สภาพสังคม ผู้คนและสิ่งแวดล้อม
บ้านพักของผมอยู่ในกทม ไม่ได้อยู่เขตรอบใน กทม. ซึ่งก็เป็นเรื่องโชคดีมากเพราะไม่ต้องฝ่าการจราจรที่ติดขัด โรงเรียนลูกอยู่ไม่ไกลจากที่พักเพียงเดินไม่ถึงสามนาทีก็ถึงโรงเรียนแล้ว จึงตัดปัญหาต่างๆ ที่คนเมืองส่วนใหญ่ประสบอยู่ไปได้เยอะ ที่โชคดีอีกประการหนึ่งคือห้างสรรพสินค้ามีอยุ่ไม่ไกลที่พักเลย และไม่ได้มีแห่งเดียวแต่มีให้เลือกหลายแห่งซึ่งล้วนเป็นห้างที่ใหญ่โตมโหฬาร แม้จะใหญ่เพียงใดผมก็พบว่าในทุกเย็นและสุดสัปดาห์ผู้คนมาใช้บริการของห้างทุกแห่งแน่นจนแทบจะไม่มีที่ว่าง คนไทยมีฐานะดีเหลือเกิน ดีจริงหรือ
ผมอาจจะไม่คุ้นกับสังคมไทยเพราะจากไปนาน เท่าที่ดูเด็กและเยาวชนต้องยอมรับว่าเป็นคนสมัยใหม่ มาก แต่งตัวดี ดูมีฐานะ ไม่น่าเชื่อว่าสังคมเปลี่ยนไปเยอะมากขนาดนี้ สินค้าทุกอย่างมีราคาแพงแต่ก็ขายได้สบายๆ สมัยนี้หากไม่มีเงินมากพอคงจะซื้ออะไรไม่ได้เท่าไหร่ มิน่าจึงมีข่าวผุ้คนจี้ปล้นกันแทบทุกวัน เพียงเพื่อจะเอาไปใช้ซื้อของทันสมัยนี่เอง
เด็กและเยาวชนสมัยใหม่ใช้เทคโนโลยีล่าสุด เห็นที่ไหนเป็นต้องเห็นใช้มือถือ เล่นไวไฟกันทุกแห่ง ครั้นดูในเครือข่ายสังคมออนไลน์ก็ต้องตระหนกว่าช่างพัฒนาไปมากจนรู้ใจคนรุ่นใหม่ไปซะทุกอย่าง จากเพื่อนใหม่ไปถึงเพื่อนของเพื่อนและคนทั่วไป กลายเป็นมีโอกาสที่จะสื่อสารกันอย่างใกล้่ชิดโดยไม่จำเป็นต้องแสดงตัวตนที่แท้จริง ไม่จำเป็นต้องบอกถึงวัตถุประสงค์ที่แท้จริง หากชวนเชื่อกันได้ ก็สามารถทำอะไรได้อีกมากมาย ทั้งสุจริตและไม่สุจริต เหล่านี้ผมเห็นว่าเป็นอันตรายยิ่งนัก และนี่เป็นเหตุหนึ่งที่ทำให้เลิกการเล่นเครือข่ายสังคมออนไลน์ แต่คนส่วนใหญ่ยังคงไม่คิดจะเลิกเป็นแน่ จึงคงต้องต่อสู้แและเสี่ยงภัยกันต่อไป
ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าทางเลือกของคนในสังคมไทยที่มีสภาพแบบนี้จะไปได้เพียงใดแค่ไหนก่อนที่จะส่งผลต่อชีวิต ก้คงได้แต่เฝ้าดูด้วยความห่วงใย
ด้วยความปรารถนาดี
ความเห็น (6)
สังคมไทยปัจจุบันเปลี่ยนแปลงไปมากค่ะ แต่ที่ต้องหันมาก็ต้องมาดูที่สถาบันครอบครัวของแต่ละครอบครัวแล้วละค่ะว่าจะช่วยกันสร้างให้เป็นครอบครัวที่แข็งแรงและมีภูมิคุ้มกันกันได้อย่างไร?...
ขอบคุณบันทึกชวนคิดนี้นะคะ
ศูนย์การค้าและเทคโนโลยี่ตอบโจทย์ผู้บริโภคได้ครบเกือบทุกข้อค่ะ ยกเว้น หากไม่มีเงิน...
ไปซื้อของจะเลือกเท่าใด จะซื้อเท่าใดก็ได้ ไม่มีการค่อนแคะ หรือไปเดินนานแค่ไหนแต่ไม่ซื้อก้อได้ (แต่ต้องจ่ายชั่วโมงจอดรถ)
ตัวดิฉันเอง ใช้สมุดบันทึกน้อยลง สมุดจดโทรศัพท์แทบไม่ใช้เลย เพราะทุกอย่างบันทึกในโทรศัพท์ได้หมด
แต่เอ....หากวันหนึ่งไฟดับ หากวันหนึ่ง.....ไร้แบตเตอรี่ .......เราจะจำอะไรได้แค่ไหน .....
.......
ขอให้เป็นวันที่สดใสคะ
กลับเมืองไทยทีไร จำกรุงเทพฯบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองเกือบไม่ได้ เป็นคนที่เกิดที่กรุงเทพฯเป็นเด็กอยู่ที่กรุงเทพฯ เป็นเด็กที่เคยขึ้นรถรางก่อนที่เขาจะเลิกไปนิดหน่อย (ต้องรีบบอกเดี๋ยวจะคิดว่าเป็นคนโบราณมากไปกว่านั้น ฮ่า ฮ่า) ใจคิดว่าตัวเองโชดดีที่เกิดมาทันได้เห็นกรุงเทพฯและเมืองไทย แบบที่เป็นธรรมชาติจริงๆ เป็นชีวิตเด็กๆที่มีความสุขมาก เห็นชีวิตเด็กไทยสมัยนี้ ป้าแก่ๆคนนี้ก็อึ้งเหมือนกัน.
สังคมออนไลน์กับเยาวชนเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องเฝ้าสอนให้เข้าใจและใช้มันอย่างถูกต้องค่ะ