สาส์นรักบนกลีบดอกปะหนัน

สาส์นรักบนกลีบดอกปะหนัน

(ภาพจากอินเทอร์เน็ต)

เหลือบเห็นปะหนันสำคัญคิด เหมือนวันพี่ลิขิตด้วยนขา

อิเหนาชมสวนดอกไม้ เหลือบเห็นดอกปะหนัน หรือ ดอกลำเจียก

ก็หวนคิดถึงครั้งที่เคยเขียนจดหมายรักถึงนางในดวงใจ

นางนั้นจะเป็นผู้ใด บุษบาหรือจินตะหราวาตี

อิเหนาใช้เล็บเขียนข้อความลงบนกลีบดอกปะหนันส่งให้นางบุษบา

ในลักษณ์นั้นว่าจรกา รูปชั่วต่ำช้าทั้งศักดิ์ศรี

ทรลักษณ์พิกลอินทรีย์ ดูไหนไม่มีจำเริญใจ

เกศานาสิกขนงเนตร สมเพชพิปริตผิดวิสัย

เสียงแหบแสบสั่นเป็นพ้นไป รูปร่างช่างกระไรเหมือนยักษ์มาร

เมื่ยิ้มเหมือนหยอกหลอกเหมือนขู่ ไม่ควรคู่เคียงพักตร์สมัครสมาน

ดังกากาจชาติช้าสาธารณ์ มาประมาณหมายหงส์พงศ์พระยา

แม้นแผ่นดินสิ้นชายที่พึงเชย อย่ามีคู่เลยจะดีกว่า

พี่พลอยร้อนใจแทนทุกเวลา ฤๅวาสนาน้องจะต้อกัน

ไม่ใช่สาส์นรัก หากแต่เป็นสาส์นที่เยาะเย้ยถากถาง เหน็บแนมสารพัด จนนางบุษบาทนไม่ได้ต้องฉีกทิ้งทันที ส่วนสาส์นรักของอิเหนานั้นส่งไปถึงนางจินตะหราวาตี รักแรกของอิเหนา มีใจความว่า...

ในลักษณ์อักษรเสน่หา ของพี่ยาจารึกกลีบปะหนัน

มาแจ้งความทรามวัยวิไลวรรณ ด้วยผูกพันพิศวาสไม่คลาดคลาย

แต่ทุกข์ตรอมจนผอมผิดรูปร่าง เจ้าไม่เห็นบ้างฤๅโฉมฉาย

ถึงจะม้วยชีวันอันตราย ก็ไม่หมายว่าจะคืนพารา

นี่เนื้อชะรอยกรรมได้ทำไว้ จะจำไกลพุ่มพวงดวงยิหวา

มิรู้ที่จะขัดพระบัญชา จะขอลาโฉมฉายอยู่จงดี

ซ่าโบะจะขอเปลี่ยนสไบนาง ไปชมพลางต่างพักตร์ยาหยี

กับทั้งชานสลาจงปรานี เหมือนช่วยชูชีวีของพี่ไว้

ถึงกลับไปก็ไม่อยู่ช้า จะคืนกลับมาชมชิดพิสมัย

จะเป็นมิตรไมตรีแต่นี้ไป ดังได้ตุนาหงันกันมา

ยามรักน้ำต้มผักขมยังชมหวาน

แต่ครั้นยามยืดจืดกร่อยทั้งอ้อยตาล

ในกาลต่อมา...

นางจินตะหราวาตีผู้ได้รับสาส์นรักฉบับนี้ถึงกับพ้อว่า...

แล้วว่าอนนิจาความรัก เพิ่งประจักษ์ดังสายน้ำไหล

มีแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป ที่ไหนจะไหลคืนมา...

[เกรียงชัย วิไลเลิศ]

สวัสดีครับอาจารย์

        ไม่ได้เข้ามาคุยกับอาจารย์นานมากแล้ว ล่าสุดก็ที่เคยแสดงความเห็นในบันทึกเรื่อง ครู...ไม่ใช่เรือจ้าง ของอาจารย์ไปเมื่อหลายเดือนที่แล้ว ตอนนี้อยากจะมาแจ้งข่าวว่า ผมได้เลื่อนตำแหน่งจากครูปฏิบัติการ เป็นหัวหน้าหน่วยห้องปฏิบัติการภาพยนตร์และสื่อดิจิทัล ของแผนกเทคโนนิเทศ คณะนิเทศฯ มธบ.แล้วครับ ซึ่งผมทำงานมาแค่ปีเดียวเองก็ได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว ซึ่งตำแหน่งนี้อาจจะเป็นแค่ตำแหน่งเล็กๆในมหาวิทยาลัย แต่ผมก็รู้สึกภูมิใจมากๆที่ทางผู้ใหญ่เขามั่นใจในตัวผม

        ผมมีโอกาสๆด้เป็นครูมาแค่ปีเดียวถึงแม้อาจจะไม่ได้สอนอย่างอาจารย์ท่านอื่นๆ ที่ต้องสอนในห้องเรียน คอยให้เกรด หรือเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา แต่ผมเป็นเหมือนพี่เลี้ยงของเด็กๆมากกว่า อาจจะได้สอนในห้องเรียนบ้างเป็นบางวิชาที่ทางด้านอาจารย์ให้ไปช่วยในบางหัวข้อ แต่ก็ได้เรียนรู้อะไรมากมาย ได้รู้ว่าการเป็นครูนั้นเหนื่อยขนาดไหน ต้องรับมือกับเด็กจำนวนมาก และปัญหาต่างๆนานา ทำให้รู้เลยว่าเมื่อก่อนนั้นอาจารย์เหนื่อยขนาดไหนในการรับมือผมกับเพื่อนๆ รู้สึกเหมือนโดนกรรมตามสนองเลยครับ 555

        ผมเคยมีความฝันว่าอยากจะเป็นครู แต่ก็รู้ว่าการจะไปถึงขั้นนั้นมันยากเพราะตัวผมเป็นคนเรียนไม่เก่งเลย แต่วันนี้ผมมาถึงจุดหนึ่งที่เคยฝันไว้แล้วก็จะทำให้ดีที่สุด ถ้ามีโอกาสผมอยากจะไปพูดคุยกับรุ่นน้องที่เขาเรียนไม่เก่งว่าไม่อยากให้เขาเอาจุดนั้นมาตอกย้ำตัวเอง อยากให้หาให้เจอว่าตัวเองชอบอะไรแล้วสู้ไปถึงจุดนั้นให้ได้ เพราะจุดนั้นผมเคยผ่านมาแล้วจนถึงวันนี้วันที่ผมมาอยู่ในจุดที่ผมอยากเป็นแล้วครับ ^ ^

 

เกรียงชัย วิไลเลิศ(หนุ่ม)