ตอนที่ 7 การพลัดพราก

"เจ้าแหมบ" นั่งได้และไม่นอนอู่ผ้านานแล้ว แม่ได้เย็บเบาะที่กว้างยาวกว่าตัวเด็กนิดหน่อย ยัดข้างในด้วยนุ่นให้นอนแทนอู่ ซึ่งแม่ปูให้นอนทางด้านขวาของแม่ และด้านซ้ายเป็นที่นอนของเด็กผอม

ค่ำของวันหนึ่ง "เจ้าแหมบ" ร้องไห้เป็นเวลานาน แม่เอาผ้าชุบน้ำบิดพอหมาดๆ เช็ดตัวให้น้อง จนน้องหลับไป

"ตัวร้อนมาก" แม่บอกพ่อ ซึ่งเดินงุ่นง่าน เข้าออกประตูเรือน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
"หมอในหมู่บ้านก็ไม่มี จะไปอำเภอก็มืดแล้ว" พ่อบ่นแล้วบอกแม่นอน "นอนก่อนเถอะแม่ เช้ามืดพ่อจะจ้างเกวียนเขาพาลูกไปหาหมอที่อำเภอ"

แม่มองดูลูกชายคนเล็ก เห็นนอนหลับดี จึงเอนตัวลงนอนข้างๆ
"เซียงเมี่ยง" เด็กเล็กผอมยังไม่หลับ ขอให้แม่เล่านิทานเซียงเมี่ยง ซึ่งแม่เล่าแล้วเล่าอีกจบหลายรอบ แต่เด็กเล็กผอมไม่เบื่อที่จะฟัง แม่เองก็ไม่เบื่อที่จะเล่า

"วันต่อมาเป็นเวรของนก เซียงเมี่ยงก็แกล้งปวดท้องขอตัวไปถ่าย แต่ได้แอบดูนกหาอาหาร นกบินไปเกาะกิ่งไม้เหนือลำห้วย ตาจ้องมองลงไปที่ผิวน้ำ พอมีปลาโผล่ขึ้นมาผิวน้ำ นกก็บินโฉบแล้วใช้ปากคาบปลาได้มาทีละตัว จนเพียงพอที่จะทำอาหารให้เพื่อนกิน" เด็กเล็กผอมหลับไปแล้ว

กลางดึกคืนนั้นเด็กน้อยตื่นขึ้นมา เพราะเสียงคนพูดคุยและแสงไฟสว่างทั่วห้องนอน
เขาลุกขึ้นนั่ง ไม่เห็นแม่และน้องคนเล็กนอนอยู่ข้างๆ จึงมองหาเห็นน้องนอนนิ่งอยู่กลางห้อง แม่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ มีชายแก่นั่งด้านศรีษะของน้อง ชายแก่นั่งทำเสียงพึมพำ สักพักก็เป่าลมไปที่ศรีษะของน้อง

"พาลูกไปหาหมอที่อำเภอเถอะ" พ่อพูดด้วยความกังวล
"ไปเกวียนผมก็ได้ครูใหญ่" เสียงคนที่มาดูเด็กน้อยอาสา "ผมจะไปเอาเกวียนนะ"

ด้วยความง่วงเด็กเล็กผอมล้มตัวลงนอนต่อ

เช้าแล้ว เด็กเล็กผอมตื่นก็ได้ยินเสียงคนพูดเซ็งแซ่ กวาดตาดูในห้องนอนไม่เห็นมีใครเลย เด็กน้อยออกมาจากเรือนมองเห็นผู้คนมากมาย ในครัวมีหญิงสาวหลายคนช่วยกันทำกับข้าวขมีขมัน บนชานมีผู้เฒ่าผู้แก่นั่งตัดใบตอง ทำกระทงและพานดอกไม้ ข้างล่างที่ลานหน้าบ้านมีชายกลางคนสี่ห้าคนกำลังเลื่อยไม้กระดาน บางคนกำลังตีตะปู เหมือนจะทำกล่องไม้

พ่อแม่และพี่ๆ ทั้งสามคนนั่งรวมกันอยู่ข้างประตูห้องนอน แม่มองเห็นเด็กเล็กผอมจึงลุกขึ้นมากอดแล้วพาไปนั่งรวมกัน

"ทำไมคนเยอะจังแม่" เด็กน้อยถาม แต่แม่ไม่ตอบ กลับสะอื้นออกมาโดยไม่มีน้ำตา
"แล้วน้องไปไหน" ไม่มีใครตอบ คราวนี้แม่ปล่อยโฮ กอดเด็กผอมเล็กแน่นกว่าเดิม เด็กน้อยมองดูพ่อ พ่อนั่งนิ่งน้ำตาซึม พี่ๆ ทุกคนต่างตาแดงๆ เหมือนผ่านการร้องไห้มาแล้ว

หญิงชราคนหนึ่งถือเสื่อผืนเล็กเข้ามาหา แล้วปูเสื่อลงข้างหน้าพ่อและแม่ เวลาติดต่อกันชายกลางคนอีกคนนำเบาะที่นอนของน้องปูลงบนเสื่อนั้น ตอนนี้แม่ได้ลุกเข้าไปในห้องนอน พลางหันไปบอกชายกลางคนด้วยเสียงปนสะอื้นว่า
"เดี๋ยวนะ ขอเอาผ้าใหม่ปูให้ลูกก่อน"

แม่กลับออกมาพร้อมกับผ้าใหม่สีฟ้าสดใสที่พับเรียบร้อย ปูลงทับเบาะซึ่งปิดได้พอดี

ไม่นานมีชายชราคนหนึ่งอุ้มน้องมา แม่ผวาเข้าไปอุ้มจากมือชายชรานั้นพร้อมกับร้องไห้
"ปล่อยลูกไปเถอะ เขาไปดีแล้ว เขาเกิดมาใช้กรรมหมดแล้ว" พ่อปลอบ
แม่จึงค่อยๆ วางน้องลงบนเบาะที่ปูด้วยผ้าสีฟ้าสดใส

น้องนอนหลับตานิ่ง ใบหน้านวลขาวด้วยแป้ง ใส่เสื้อสีฟ้าลายดอกสีขาวที่พ่อเพิ่งซื้อให้ใหม่ กางเกงขาสั้นสีน้ำตาลคล้ายนักเรียนที่น้องชอบใส่เสมอ

"ครูใหญ่.. แม่อี่หนู" ชายชราคนที่อุ้มน้องมาพูดกับพ่อและแม่
"ให้เด็กๆ ไปเล่นที่อื่นเถอะนะ" แม่จึงหันไปบอกลูกๆ พร้อมกับส่งเงินให้

"หนู แนว พาน้องๆ ไปซื้อขนม แล้วเล่นที่ใต้ถุนโรงเรียน แม่เรียกถึงค่อยมานะลูก"

<img src="http://cdn.gotoknow.org/assets/media/files/000/918/842/default_e657.jpg?1371136087" "="">

[คุณมะเดื่อ]

เป็นเหตุการณ์ที่ผู้เป็นพ่อ เป็นแม่จะลืมไม่ได้ตลอดชีวิต  สงสารน้องนะ

[ลุงเทียน]

ก็น่าแปลกนะครับ ตอนน้องเสียผมอายุเพียงสามขวบนิดๆ แต่จำภาพน้องทาแป้งขาวได้ชัดเจน
ขอบคุณนะครับ

[Pojana Yeamnaiyana Ed.D.]

...แม่เคยสูญเสียลูกชายคนโต เกิดมาได้ 2 วันก็ตาย...ครอบครัวจึงมีแต่ลูกสาว...ถามแม่ว่าทำไมพี่ชายตาย...แม่บอกว่าพี่ชายหนีมาเกิดไม่ใช่คนไทย...เป็นฝรั่งตัวขาว ผมสีทอง มือไม้ยาว...เมื่อแม่ได้พบหน้าแฟนครั้งแรก แม่บอกว่าเขาเป็นพี่ชายเรานะ...เขาจะดูแลเรา...

                                  

[ลุงเทียน]

สวัสดีครับ

ผมอ่าน "....เขาเป็นพี่ชายเรานะ เขาจะดูแลเรา" ผมขนลุก ผมเชื่อเรื่องนี้ครับ
ขอบคุณนะครับที่มาให้กำลังใจ

[Yanyong-P]

ของคุณแม่ผม 8 ท้อง 9 คน เหลือโตมาได้แค่ 4 เองครับ

[ลุงเทียน]

แรกเกิดเป็นกรรมเก่าลิขิต โตขึ้นมีทั้งกรรมเก่าและกรรมใหม่ลิขิต มีคำกล่าวว่า "ทำดียังไม่ได้ดี เพราะเคยทำชั่วมาก่อน ทำชั่วยังไม่ได้ชั่ว เพราะเคยทำดีมาก่อน"