จากปู่ถึงหลาน(๑๗)
ตั้งแต่เจ้าหลานคนที่สองคลอดออกมา ปู่ได้เขียนถึงเพียงครั้งเดียว เหมือนกับปู่รักหลานไม่เท่ากัน แต่ในความเป็นจริงปู่รักหลานทั้งสองมากๆๆๆ แต่อย่างที่เคยเล่าให้ฟังว่าทอฝันมีอาการอิจฉาน้องค่อนข้างหนัก ตั้งแต่น้องคลอดออกมา ทอฝันกับปู่มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี กอดก็ไม่ได้ พูดด้วยก็ไม่ได้ นอนบนเตียงกับปู่ก็เอาหมอนมาบังไม่ให้ปู่มองหน้า ปู่กับย่าต้องประคับประคองความรู้สึกของทอฝัน ใช้ทุกวิถีทางที่จะให้ทอฝันกลับมาเป็นทอฝันคนเดิมที่เล่นกับปู่ เพิ่งเมื่อวานกับวันนี้ทอฝันเล่นกับปู่ ล้อเล่นกันบ้าง คุยกันดีๆบ้าง ให้ปู่กอด ให้ปู่อุ้มด้วยความเต็มใจ เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม อิอิ
ปู่สังเกตว่าตั้งแต่น้องคลอดออกมา อาจมีเพื่อนบ้านพูดพาดพิงถึงน้องให้ทอฝันได้ยิน เพราะเมื่อปู่กอดทอฝันและพูดกับทอฝันว่าหลานรักของปู่ ทอฝันก็ปฏิเสธว่าไม่ใช่ หลานรักของปู่คือหลานคนที่สอง น้องมาวิน ยิ่งน้องมีอาการเท้าปุกเทียม ปู่ไปนวดขาให้น้องด้วยความเป็นห่วง เขี่ยเท้ากระตุ้นให้เท้าน้องกลับคืนสภาพ ทอฝันยิ่งรู้สึกว่าปู่รักเขาน้อยลงหรืออย่างไร ไม่ยอมพูดกับปู่เลย แต่พอเห็นปู่อยู่กับทอฝันมากกว่าเห็นอยู่กับน้อง พาทอฝันไปนอนกับน้อง ให้ทอฝันชงนมให้น้อง หยิบแพมเพิสให้น้อง อาการก็ดีขึ้นเป็นลำดับ แต่ใครจะบอกว่าซื้อของไปฝากน้องก็จะมีอาการขัดขืนไม่ยอมให้คนนั้นอุ้ม ฮ่าๆ คงต้องปรับกันไปเรื่อยๆ
หลานมาวินหน้าตาเหมือนทอฝันอย่างกับแกะ ยิ้มง่าย ร้องเสียงดัง ผิวหนังลอกมากกว่าทอฝัน แถมบริเวณลำตัวและใบหน้ามีอาการเหมือนตุ่มสิวขึ้นบ่อย วันนี้ดูเหมือนไม่มีแล้ว พอวันรุ่งขึ้นก็เต็มไปหมดเหมือนเป็นสิวหนุ่ม แต่ก็เป็นแล้วหาย วันสองวันก็กลับคืนสู่สภาพปกติ แต่เดี๋ยวก็ขึ้นมาใหม่ อาจจะเป็นเพราะฮอร์โมนของแม่ยังมีเยอะอยู่หรืออย่างไร ดูหน้าตาของมาวินแล้วท่าทางจะหล่อเหลาเอาการ สงสัยจะหล่อเหมือนปู่ ฮา....
มาวินกินเก่ง วันแรกที่คลอดออกมา คุณย่าบอกว่ามาวินดูดนมแม่สุภาพกว่าพี่ทอฝัน ที่ไหนได้พอวันที่สองกลับดูดนมแม่เสียงดังจ๊วบๆ ยิ่งกว่าพี่ทอฝันเสียอีก ปู่ถ่ายรูปมาวินน้อยกว่าพี่ทอฝันเพราะพ่อเนติ์ซื้อกล้องถ่ายรูปใหม่แล้ว ถ่ายรูปมาวินอยู่บ่อยๆ แถมเวลาที่ปู่ไปเยี่ยมก็เป็นเวลาที่มาวินมักจะหลับ กำลังคิดอยู่ว่าพอปรับความรู้สึกทอฝันได้สักระดับก็อยากจะพามาวินมาที่อยู่ที่บ้าน แต่เนื่องจากช่วงนี้ไข้เลือดออกระบาดในภูเก็ต และที่บ้านก็ยุงมากพอสมควร ขนาดกำจับแล้วเนื่องจากติดชายป่า ระวังแค่ยุงกัดทอฝันก็เอาการแล้ว มาวินยังเล็กภูมิต้านทานน้อย ให้อยู่บ้านพ่อเนติ์ไปก่อนจะปลอดภัยกว่า
ช่วงนี้เป็นช่วงที่ปู่แทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย มีแต่งานประชุม งานบริหารจัดการ งานสำนวน งานสอนหนังสือ งานหาสปอนเซอร์ งานๆ งาน ๆงาน เพื่อให้เสร็จก่อนจะต้องเข้าโรงเรียน ซึ่งต้องใช้เวลา ๑ เดือนครึ่ง จนทุกวันนี้ปู่ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน้อตแล้ว เหนื่อยแทบขาดใจแทบทุกวัน จึงไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมมาวิน เพราะเวลาที่จะไปเยี่ยมหลังเลิกงานร้านก็จะมีเด็กเต็มร้าน เปิดประตูเข้าออกชั้นบนยาก กลางวันนั้นหมดสิทธิเพราะปู่มีเวลาแค่ขับรถมากินข้าวแล้วกลับไปทำงาน อย่างที่ว่ามา เหลือเวลาอีกทีก็ตอนใกล้ค่ำซึ่งเด็กเริ่มซาจากร้าน ถ้าไม่ติดประชุม งานเลี้ยง ก็จะมีเวลาแวะไปเยี่ยมมาวิน
แต่ถึงอย่างไร ปู่ก็บันทึกไว้เป็นหลักฐานว่าปู่รักมาวินไม่แพ้พี่ทอฝัน และประคับประคองความรู้สึกพี่ทอฝันให้ลงตัวอย่างพอเหมาะพอเจาะ แม้ตอนนี้พี่ทอฝันจะมีอาการงอแงบ้างแต่ก็เป็นอาการแบบอ่านใจออกว่าทุกคนต้องง้อจึงแผลงฤทธิ์ พอเขาคิดถึงน้องก็จะบอกย่าให้โทร.หาป่าป๊ามารับไปเยี่ยมน้อง บางครั้งก็บอกให้คุณย่าโทร.หาหม่าม๊าบ้าง เวลากลับมาจากบ้านการใช้คำถาม ปู่ก็จะต้องระวังคำถามไม่ให้ทอฝันรู้สึกว่าปู่ห่วงน้องมากกว่าเขา ปู่ก็จะถามว่าไปเยี่ยมหม่าม๊า ป่าป๊ามาเหรอ ป่าป๊าหม่าม๊าเป็นไงบ้างสบายดีไหม ไปที่บ้านเจอใครบ้าง บางทีเขาจะเลี่ยงว่ามีทอฝัน ป่าป๊า หม่าม๊า และโบโบ้(ตุ๊กตาสุนัขตัวโปรด) ต้องถามต่อว่าได้ช่วยหม่าม๊าเลี้ยงน้องไหม เขาก็จะบอกว่า ช่วย ก็ต่อให้ว่า อ๋อ..มีน้องมาวินด้วย พอถามว่าช่วยทำอะไรบ้าง เขาก็จะบอกว่าช่วยชงนมให้น้อง เอาแพมเพิสให้น้อง พอบอกว่าเก่งจังเลย แล้วไม่จู้จี้ถามเรื่องน้องก็จะไม่อวดอิทธิฤทธิ์ ฮ่าๆ เรื่องนี้ต้องมีกุศโลบาย.
ความเห็น (3)
ขอบคุณเรื่องเล่าสนุกๆ ค่ะ แต่เต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่นค่ะ
ทอฝันฉลาดสุดๆ ค่ะ
....... ขอบคุณนะคะ บทความดีดีนี้ค่ะ ....
คุณปู่จิตวิทยายอดเยี่ยมมากๆค่ะ อยากเห็นรูปแบบใน Facebook ที่นี่บ้างจังค่ะ ยังไม่ได้เห็นน้องมาวินชัดๆเลย ส่วนหนูทอฝันนั้นเป็นขวัญใจ คุณย่าน้อยโอ๋ไปแล้วค่ะ