ชีวิตที่พอเพียง : ๑๙๕๘. AAR การเดินทางไปเยอรมันนี
ระหว่างวันที่ ๘ - ๑๕ มิ.ย. ๕๖ ผมไปเยอรมันนีกับคณะดูงาน DFC 3 จัดโดยสถาบันคลังสมองของชาติ เป็นคณะใหญ่ ๒๒ คน เดินทางโดยการบินไทย ขาไปนั่งเครื่องบิน A380-800 ซึ่งที่นั่งนอนราบได้ และมีความทันสมัยหลายอย่าง ทำให้ขากลับนั่งเครื่อง A340 รู้สึกว่ามันเก่าล้าสมัยไปทันที
ผมไปมีประสบการณ์ของหายเป็นครั้งแรก โดยลืมเก็บคอมพิวเตอร์ MacBook Air เข้ากระเป๋า ตอนผ่าน security check โชคดีที่มีไกด์เยอรมันช่วยติดตามให้จากการท่าอากาศยาน แฟรงค์เฟิร์ต แล้วไปรับคืนในวันกลับ โดยเสียค่าบริการให้แก่การท่าฯ ไป ๕๐ ยูโร (๒,๐๐๐ บาท) ทำให้ผมได้ฝึกทำงานและจดบันทึกด้วย iPad mini อย่างเดียว ไม่มี MacBook Air เข้าคู่อย่างการเดินทางครั้งก่อนๆ แม้จะไม่ดีเท่า แต่ก็ใช้ได้ และดีที่ลดน้ำหนักของลงไป ๑ กก.
ได้ประสบการณ์บันทึกเสียงด้วยเครื่องบันทึกเสียงใหม่ คือ iPod nano ซึ่งต้องซื้อหูฟังแบบมีไมค์ในตัวมาเสียบ สะดวกมากตอนไปทัวร์เดินเท้า (ที่ไฮเดลเบิร์ก) ใช้บันทึกเสียงของไกด์ เอามาประกอบการเขียนบันทึกลง บล็อก ได้ดีมาก เสียงชัด และเบาดีมาก แต่ราคาก็สูงด้วย (๕,๕๐๐ + ๑,๐๙๐ บาท)
ผมไม่ได้ไปประเทศเยอรมันนีนานแล้ว ไปครั้งนี้ประทับใจในการส่งเสริมการใช้จักรยาน ที่ส่งเสริมจริงจังมาก ลู่จักรยานได้รับลำดับความสำคัญบนถนนและบนทางเท้า บนทางเท้าที่กว้างเขาจะมี เลนจักรยานที่ปูกระเบื้องคนละสี (มักเป็นสีแสดคล้ำ) และเรียงกระเบื้องทะแยงให้สังเกตง่ายว่าไม่ใช่ทางเท้า แม้ถนนที่แคบและไม่มีทางเท้าให้แบ่งเป็นเลนจักรยาน เขาก็ยังขีดเส้นแบ่งบนถนนให้เป็นทางจักรยาน
การส่งเสริมการใช้จักรยานของเยอรมันนี จริงจังยิ่งกว่าที่สวิตเซอร์แลนด์
ได้ไปเห็นกับตา ว่าน้ำท่วมใหญ่ของยุโรปคราวนี้มันหนักทีเดียว แต่เมื่อไปเห็นระดับน้ำของแม่น้ำ Neckar ที่ตอนน้ำท่วมใหญ่เมื่อกว่าสองร้อยปีมาแล้ว สูงกว่าระดับถนนใกล้แม่น้ำกว่า ๓ เมตร ก็ตระหนักว่า เรื่องน้ำท่วมเป็นเรื่องของธรรมชาติ คนต่างหากที่ไม่เคารพธรรมชาติ ไปสร้างสิ่งก็สร้างขวางทางน้ำ แล้วไปสมมติเรียกน้ำหลากด้วยวิธีคิดที่เอาตนเองเป็นศูนย์กลางว่าน้ำท่วม
ได้ไปเห็นว่าเศรษฐกิจของเยอรมันดีมาก เมืองต่างๆ ของเยอรมันยังมีการก่อสร้างอาคารมากอย่างน่าแปลกใจ ยิ่งที่เบอร์ลิน ยิ่งมีส่วนที่กลายเป็นเมืองใหม่ และยังมีการก่อสร้างอีกมากมาย
ไปเห็นสถานีรถไฟกลางของเบอร์ลิน แล้วสะท้อนใจในความล้าหลังของระบบรถไฟไทย ยิ่งได้กินอาหารบนรถไฟ ก็แปลกใจว่าอาหารอร่อยและบริการดีมากอย่างไม่น่าเชื่อ รวมทั้งราคาก็เหมือนตามร้านทั่วไป
การเดินทางครั้งนี้ ผมออกค่าใช้จ่ายเอง รู้สึกสบายใจว่า ไม่เป็นภาระของหน่วยงานใดๆ ที่ผมเกี่ยวข้องด้วย รวมทั้งสถาบันคลังสมองฯ ผมมีความเชื่อว่า คนที่เป็นผู้ใหญ่ต้องระมัดระวัง ไม่ไปเป็นภาระหรือเบียดเบียนหน่วยงาน หรือราชการ ผมสังเกตเห็นว่า คนบางคนรู้สึกภูมิใจเมื่อได้อะไรๆ ฟรี ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว ไม่มีอะไรฟรี มีผู้รับภาระไม่ทางตรงก็ทางอ้อม หากเป็นราชการออก หรือใช้เงินงบประมาณแผ่นดิน ก็แปลว่าใช้ภาษีที่มาจากชาวบ้านและพวกเรานั่นเอง
ไม่ทราบว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ว่าบุคลิกของมหาวิทยาลัยของเยอรมัน กับของไทยแตกต่างกัน ที่เราบอกว่ามหาวิทยาลัยแต่ละแห่งต้องหาจุดเน้นหรือจุดเด่นของตนเอง และมหาวิทยาลัยไทยที่เพิ่งเปลี่ยนมาจากวิทยาลัย ต่างก็พยายามทำตัวให้เหมือนมหาวิทยาลัยเก่าแก่ เพื่อให้มีศักดิ์ศรี นั้น ผมสังเกตว่าผมไม่เห็นกระบวนทัศน์นั้นในเยอรมัน คือเขามั่นใจในตัวเอง ว่าเขาเป็นทหาวิทยาลัยแบบที่เขาเป็น และสร้างจุดเด่น จุดที่สามารถแข่งขันได้ จากจุดแข็งที่มี แม้แต่มหาวิทยาลัยเอกชน ซึ่งเสียเปรียบในด้านเก็บที่ค่าเล่าเรียน (ในราคาที่นับว่าสูง) ในขณะที่มหาวิทยาลัยของรัฐไม่เก็บค่าเล่าเรียน แต่มหาวิทยาลัยเอกชนก็สร้างจุดแข็ง (และจุดขาย) จนเขาอยู่ได้
วิจารณ์ พานิช
๑๗ มิ.ย. ๕๖
ความเห็น (2)
อ.จัน บอกว่าท่านอาจารย์ใช้ Ipad Mini ได้คล่องมากครับ
"การศึกษาของประเทศเยอรมัน..มี..รากฐาน..มาจาก..คำว่าเรียน..รู้..ตลอดชีพ"..การศึกษาที่มีรากฐาน..จาก..ความเป็นจริงในสังคม..การรักษากฏระเบียบของสังคมต่อความเป็นอยู่ร่วม..เป็นต้น"...ซึ่งประเทศอย่างเราๆ..ให้คุณค่าแค่..ประกาศณียบัตรที่ให้มาโดยมีคะแนนและเงินตราเป็นสิ่งแรกเปลี่ยน(ค่านิยม)..ตรงนี้คือความแตกต่าง..ซึ่งขณะนี้..ก็..กำลังจะเปลี่ยนไป..(เยอรมัน..กำลังเปลี่ยน..รูป..โฉมการศึกษาให้เข้ากับ..อาเชี่ยนและอเมริกัน..กับคำว่า..Bachelor..(และเมื่อใช้..คำนี้..ค่าเล่าเรียน..จึง"แพง"ขึ้น..)
"การศึกษาของประเทศนี้.(เคย).มีเป้าหมาย..ต่อทุกแขนงวิชา.."..ผู้ที่ได้ัรับการศึกษา..คือแรงงานของประเทศ..คือจบแล้ว..มีงานทำ..เสียภาษี..อันเป็นระบบหมุนเวียน..การบริหารประเทศ.."เพราะ..ภาษี..คือระบบกลางที่มีขึ้นเพื่อประชาชนอันเป็นสังคมเพื่อความเป็นอยู่..โดย..รัฐเป็นส่วนกลางของการบริหารและบริการ..ประเทศ..(ตรงนี้..ประเทศเรา..ยังไม่เกิด..และเกิด..ยาก..)...."แอบคิด..ตามประสา..คนแก่..ที่อยู่ประเทศนี้..มานาน..จนลืมเวลา..อ้ะะๆๆสี่สิบปี..เข้าไปแล้ว...(เคยเรียน..เสียค่าเรียน..เพียงห้าเหรียญเยอรมันสมัยก่อน..ค่าอุปกรณ์การเรียนทุกอย่างฟรีหมด...มีบัตรนักเรียนอณุญาติให้ทำงานได้..มีสิทธิ..เท่าเทียมกัน..หมด..กับนักศึกษาเยอรมัน..การประกันสังคม..ว่างงานหรือเจ็บป่วย..ระยะเวลาการเรียน..มีการนับเวลาให้..เมื่อ..รับเงินบำนาญ..เมื่อชราภาพ)..ครั้งนั้น..ได้เลือกเรียนในสาขาจิตรกรรมและปฏิมากรรมซึ่ง..ทางมหาวิทยาลัยให้เซ็นรับรองตนเองว่า..เรียนวิชานี้..ทางรัฐไม่มีงานให้ทำ..(ขำดี)..สวัสดีค่ะ.."ยายธี"