แม่แก้ว-แม่ดีเด่นแห่งชาติ-แม่ดีเด่นของฉัน
สำหรับฉันแล้ว แม่คือร่มโพธิ์ทองของลูก ที่แผ่บารมีปกป้องคุ้มครองให้ลูกร่มเย็นเป็นสุข ฉันอาศัยใต้ร่มเงานี้มานาน ภายใต้การอบรมเลี้ยงดู ขัดเกลา และการให้ความรัก เพื่อให้ฉันออกไปสู่โลกกว้างด้วยตนเอง และให้ทุกก้าวย่างของชีวิตฉันมั่นคงและไม่ประมาท ซึ่งฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องยาก แต่แม่ฉันทำได้ สิ่งที่ท่านทำให้แก่ลูกๆได้กลายเป็นภาพประทับใจที่สามารถเล่าได้อย่างไม่รู้จบ แต่วันนี้ต้นโพธิ์ทองของฉันล้มครืนแล้ว ความรู้สึกของฉันจึงเป็นผู้ สูญเสียยิ่งใหญ่ ฉัน พี่ๆน้องๆใส่ใจเฝ้าดูแลบำรุงรักษาอย่างดีที่สุด แต่สุดท้ายฉันไม่สามารถยื้อยุดชีวิตแม่แก้วให้อยู่กับฉันได้อีก เหลือเพียงคุณความดีให้ฉันได้ระลึกถึงตลอดไป และหลั่งน้ำตาร้องไห้เหมือนไม่รู้สัจธรรมแห่งชีวิตตามที่พระพุทธองค์ได้สั่งสอนไว้ว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา การตาย การพลัดพรากจากสิ่งที่รักย่อมเป็นทุกข์ บันทึกนี้จึงเป็นบันทึกสำคัญสำหรับฉันที่จะเล่าเรื่องความรักของแม่ในโอกาสวันแม่ของปีนี้
แม่แก้ว สาระคง คือแม่ฉัน แ่ต่งงานกับพ่ออยู่กินกันจนตายจากกัน พ่อกับแม่อายุเท่ากัน พ่อจากไปก่อนสิบปี ก่อนหน้านี้ท่านทั้งสองก็ร่วมกันตั้งเป้าหมายไว้ว่า จะให้ลูกเรียนหนังสือกันทุกคน ลูกที่มีมากเป็นสิบคน กับอาชีพทำนาที่เหนื่อยยาก มันยากแสนเข็ญ ลำบากสายตัวแทบขาดแต่ท่านทำได้ โดยวางแผน ดำเนินการ ไม่ท้อแท้ ท้อถอยและเปลี่ยนใจ แม่บอกว่า แม่รักลูกมาก แม่จึงขอมอบอาวุธทางปัญญาให้ลูก และให้ลูกใช้เลี้ยงชีวิตตลอดไปด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ไม่มีใครปล้นชิงไปได้ หลายครั้งที่ลูกขออกจากโรงเรียน เพื่อนบ้านแนะนำให้เช่าที่นามากๆแล้วให้ลูกแม่ที่มีมากทำนา เพื่อแม่แก้วจะได้สบาย แต่ท่านไม่เคยใจอ่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แม่แก้ว เรียนน้อยแค่ ป.4 แต่แม่เป็นคนเฉลียวฉลาด มีไหวพริบปฏิภาณ ท่านชอบอ่านหนังสือ ทั้งพระอภัยมณี รามเกียรติ ขุนช้างขุนแผน อิเหนา นิทานพระสุธน นางมโนราห์ หนังสือธรรมะ ชาดก หนังสือพิมพ์ และเรียนรู้จากน้องชายที่ได้เรียนหนังสือ และเก่งมากคนหนึ่ง ความรู้จึงมากกว่า ป.4 แม่นำความรู้มาสอนฉันทั้งความรู้และทักษะชีวิต เรื่องพูดจาท่านก็สอนไว้มาก เช่น ปากเป็นเอก เลขเป็นโท หนังสือเป็นตรี ชั่วดีเป็นตรา "ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์ มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต แม้พูดชั่วตัวตายทำลายมิตร จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา" "อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูมิรู้หาย แม้เจ็บอื่นหมื่นแสนไม่แคลนคลาย เจ็บจนตายเพราะเขาเหน็บให้เจ็บใจ" แม่สอนให้ฉันคิดก่อนพูด ว่าพูดออกมาแล้วจะเกิดผลเสียต่อตนเอง หรือผู้อื่นไหม วาจาเราสร้างมิตรหรือทำลายมิตร สอนให้ฉันระงับการแสดงอารมณ์ และอภัย เช่น "น้ำขุ่นไว้ใน น้ำใสไว้นอก" "น้ำร้อนปลาเป็น น้ำเย็นปลาตาย"และอีกมากมายที่ไม่สามารถเอามาเขียนได้ทั้งหมด แต่ฉันรู้ว่าหลายเรื่องที่คุณครูสอนที่โรงเรียน ฉันเรียนรู้แล้วจากแม่ฉันเอง
แม่เป็นคนขยันหมั่นเพียร อดทนต่อความเหนื่อยยาก และด้วยความรักลูกจึงมอบหมายงานให้ลูกทำทุกคน และฝึกให้เป็นลูกชาวนาที่ทำนาเป็นทุกขั้นตอน ฉันและพี่ๆน้องๆจึงรู้จักรสชาดแห่งความเหนื่อยาก ลำบากนั้น จนเชื่อมั่นว่าความลำบากถัดจากนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย แม่เป็นตัวอย่างที่ดีของลูกในทุกเรื่อง ท่านเป็นคนเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ช่วยเหลือสังคม รับผิดชอบ มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี และเป็นคนใจบุญ เป็นชาวพุทธที่ดี มีความยุติธรรม ไม่ลำเอียง ไม่จู้จี้ขี้บ่น ยิ้มแย้มแจ่มใส คุยกับลูกหลานได้ทุกคน สนุกสนาน ไม่มีช่องว่างระหว่างวัย และทุกคนที่รู้จักแม่ ไม่มีใครไม่สรรเสริญท่าน และที่สำคัญท่านสามารถส่งเสียให้ลูกทุกคนเรียน และลูกทุกคนเป็นคนดีและสร้างประโยชน์ต่อสังคม และแม่ยังยึดมั่นในการทำนาในแนวทางเศรษฐกิจพอเพียงตามแนวพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จึงเป็นแบบอย่างที่ดีของเกษตรกร ทำให้แม่แก้วได้รับการคัดเลือกเป็นคุณแม่ดีเด่นของอำเภอไชยา 2 ครั้ง และได้รับการคัดเลือกเป็นคุณแม่ดีเด่นแห่งชาติในปี พ.ศ. 2548 เข้ารับพระราชทานรางวัลอันทรงคุณค่าแห่งชีวิตจากพระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลีพระวรราชาทินัดดามาตุ สร้างความปิติยินดีให้แก่คุณแม่ ลูกๆ เพื่อนๆและญาติมิตร
ทุกวันแม่ของทุกปี ฉันและลูกจะไปกราบท่าน ท่านจะอวยพร ให้กำลังใจฉันและลูกและชี้แนะแนวทางการดำเนินชีวิต พร้อมทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ ท่านเป็นคนมีเมตตาอย่างไม่รู้จบ ปีนี้จะมอบบันทึกนี้ให้ท่านพร้อมมาลัยดอกไม้หน้ารูปท่าน แม้บันทึกนี้จะเป็นการถ่ายทอดความรักของแม่ที่มีต่อลูกได้แค่หนึ่งในร้อยก็ตาม แม่ผู้เป็นนางฟ้าของฉันคงได้รับรู้ความรักของฉันที่มีต่อท่านได้อย่างแน่นอน
ความเห็น (4)
ร่วมรำลึกนึกถึงพระคุณแม่นะคะ...
.... ดีใจด้วยนะคะ ... คุณแม่สุภาพดีและแข็งแรง และ ท่านยัง ....เป็นคนมีเมตตา... อย่างไม่รู้จบ .... ขอบคุณบันทึกดีดีนี้ นะคะ
เป็นกำลังใจ และขอยกย่องความดี ความยิ่งใหญ่ของความเป็นแม่ ของแม่ทุกคน....ขอให้มีความสุขทั้งครอบครัวเลยนะคะ...
ขอบคุณคุณ ดร.พจนา Dr.Ple และคุณพิกุลที่มาให้กำลังใจค่ะ