รักท่ามกลางสายฝน
ในวันนี้วัยของเราที่ล่วงเลยผ่านมาถึง 43 ปีแล้ว ตอนนี้ก็เข้าสู่ฤดูฝนแล้วสินะ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ชาวบล็อกทั้งหลาย ชีวิตที่ผ่านมาหมูจ๋าไม่เคยคิดเลยว่า สักวันหนึ่งเรายังมีคนที่ใช่รออยู่ ตัวหมูจ๋านั้นไม่ใช่คนเจ้าระเบียบ เรื่องมากหรือเลือกมากแต่อย่างใด เพราะวัยนี้แล้วมักเจอแต่.....คนที่....มีเจ้าของ เราจึงไม่กล้าที่จะมีใครให้เสื่อมเสียถึงพี่ๆของเรา แต่....ณ.วันนี้ คนที่พบกับหมูจ๋าคาดว่าคงจะพบเป็นคนที่ใช่และคนสุดท้ายอย่างเพลงของพี่ป้อม อัสนีได้ร้องไว้ อนาคตคือสิ่งที่เราคาดหวังแต่ต้องมีคนที่หวังร่วมอยู่ด้วย เราจึงจะพบความสุขที่แท้จริง พี่เขาป่วยนะทั้งโรคและประสบอุบัติเหตุ...แต่เรา...ก็ยินดีที่จะอยู่ข้างๆเขาและคอยดูแลเขาอยู่ใกล้ๆ เราจะมีกันละกันมอบความสุขในบั้นปลายชีวิตให้กันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หมูจ๋ารับรองค่ะว่า ความรักครั้งนี้....ที่เป็นความรักที่มากับสายฝน...จะเป็นรักที่ดีงามและยิ่งใหญ่ให้โลกรู้ว่า....รักคือสิ่งที่งดงาม...สำหรับคนสองคนจริง...สวัสดีค่ะทุกๆคน จะยังไม่เลิกเขียนบล็อกหรอกนะคะ หมูจ๋าคงจะไปช่วยพี่เขาในกิจการส่วนตัว คงคิดถึงนักเรียนแต่ทำไงได้เราต้องทำใจเพื่อคนที่เรารัก จะกลับมาหาเด็กๆเมื่อมีโอกาส ค่ะ รักทุกๆคนเช่นเดิม
ความเห็น (7)
...... อนาคตคือสิ่งที่เราคาดหวัง .... แต่ต้องมีคนที่หวังร่วมอยู่ด้วย ..... เราจึงจะพบความสุขที่แท้จริง.... เป็น คำกล่าวที่ดีมากเลยนะคะ..... ขอบคุณค่ะ
ขอส่งกำลังใจมาช่วยให้มีพลังส่งเสริมกันและกันไปนานเท่านานนะคะ
ขอบคุณพี่สาวดร.เปิ้ลนะคะที่มาให้กำลังใจ
ขอบคุณโอ๋-อโณ ที่มาให้กำลังใจค่ะ
ขอบคุณดอกไม้จากพี่ชายชยพร แอคะรัจน์ และ ดร.พจนา แย้มนัยนานะคะ
มีความสุขมากๆนะคะและส่งกำลังใจให้เสมอค่ะ
ขอบคุณพี่กานดาน้ำมะพร้าวที่มาให้กำลังใจค่ะ