พระสงฆ์กับการศึกษาไทย

พระสง์กับการศึกษาไทย

      พระภิกษุ  คือ นักบวชในทางพุทธศาสนา และ สามเณร คือเหล่าก่อของสมณะ อายุ ประมาณ ๑๐ ปีขึ้นไป และ พระภิกษุ  คือ ผู้เห็นธรรม ซึ่งเข้ามาบวชปฏิบัติศาสนกิจทางพุทธศาสนา มีศีล มีวินัย มีธรรม เป็นเครื่องอาศัยที่เจริญแล้ว อายุ ตั้งแต่ ๒๐ ปี ขึ้นไป  ไม่เป็นผู้พิการ ไม่เป็นนักโทษอาญา  มีอวัยวะครบ ๓๒  มีผ้าจีวร  มีพระอุปัชฌาย์  และสำคัญบิดา มารดา ต้องอนุญาต

      พระสงฆ์ คือ พระภิกษุ นับจำนวน  ๔ รูป ขึ้นไป  เป็นผู้ดำเนินกิจทางพระพุทธศาสนา มี การศึกษา  การเผยแผ่  การปกครอง การสาธารณูปการ  การศึกษาสงเคราะห์  การสาธารณสงเคราะห์  เป็นต้น

       ทางการศึกษา  พระสงฆ์ได้ทำหน้าที่เป็นครูมาตั้งแต่สมัยพุทธกาล เราจะเห็นด้ชัดก็สมัยพระพุทธเจ้า ทรงส่งสาวก  ๖๐ รูป ออกปประกาศพระศาสนายังดินแดนต่าง ๆ ทั่วอินเดีย และประเทศใกล้เคียง เป็นการประกาศความเป็นครูครั้งแรกของระสงฆ์ ในพระพุทธศาสนา ตั้งแต่นั้นมา พระสงฆ์ในพระพุทธศาสนา ได้ทำหน้าที่ให้การศึกษาแกกุลบุตรทุกชนชั้นวรรณะ เป็นการจัดการเรียนที่ให้ความเสมอภาคกันหมด จำเดิมแต่นั้นมา พระสงฆ์ได้ทำหน้าที่เป็นทั้งผู้ให้ความรู้ที่จะนำปประกบอาชีพและให้คุณธรรม คือความประพฤติดีปฏิบัติชอบ สำหรับเป็นเครื่องอุปถัมภ์ค้ำจุนวิชาชีพได้ให้เจริญรุ่งเรืองและคงอยู่ตลดไป

        พระสงฆ์ในเมืองไทย ก็เช่นเดียวกัน เป็นบุคคลที่สำคัญมากทางการศึกษา ให้การศึกษาสำหรับพระภิกษุ สามเณร ผู้ด้อยทางการศึกษา ฐานะยากจน  เป็นคนกำพร้าพ่อแม่ ได้จัดโอกาสนั้นให้ มีการจัดโครงการบรรพชาสาเณรภาคฤดูร้อน จัดการศึกษาแผนกธรรม แผนกบาลี และ ปริยัติสามัญ เป็นต้น เพื่อให้โกาสได้ศึกษาเล่าเรียนตามภูมิรู้ของตน  นอกจากนี้ ยังช่วยเหลือครอบครัวลูกเณรด้วย  มีการให้วัตถุทาน และธรรมทาน มีการเทศนาสั่งสอนด้วย   บางท่านเคยดื่มสุรา เล่นการพนัน เมื่อลูกชายบวชแล้ว ก็ถือศีล ๕ กับลูกชายด้วย  ทำให้ปัจจัยพมีพใช้  ลืมตาอ้าปากได้บ้าง นี้คือการช่วยเหลือสังคม และพระสงฆ์เกี่ยวข้องกับการศึกษาไทย

       ( แนวคิด จากหนังสือพระตรปิฏก  มจร.)