จดหมายถึงลูก "ภัคร + เพรียง" ฉบับที่ ๓๑ ตอน My brother Story
เป็นเรื่องราวที่ "พี่ภัคร" ได้เขียนถึง "น้องเพรียง" ซึ่งมีอายุยังไม่ครบ ๒๓ ปี ซึ่งตัดสินใจในการใช้ชีวิต โดยการคิดแบบความคิดที่เรียกว่า "นอกกรอบ" ของพ่อ - แม่ ที่ตั้งใจจะให้ลูกได้ศึกษาหาความรู้ถึงขั้นสูงสุดของการศึกษา แต่ "น้องเพรียง" บอกว่า "ยังไม่ประสงค์ที่จะศึกษาในตอนนี้" เพราะน้องเพรียงมีเป้าหมายที่คิดด้วยตัวของหนูเองว่า "ต้องการทำนา" แม้ว่า มันจะเป็นอาชีพที่ไม่โก้ หรู แต่อาชีพนี้สามารถทำให้น้องเพรียงสามารถเลี้ยงชีพของตัวเองได้อย่างสบาย...น้องเพรียงเริ่มหัดทำนา จากที่ใคร ๆ มองว่า "ไม่เอาไหน" จนบัดนี้ ๓ - ๔ ครั้งแล้ว ที่น้องเพรียงเรียนรู้วิธีการทำนา เรียกว่า "มีประสบการณ์ในการทำนามากกว่าแม่ พี่ภัครก็ว่าได้"
เพราะนาเป็นนาของเรา ๆ ไม่ได้เช่า ถ้าเราไม่ทำ เราก็ต้องให้เขาเช่า นี่คือ เหตุผลของน้องเพรียงที่ต้องการลงมือทำนาเอง หนูเรียนรู้วิธีการต่าง ๆ ในการทำนาด้วยตัวของหนูเอง หนูไม่กลัวแสงแดด หนูไม่กลัวว่าจะเหนื่อย นี่เป็นการที่พ่อเร - แม่ ได้เห็นจากพฤติกรรมที่หนูได้มีเวลาลงไปทำนา ยามว่าง หนูก็จะขับรถอีแต๋นไปรับขนข้าวเปลือกขนไปยังโรงสีแล้วหนูก็ได้ค่าจ้างที่เจ้าของนารายอื่นมาจ้างวานหนูไป เพราะเท่าที่แม่เห็น พวกลูก ๆ หลาน ๆ ของคนที่มาจ้างวานหนูนี้ เขาไม่สนใจในอาชีพดั้งเดิมนี้ เขาไปเรียนก็เรียนอย่างเดียว ไม่ได้หันกลับมาดูแล พ่อ - แม่ ที่ได้ส่งพวกเขาเรียน...ในความคิดของแม่ ๆ คิดว่า พวกเขาสอนลูกผิด ๆ ที่ทำให้พวกเขาลืมรากเหง้าของตนเอง...
มันจึงกลายเป็นว่า "น้องเพรียงก็ได้ค่าจ้าง แถมรายได้จากการทำนาด้วยน้ำพัก - น้ำแรง ของตัวหนูเอง" พี่ภัคร เสียอีกยังบอกว่า..."ยังสู้น้องเพรียงในเรื่องของการทำนาไม่ได้เลย" เพราะพี่ภัครก็มัวแต่เรียนอย่างเดียว แต่ช่วงหลัง ๆ พี่ภัคร ก็กลับหันมาดูและลงมือกับน้ำเพรียงด้วย เพราะต้องการเรียนรู้ในอาชีพที่เป็นรากเหง้าดั้งเดิมของต้นตระกูล...แม่เห็นตอนที่น้องเพรียงได้กะตังค์หลังจากเก็บเกี่ยวข้าวแล้ว หน้าบานกันเชียว บอกว่า...ปลื้มใจที่ได้กะตังค์จากน้ำพัก - น้ำแรงของตัวเอง...พ่อเรกับแม่จะไม่เข้าไปยุ่งด้วย แต่จะคอยดูและบอกอยู่ห่าง ๆ ให้น้องเพรียง หัดตัดสินใจ หัดคิดเอง ถึงแม้ว่า น้องเพรียงอายุยังไม่เท่าไร? แต่พ่อเรกับแม่ก็จะฝึกหัดให้ได้ตัดสินใจด้วยตนเอง เผื่อว่า วันหนึ่งพ่อเรกับแม่ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว หนูก็จะได้ยืนได้ด้วยตัวของหนูเอง ไม่ต้องพึ่งพาใคร ๆ เขา...และข้อความด้านล่างก็เป็นข้อความที่ "พี่ภัคร" ได้เขียนถึง "น้องเพรียง" ที่ได้มีการตัดสินใจได้ด้วยตนเอง...เป็นการฝึกในเบื้องต้นของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น "พ่อ - แม่" คน
ความเห็น (4)
น่าสนใจและน่าสนับสนุนนะครับ
ที่สุพรรณ มีเครือข่ายโรงเรียนชาวนา
เข้าใจว่าที่นครสวรรค์และพิษณุโลกก็มีครับ
ชื่นชมน้องเขาครับ...
ขอบคุณบันทึกที่ดีมีประโยชน์มากนะคะ...
นี่คือความคิดที่ยอดเยี่ยมเขามีความคิดเป็นของตัวเอง
มีความมุ่งมั่นที่สุดยอดครูหยินปลื้มใจจัง
prayat duangmala
ความคิดที่ยากจะมีใครตามทัน นี้คือความคิดของปราชญ์ยุคใหม่ ที่ต้องการเป็นนายของตนเอง สุดยอดของคนรุ่นใหม่ชื่นชมครับ