จันทร์คืนเพ็ญ ( ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๑ )
...เพ็ญเอ๋ยเพ็ญจันทร์...
ส่องสวรรค์แลโลกยามหลับใหล
ฤาว่าเสกเมืองหม่นให้อำไพ
แข่งนีออนน้อยใหญ่ในเมืองคน
เืมืองที่มีสีแสงเหลืองแดงแผด
เมืองที่แดดระอุควันอกุศล
เมืองที่น้ำโถมถั่งสัปดน
แต่ขาดน้ำใจคนให้พึ่งพา
...เพ็ญเอ๋ยเพ็ญจันทร์...
จงเปิดสวรรค์ในใจข้า
จักไม่ขอช้างฤาม้า...
ขอเพียงจันทรามีหนึ่งเดียว
ให้เราชาวไทยได้ยลโสม
พราวโพยมเพียงแสงหนึ่งอันแน่นเหนียว
ให้คิดถึงสื่อถึงกันมั่นกลมเกลียว
เป็นสายแนนพันเกี่ยวพี่น้องเรา
...เพ็ญเอ๋ยเพ็ญจันทร์...
หากข้าหลับฝันถึงจันทร์เจ้า
บอกกระต่ายตัวน้อยที่ซ่อนเงา
คืนสู่เหย้าดินดอนเลิกซ่อนตัว
หยุดหมายจันทร์ฝันสูงสู่ทุ่งกว้าง
รับน้ำค้างคืนเพ็ญแสงสลัว
อย่างน้อยไม่โดดเดี่ยวฤาเปลี่ยวกลัว
เพราะน้องพี่อีกครอบครัวเฝ้าห่วงใย
...เพ็ญเอ๋ยเพ็ญจันทร์...
หากคนไทยหยุดฝันจักเป็นใหญ่
เลิกหมายจันทร์เหมือนเจ้ากระต่ายไพร
สายเลือดไทยคงข้นเข้มเต็มวิญญา
ภายใต้แสงนวลจันทร์อันเพ็ญผ่อง
มีพี่น้องพงศ์พันธุ์สืบวงศา
นั่งมองจันทร์ดวงเดียวฟากฝั่งฟ้า
ก็รู้ค่าความคิดถึง..ซึ่งกันและกัน...
"..จันทร์คืนเพ็ญออกพรรษาที่เมืองหลวง ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๑.. "
ความเห็น (4)
...แปลกนะคะ...เวลาที่คนเรามีความคิดถึงกัน...จะมองไปที่ดวงจันทร์เพื่อส่งความรักความคิดถึงให้แก่กัน...ดวงจันทร์ไม่ยิ่งใหญ่ไม่มีอำนาจไม่มีพลังในตัวเอง แต่มีแสงนวลชวนมอง...สบายตาสบายใจนะคะ
อ่านแล้วยิ้มๆๆคิดถึงใครบางคนที่อยู่ไกลและอยากให้ใครบางคนโตเร็วๆจะได้มานั่งมองจันทร์เจ้าด้วยกัน
เข้ามาอ่านคิดว่าเป็นเรื่องพยานาค แต่งกลอนเพราะมากอ่ะ