คอย...เก้อ...
อรุณสวัสดิ์เช้าวันจันทร์. วันที่ฟ้าเป็นสีเทา. หลังจากเมื่อคืนที่เฝ้ามองหาจันทร์เจ้าขาดวงโต.
เห็นเพีงแต่เงาจันทร์ที่ถูกเมฆฝนบดบัง เผลอหลับไปเพราะความเพลีย. ตื่นมากลางดึกเพราะอากาศเย็นของสายฝน
ผ่านไปข้ามคืน... เมฆฝนก็ยังไม่จากไปใหน... คุยกับสาวน้อยที่ทักมาทาง line ยามรถติดของเช้าวันจันทร์.
....
คั่นเวลาความคิด. ก่อนเริ่มทำงานเช้านี้ด้วยบทความนี้กันค่ะ
...
ขอเพียงให้ได้รู้ว่า...กลับถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้ว...
บ่อยครั้งที่ คนที่ไป. อาจไม่เคยรู้ว่า คนที่คอยเฝ้ารอ. คนที่คอยเป็นห่วงจะหลับตานอนลงได้อย่างไร
เมื่อใจของคนที่เฝ้ารอ...ยังคงเฝ้าห่วง. กังวล ว่า จะมีอันตรายใดๆ หรือเปล่า. จะปลอดภัยดีอยู่มั้ย
จนกว่าจะได้ยินเสียง.... ให้รู้ว่า. "กลับมาถึงบ้านแล้วนะ"
นั้นเอง... ความรัก.... ความห่วงใย... ของคนที่รักคุณมากที่สุด....
ด้วยความรักและคิดถึงเสมอค่ะ...
*~____~.
ChAdAiNg
24june2013
ความเห็น (5)
ความรัก ความห่วงใย คนเป็นพ่อ เป็นแม่ มีให้ลูกทุกเวลา ทุกนาที ไม่ว่าลุกจะอยู่ในวัยใด หากยังไม่มีโอกาสเป็นพ่อ เป็นแม่ คงไม่เข้าใจหรอกจ้ะ ขอบคุณบันทึกดี ๆ นะจ๊ะ
เข้าใจอารมณ์ อาการหลับไม่ลง ได้อย่างดี
ด้วยความเป็นแม่ ที่ลูกเรียนชั้นปีที่ 3 ในมหาวิทยาลัยแล้ว ไม่ใช่เพียงแค่หลับไม่ลง
แต่ไม่สามารถจะกลับเข้าบ้านได้ ต้องไปคอยรับลูก ที่มหาวิทยาลัย เพื่อกลับบ้านพร้อมกัน
ขอบคุณบันทึกดีดี เช่นกันค่ะ
เป็นอาการแบบเดียวกันเลยค่ะ
จะหลับก็ต่อเมื่อเห็นลูกกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว
หรือเมื่ออยูไกลไปไม่ถึง
ให้โทรบอกว่าอยู่ที่ใหน
ก็หายห่วงแล้วค่ะ
...เคยทำให้แม่คอยเหมือนกัน...คิดถึงที่ไร?ก็เสียใจทุกครั้ง...ขอบคุณค่ะ
ภาพการ์ตูนน่ารัก ชวนให้น่าติดตามมากๆ ค่ะ ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันค่ะ