บันทึกที่ ๑๘ ยายเหงาในคืนเพ็ญออกพรรษา
บทกวีจำเป็น : ยายเหงา...ในคืนออกพรรษา
ดวงจันทร์คืนวันเพ็ญ
ลอยเด่นบนฟากฟ้า
ทอแสงขาวนวลส่องมา
จากฟากฟ้าน่าพิศชม
ผิดกับคุณยายจันทร์
ในคืนเพ็ญออกพรรษา..คราชรา
พร่ามัวสลัวตา
นางไขว่คว้าหาสิ่งของที่พอมี
เอ๊ะ ! จะบอกใครช่วยที
แต่ที่นี่...ไม่มีใคร
นางร้องตะโกนไป
เคยเสียงใสกลับแหบพร่า
สงสารยายจับใจ
น้ำตาไหล...ใครหนอใคร ช่วยยายได้
ลูกหลานไปอยู่ไหน
แล้วทำไม..ไม่อยู่ดูแลยาย
ตอน ๒
ลูกหลาน เหลนโหลน
โอนย้ายไปอยู่เมืองกรุง
ทุกคนต่างหวังมุ่ง
ความรุ่งเรือง...ศิวิไลซ์
ทอดทิ้ง...คนแก่ๆ
นอนแคร่ไม้ ในบ้านทุ่ง
มีแค่ เสื่อ หมอน มุ้ง
ฝุ่นเกาะ...คลุ้งกระจาย ยายนอนได้ไม่โอดครวญ
เสียงเด็กจุดประทัด
อยู่ท้ายวัดกลางหมู่บ้าน
พึมพำถึงลูกหลาน
อยู่แดนศิวิไลซ์...คงเบิกบาน
หยิบผ้าขาวขึ้นพาดบ่า
คว้าดอกไม้วางในพาน
ยกมือขึ้นกราบกราน
พระโปรดปราน...คุ้มครองลูกหลานให้สุขเอย
บทกวีจำเป็น : อร วรรณดา ๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๖
งดงามในความรู้สึก
มากมายจริงๆ
งดงามค่ะ มากมายจริงๆ
ไม่รู้ว่ายามที่ " เรา " ชรา " จะไขว่คว้า อยู่แดเดียว " หรือเปล่าเนาะ ...
ขอบคุณบทกวีดี ๆ จ้ะ
งดงามมากค่ะ
ยายมีความสุขที่ได้คิดถึงลูกหลาน...อวยพรให้ลูกหลานมีความสุขนะคะ...
ขอบคุณ คุณเกศินี จุฑาวิจิตร
ที่มาเยี่ยมอ่าน มาให้กำลังใจค่ะ
"ยามที่ " เรา " ชรา " จะไขว่คว้า อยู่แดเดียว "
ขอบคุณ คุณครูมะเดื่อ ค่ะ
ขอบคุณคุณครูอิ๊ด มากนะคะที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจค่ะ
ขอบคุณอาจารย์พจนา ที่มาเยี่ยมให้กำลังใจมาตลอดค่ะ
ขอบคุณ อาจารย์ชยพร
อาจารย์บุษยมาศ
ผอ.ชยันต์
คุณหนูรี
และอาจารย์จอย
ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจค่ะ