ลาแล้ว…ร่มโพธิ์แก้ว
โดย ปัฐมานันท์ แสงพลอยเจริญ
เมื่อพิรุณโปรยปรายสู่ผืนหล้า ทั่วนภาล้วนหมู่เมฆและหยาดฝน
สาดกระทบซ่านกระเซ็นจากเบื้องบน เหมือนดั่งคนโศกเศร้าเคล้าน้ำตา
ยามพายุพัดโหมลมกระหน่ำ สายฟ้าฟาดสาดซ้ำชวนผวา
เสียงฟ้าร้องกระหึ่มก้องคะนองมา ดั่งนภาจักสลายกลายเป็นดิน
เปรียบดั่งคนยามสับสนตกทุกข์ยาก ต้องจำจากหน่วยงานไปใจถวิล
ใจก็รักเป็นห่วงเพื่อนเป็นอาจิณ อำลาถิ่นร่มโพธิ์แก้วจำต้องไป
ขอให้คนอยู่เบื้องหลังจงตั้งหน้า จงนำพาโรงเรียนนี้ให้ผ่องใส
ขอพระพรจากไตรรัตน์จงอวยชัย เปิดฟ้าใหม่ให้เลิศงามอร่ามจินต์
ให้โรงเรียนแห่งนี้เป็นที่หนึ่ง เป็นที่พึ่งเป็นความหวังดังผาหิน
เป็นหลักชัยให้คนดีในแดนดิน ด้วยปณิธานเอาชีวินเป็นเดิมพัน
อีกไม่นานจักกลับหวนคืนมาใหม่ ด้วยดวงใจพร้อมผลงานที่สร้างสรรค์
อีกไม่นานฟ้าจักงามทุกคืนวัน ด้วยความฝันอันเลิศงามในโลกา
จากวันนี้ให้หยัดสู้นะเพื่อนรัก ให้พร้อมพรักสามัคคีดีเถิดหนา
เพราะโลกนี้ได้เลือกเราให้เกิดมา เพื่อนำพาชาวโลกพ้นโศกภัย
ความเห็น (2)
ทั้งโหยไห้พาใจใส่ถวิล
ทั้งทีมีสัญญามั่นให้ฝันถึง
ทั้งมุ่งมั่นในผลงานสุดรำพึง
ทั้งคนึงถึงผู้คนที่จากจร
ขอบคุณบทกลอนที่ชวนให้เกิดอารมณ์รักคำกลอนด้วยคนนะค่ะ
ผู้หัดใหม่
...บทกลอนพาไปนะคะ...ไพเราะค่ะ