผมมิได้อยู่นิ่งเฉยเพราะ ไม่อยากเป็นคนสูงวัยที่ไร้ค่า. โดยตั้งใจ. ยังไม่มีงานอื่นทำก็ทำงานบ้านครับ..ให้ศรีภรรยาได้พักบ้าง แค่ซักผ้าและทำอาหารเลี้ยงผม..เธอคงเหนื่อย..และเหนื่อยมาหลายปีแล้ว แถมก่อนหน้านี้สุขภาพผมไม่ดีเลย ได้เธอคอยดูแลจนเดินได้ดีขึ้นกว่าเก่ามากทีเดียว ผมเคยตั้งใจว่าถ้าผมดีขึ้นผมจะขอดูแลเธอบ้างเพื่อตอบแทนที่เธอมิได้ทิ้งขว้างผม เหมือนผู้หญิงใจร้ายบางคน..
ผมจะได้งานทำแล้ว.
ก่อนหน้านี้..ผมได้รับงานแปลจากเพื่อนชาวอียิปต์.ส่งมาจากพัทยา. แม้ค่าตัวจะถูกไปหน่อยก็ถือว่ายังดีครับ ที่สามารถทำเงินได้อีกทางหนึ่ง. แผ่นละ ๑๕๐ บาท. ผมกำลังเพลินอยู่กับงาน..นายซาอิดพี่แกเมลมาบอกว่า “ทางร้านปิดกิจการเสียแล้ว” ค่าตัวที่แปลค้างไว้เลยอดสิครับ.คงจะแปลฟรีอีกแล้ว.สาเหตุเพราะพนักงานไทยที่ร่วมงานด้วย..ขโมยเงินของเขาไปหมดเลย สงสัยนายซาอิดเพื่อนชาวอียิปต์ของผม..คงต้องใช้หนี้บริษัทเป็นแน่..บริษัทไม่มีทางยอมขาดทุนอยู่แล้ว.งานที่ผู้จัดการใหญ่เรียกไปสัมภาษณ์ก็คงจะเหลวแล้วล่ะครับ.. เพราะยังไม่มีใครเรียกตัวอีกเลย..ผมมิได้หวั่นไหวใดใด ? เพราะรู้แต่แรกแล้วว่าคงไม่ได้งานทัวร์จากบริษัทนี้เป็นแน่. นายสลิมผจก.ใหญ่สั่งให้นายซาอิดรับไว้เพราะเข้าใจว่า..ผมพูดภาษาแบงกาลีได้. ในใบผ่านงานของผมเขียนไว้ว่า.เคยไปทำงานที่บังคลาเทศ. เผอิญบริษัททัวร์แห่งนี้มีโครงการจะนำคนบังคลาเทศมาท่องเที่ยวในบ้านเรา..ครั้งสุดท้ายเป็นการทดสอบในการทำทัวร์ ผมต้องพาผู้จัดการสาขาไปเที่ยวในชื่อว่า..วันเดย์ทัวร์.ในพื้นที่สัตหีบ..ยังไงๆผมก็คิดว่าผ่านครับแต่เป็นการผ่านแล้วผ่านเลย..ถึงอย่างไรผมก็มิได้หยุดนิ่ง..เพราะยังคลิ๊กเข้าไปตามเน็ทที่รับสมัครงานต่างๆ เรื่องงานกับผมนั้นไม่มีปัญหาใดใดเลย.จริงสิครับ. ปัญหาใหญ่คือเรื่องอายุ และคุณสมบัติมากมายเช่น..ผู้สมัครต้องจบปริญญา..หลายงานรับได้ในเรื่องปริญญาหลังจากอ่านประสบการจากซีวีของผมแล้ว หลายแห่งเรียกตัวให้เข้ามาสัมภาษณ์ในกทม. จำได้ว่าผมเริ่มสมัครตอนเช้า. ในตำแหน่งพนักงานขายคอนโด. ที่พัทยา.เย็นวันเดียวกันนั้น..เราไปเดินออกกำลังกายกันที่ซอยถัดไป มีสายเข้ามานัดให้ไปสัมภาษณ์ที่บริษัทแม่.แถวซอยอโศก.ผมตัดสินใจปฎิเสธไปเพราะไม่อยากเดินทาง และดูแล้วว่า..ถ้าไม่ผ่านจะต้องเสียเงินและเสียเวลาเปล่า..ผมยังมิได้หยุดนิ่งครับ ต่อมามีสายแจ้งให้ไปสัมภาษณ์งานที่พัทยาอีก..จริงๆแล้วผมก็อยากทำงานใกล้บ้านครับ หักค่าน้ำมันรถแล้วเหลือสัก ๖ - ๗ พันบาทก็ยังพอทำได้ครับ.บวกกับบำนาญก็เยอะครับ.พี่แกไม่เรียกมาอีกเลยคงเข้าใจว่าผมหยิ่ง หรือเล่นตัว...เปล่าครับ ผมมิได้คิดเช่นนั้นแต่แหม..ผมเริ่มออกกำลังกาย เหงื่อท่วมเลยครับ ตอนนั้น ๑๕.๒๕ น. และโทรแจ้งให้ผมมาถึงพัทยาพร้อมสัมภาษณ์ใน ๑๖๐๐น. ระยะทางประมาณ๓๐ก.ม. ใครสามารถไปทันก็ถือว่าเก่งมาก.. แต่ถ้าตายขึ้นมาล่ะครับ ? เขาชนเราหรือเราชนเขา. คุ้มไหมล่ะ ?
โฮมสะเตย์แถวชายทะเลสัตหีบ. ไม่มีแอร์โฮสเตสให้บริการน๊ะครับ. อย่าหนีภรรยามาเลย.
อาจได้แต่งานทำศพ. ผมจึงบอกขอเลื่อนไป..เจ้าของบริษัทจึงคงเลื่อนต่อไป..ผมเลิกหวังไปนานแล้วครับ ส่วนเพื่อนสูงวัยของผมหลายคน..ยังติดตามข่าวเรื่องงานของผมเสมอ เพราะผมประกาศว่า..ถ้าได้ทำงานจริงๆ จะเลี้ยง๑ มื้อใหญ่..ปกติเราก็ดื่มกันตามบ้านเพื่อนผู้การร่วมรุ่นเสมอๆ จัดกันแบบคาราโอเกะไงล่ะ..ต่างคนต่างหิ้วกับข้าว + กับแกล้มมากันเอง. เจ้าของบ้านจัดไวน์บ้าง ..เบียร์บ้าง.. เหล้าเก่าบ้าง. เก่าเพราะเก็บไว้นานแล้ว. เพื่อนผู้การของผมเป็นคนที่ไม่ดื่มแอลกอฮอล์เลย..น้ำตลอดงาน..แต่มีคนนำมาคาราวะด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ตามฤดูกาลเสมอๆ. ครั้นจะนำไปขายก็ไม่ดีเพราะตัวเองฐานะดีอยู่แล้ว.ท่านจึงเอาไว้รับรองแขก..หน้าเดิมๆ.ว่าไปแล้ว..ผมเคยประสบความสำเร็จเรื่องงานมาก่อนด้วยน๊ะ..เขาเรียกไปทำในตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านที่พัทยากลาง.เข้าไปทางสนามก๊อล์ฟฟินิคหรืออะไรนี่แหละ..สัมภาษณ์แล้วเจ้าของงานตั้งใจให้ผมมาเริ่มงานหลังสงกรานต์..ดูสิครับเจ้านายเก่าให้ความหวังว่า..จะเรียกผมกลับไปทำงานด้วย ผมเลยเมลไปแจ้งขอสละสิทธิ์เสียเลย..จึงยังตกงานอยู่นี่ไง.อ๋องานจรนั้นยังมีเข้ามาเรื่อยๆครับ มีรายได้ครั้งละ๑-๒พัน ก็ยังได้หายเหงาไปบ้าง. ผมมิได้ทิ้งเรื่องการเดินออกกำลังกายตอนเย็นแต่อย่างใด ? ช่วงนี้ห่างไปบ้างเพราะพอใกล้เวลาออกเดิน..ฝนตกทุกครั้งแต่ผมมิได้กังวลเพราะผมเดินวอร์มและออกกำลังกายในบ้านประมาณ ๑ – ๑.๕ ช.ม.เสมอๆ กลางเดือนกรกฏาคมไปพบกับงานตำแหน่งลอยีสติคส์และแวร์เฮ๊าส์เข้า เลยลองคลิ๊กเข้าไป..สองวันต่อมา มีสายแจ้งให้เข้าไปสัมภาษณ์ที่สาธรใต้เพื่อขึ้นบัญชีไว้.. ทีแรกจะสละสิทธิ์อีกครั้ง มาคิดดูแล้วว่า..ถ้าไม่ยอมจับบัตรคิวทำยังไงๆเขาก็ไม่มีทาง เรียกตัวมาเป็นแน่..เอาก็เอาครับ..ผมจำได้ที่ว่าไม่มีใครแก่เกินจะทำงาน ถ้าเขาเห็นในความสามารถ และจ้างเรา.สวรรค์มีตาครับ ที่จริงควรบอกว่าญี่ปุ่นมีตา..เพราะเป็นบริษัทญี่ปุ่น. ครั้งแรกที่รับสายผมตอบว่าจะไปให้ทันสัมภาษณ์ในเวลา๑๔๐๐น. วันที่ ๓๑ ก.ค. ๕๖ เพราะตอนเช้าต้องไปเจาะเลือด.. น่าจะเสร็จประมาณเที่ยง ยังไงกรุณาส่งเมลแจ้งรายละเอียดมาให้ทราบด้วยน๊ะ..ผมบอกกลับไปตามสาย..เช้าวันนั้นก่อนไปร.พ.ผมเปิดเมลอ่านจึงทราบว่า..ผมเข้าใจผิดสิครับที่คิดว่า..ต้องไปสัมภาษณ์งานที่ตึกศรีราชานี่เอง.เจาะเลือดก่อนเที่ยงที่ร.พ.สมเด็จสิริกิตติ์ ฯ ก.ม.สิบ สัตหีบ แล้วต้องไปที่ตึกหอการค้าไทยจีนสาธรใต้..ยังไงๆก็ไม่มีทางไปทันหรอกครับ ต่อให้นั่งเฮลิคอร์ปเตอร์ไปเหมือนพระรวยบางรูป.. หลวงพี่จะร่อนลงตรงไหนล่ะครับ.. สวนลุมเหรอ ? เจอเสื้อแดงไม่รู้น๊ะ..
พี่จะรีบไปไหนเหรอ ? ไปสมัครงานครับ.
ผมตัดสินใจแล้วว่า..ยังไงๆต้องไปสัมภาษณ์สิครับ จึงทำเมลเลื่อนนัดไปในวันที่ ๓ ส.ค. ๕๖ ก่อนเดินทางผมทำการบ้านสิครับ ตรวจเชคเพื่อนๆว่า มีใครเข้ากทม.ช่วงนั้นหรือไม่ ? ต้องการติดรถไปแต่..ยินดีจ่ายค่ำน้ำมันและค่ากินให้ตลอดเส้นทาง. เออเวลาแบบนี้หาไม่ได้สักคน.คนโน้นป่วย..คนที่มาจากกทม.ก็ชอบอากาศที่สัตหีบ..ยังไม่มีเวลากลับเมืองหลวงที่แน่นอน.จะจ้างรถไปเองก็แพงพอสมควรครับ.ราคาประมาณสี่พันบาท.ไป -กลับ. คุยกับศรีภรรยาแล้วเธอขอไปด้วยเพราะยังหวงเอ๊ย..ห่วงผมอยู่. เราจึงไปจองตั๋วรถบัสฐานทัพฯสองที่นั่งราคาคนละ ๑๑๐ บาท. ถูกกว่าราคารถตู้ ๔๐ บาท: คน. เราตั้งใจไปเที่ยวหกโมงเช้า ถึง กทม.ลงที่บางนาแล้วต่อรถแท็กซี่..น่าจะทันสัมภาษณ์ก่อนสิบโมงเช้า.. ผมแจ้งกลับไปทางเมลว่าจะรีบมาให้ทัน..ทางบริษัทยังให้โอกาสด้วยว่า..ถ้าไม่ทันให้มาก่อนสิบเอ็ดโมงเช้า เพราะผู้ตอบเมลไม่ทราบว่า..สัตหีบกรุงเทพฯไกลกันแค่ไหน ? ทางทหารสอนเสมอว่า การเตรียมการ = เสร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง. แน่นอนครับเราพร้อมเดินทางกันแล้ว.ขนาดคืนวันศุกร์เข้านอนแต่หัวค่ำ..เออนอนไม่ค่อยหลับสิครับ..ผมตื่นมาเองตอนตีสาม ทั้งที่ลูกชายมาตั้งนาฬิกาปลุกทางมือถือให้เวลาตีสี่..ผมนั่งอ่านเมลอยู่.. นาฬิกาโทรศัพท์ทำงานได้ดีมาก..เพราะเธอปลุกตามเวลาที่ที่ลูกชายตั้งไว้ให้..Good Morning Thailand. การนัดสำคัญๆครั้งใด ? ผมมักจะมีการเตรียมการก่อนเสมอ..และผมอยากยืนยันว่าผมยังไม่เคยสาย..หลักฐานและสิ่งของที่เกี่ยวข้องน่ะเหรอ ? พร้อมอยู่ในกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ ซื้อมาจากแค๊มป์เพ็นเดิลตั้นเมื่อปี ๒๕๒๘โน่น ! ผมซื้อกระปุกออมสินรูปทหารเรือมาสองชิ้น. ชิ้นแรกเป็นรูปทหารเรือในชุดสีกากี อีกชิ้นเป็นรูปทหารสารวัตรทหารเรือในชุดสีขาว มีช่องสำหรับหยอดเงินด้านบนศีรษะเหมือนกัน จริงๆแล้วตั้งใจซื้ออาหารทะเลแห้งไปฝาก แต่ไม่ทราบว่าทั้งสองคนมีครอบครัวหรือยัง ? ชอบซื้อกินมากกว่าการทำกินหรือไม่ ? เอาแบบไม่ต้องเป็นภาระใครจึงเลือกกระปุกออมสินครับ. ใบละ ๑๓๐ บาท.ซื้อตอนมาพบแพทย์ตามนัดที่ร้านค้าในร.พ.สมเด็จสิริกิตติ์.. ผมไม่เสียดายเงินหรอกครับเพราะทุกคนเหมือนได้เปล่า. โดยเฉพาะผู้ซื้อ.อ่านถึงตรงนี้ผมว่าต้องมีคนสงสัยกันเป็นแน่ว่า..เอ..จะได้มาอย่างไร ? พี่โตนี่แกแอบหยิบของเขามาหรือเปล่า ? คิดกันไปพรางๆก่อนเดี๋ยวค่อยบอกครับ.ใจเย็นสักนิด. นายเก่าผมชอบพูดคำนี้เสมอ. ด้วยความสัตย์จริงผมมิได้ซื้อมาเพื่อให้เป็นการติดสินบนว่า..ให้แล้วต้องได้งานน๊ะเธอ..เปล่าเลย.
พาเพื่อนอียิปต์ทัวร์ในพื้นที่สัตหีบ.
ผมชอบที่จนท.สาวคนนั้นตอบเมลมาให้ทราบต่างหาก และฝ่ายบุคคล ที่ยินดีรับและเชิญผมให้มาสัมภาษณ์ด้วยเหตุใดก็ตาม. ปรากฏว่าของฝากไม่เหมือนกัน..เลยตัดสินใจแอบเขียนไว้ข้างกล่องตัวเล็กๆว่า..สารวัตรทหาร..ทหารเรือสีกากี..ผมนำใส่กล่องและใส่มาในกระเป๋าเดินทางใบเล็ก มิฉะนั้นคงต้องหิ้วถุงกันพะรุงพะรังแน่ๆ. กลับมาที่ผู้อ่านที่ยังสงสัยว่า..ผมได้ของฝากมาฟรีฟรีอย่างไร ? ระหว่างรอรับยานั้นเราออกมานั่งดื่มกาแฟและกินแซนด์วิซกันที่ร้านค้าของร.พ. ผมนั่งดูคนดีและคนป่วย ที่ทยอยเข้ามาหาเลขเด็ด.. เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงจะมีการรวยหรือจนเกิดขึ้นอีกแล้ว.ศรีภริยาเดินไปหาเลขเด็ดที่ตรงวันคล้ายวันเกิดของเธอไม่มีทางเหลือแล้วในเวลานั้นเพราะ..เธอเกิดตรงวันที่ ๒๘ ก.ค. รู้ใช่ไหมว่าตรงกับใคร ? มีหญิงสูงวัยที่ทำงานในร.พ.ออกมานั่งอู้งานเอ๊ย..นั่งพักครับพูดผิด.เลือกดูเลขเด็ดไปด้วย. คนจะมีโชคครับยังไงๆก็ต้องมี..ศรีภรรยามิได้ซื้อเพราะ๒๘ไม่มี.. ทั้งที่หญิงคนนั้นบอกว่า..๒๘ไม่มีหนูก็เอา๘๒สิจ๊ะ..แฟนผมมิได้หยิ่งแต่ไม่ยอมซื้อครับ. ผมมองแล้วคิดเอาเอง..แถมยังถูกเองเสียด้วย.. เธอเดินกลับมาและชวนกันไปยังห้องรับยา ผมบอกเธอว่าให้เดินไปที่หญิงสูงวัยท่านนั้นแล้วให้เธอหยิบให้ผม ๑ ใบ..เออ..เธอมั่นคงมากครับเพราะเธอก็หยิบใบเดิมนั่นแหละ..พอล๊อตเตอร์รี่ออกจึงร้องเบาเบาว่า..เฮ้ยถูกหวยนี่หว่า..ขนาดเงียบเสียงแล้วน๊ะ เลยต้องให้เธอไป ๕๐๐ บาท จังหวะดีครับลูกชายแวะมาบ้านรับไปเนื้อเนื้ออีก๕๐๐ บาท. ผมไม่เหลืออะไรหรอกครับ เพราะเป็นผู้จ่ายค่ากินค่าของฝากช่วงที่อยู่ในร.พ.แล้ว..ไม่เหลือแต่ไม่ติดลบก็ถือว่าหรูแล้วล่ะครับ.ก่อนไปสัมภาษณ์งาน ผมพอมีเวลาครับ จัดของจองตั๋ว..พอเย็นวันศุกร์ที่ ๒ส.ค.๕๖ ลูกชายมาหาที่บ้าน ผมให้ช่วยตั้งเวลาจากมือถือ..ให้ปลุกตีสี่ตรง. ยังทำเองไม่เป็นครับ..ไม่เห็นน่าอายเลยนี่หว่า !ผมไม่ลืมที่จะเตือนเขาว่า..ถ้าตีห้าแล้วป๋ายังเงียบ..ให้โทรมาเชคด้วย..ลูกชายไม่มีโอกาสเตือนได้เลย.ผมตื่นแล้วเพราะนอนไม่หลับ.ช่วงตีสามจึงมาเปิดเมล จึงพบว่าจนท.บอกมาในเมลว่าถ้ามาไม่ทันนัดสิบโมง ให้มาก่อนสิบเอ็ดโมง..ผมตอบขอบคุณและส่งกลับไปก่อนที่จะออกเดินทาง เรามาแวะรับนายแบ๊งค์ที่บ้านแล้วเลยไปที่ท่ารถในตลาดกองทันที ผมยังมีเวลาเหลือประมาณ ๑๕ นาที ผมถือโอกาสเดินออกกำลังกายเสียเลย เดินได้ราวครึ่งก.ม. รถบัสมาจอดเทียบท่ารถ จึงเดินกลับมา..แล้วขึ้นนั่งตามหมายเลข พอรถเคลื่อนตัวลูกชายก็ขับรถกลับไป..ไม่น่าเชื่อครับ.
ผู้มาสัมภาษณ์งานในครั้งนี้. ที่ตึกหอการค้าไทย-จีน.
ผมมิได้นั่งรถบัสเข้ากรุงเทพฯมาประมาณ ๕- ๖ ปีเห็นจะได้..บริษัทเก่าให้รถตำแหน่งไว้ ผมใช้อยู่ประมาณ ๗ ปี ทำบริษัทที่สองประมาณ ๔ ปี แค่นี้ก็๑๑ปีเข้าไปแล้ว.ผู้โดยสารเต็มทุกที่นั่ง. แถมยังไม่มีที่นั่งอีกหลายคน..รถคันนี้แอร์เย็นจนหนาวเลยครับ และพนักงานขับรถใช้เวลาประมาณ๒ช.ม.๑๐ นาทีก็มาจอดที่บางนา ผมลงรถแล้วรีบต่อแท็กซี่ไปยังที่หมายทันที.เราจ่ายค่าทางด่วนให้แล้วคิดราคาตามมิเตอร์ครับ ผมบอกคนขับให้ไปลงที่คลองเตยแล้วเลี้ยว เข้าทางจั๊สแมค. สาธรเหนือเริ่มตรงนั้น.ก่อนถึงทางแยกลงพี่แกคงคิดจะเอาเปรียบหรือตั้งใจจะโกงแบบตาใส ก็ไม่ทราบ-ไม่มีใครรู้ ? นอกจากคนขับรถ.พี่แกทำท่าจะเลี้ยวซ้าย..ผมรีบตะโกนบอกให้ตรงไป.. เพราะถ้าช้าไปสักนิดหรือผมไม่รู้เรื่องเลยล่ะก็..เกิดเรื่องสิครับเพราะจะต้องออกไปทางดาวคะนองโน่น ! ใครจะรับผิดชอบ และถ้าคนขับมาเรียกค่ารถเพิ่ม..ผมไม่ให้แน่ๆ แต่มิใช่เรื่องใหญ่เพราะแท้จริงแล้วยังมิได้เกิดขึ้น..เรื่องใหญ่คือผมอาจไปสัมภาษณ์ไม่ทันนัด.เป็นอย่างไรก็ไม่อยาก จะคาดเดา..คนขับรถเลยมาตามที่ผมบอกจึงพบทางลง..มาเข้าถนนพระรามสี่ เลี้ยวซ้ายผ่านจั๊สแม๊ค.เลยมาอีกพักใหญ่ เขาจอดให้ลงที่สถานีรถบีทีเอส – สุรศักดิ์. เราจ่ายค่ารถไป๑๑๐บาท..ทิปสิบบาทเพราะพี่แกบอกว่าไม่มีทอน..ช่วงนั่งบนรถแท็กซี่ผมโทรหาเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เคยร่วมวงดื่มกัน..นับครั้งไม่ถ้วน. ให้มารับหลังการสัมภาษณ์เสร็จ..เขายังไม่ได้รับสาย. พอลงรถแล้วเราเดินมาที่ตึกไทยซีซีกันเลย ..
ความเห็น (2)
อ่านบันทึกของท่าน ต้องหายใจลึกๆ ด้วยค่ะ มีเรื่องราวสนุกให้ลุ้นตลอดค่ะ
มีความสุขนะคะ วันเสาร์สนุกค่ะ
ดีครับ เพราะอากาศจะได้ถ่ายเททั่วปอด ถ้าหยุดหายใจล่ะ ? ผมจะตามอ่านเรื่องจากอังกฤษได้เยี่ยงไร ?
หายใจต่อได้แล้วครับ - มุมหนึ่งของเมืองแซนแอนโทนิโอ เท๊กซัส.
