KM00137 : คิดไปเรื่อย 29 "ความดีที่ยั่งยืน"

เนื้อหาในสามก๊ก ถูกนำมาเขียนเป็นเรื่องราวต่างๆ อย่างมากมาย โดยเฉพาะในเรื่องของกลยุทธ์ศึกสงคราม ที่นำมาใช้ในการบริหารจัดการ การวางแผนการทำงาน ซึ่งจะว่าไปแล้วล้วนเป็นเรื่องของการจัดการ "คน" เสียเป็นส่วนใหญ่ หากเรามองข้ามรายละเอียดของเนื้อหาไป มาดูที่ความรู้สึกกันบ้าง คนส่วนใหญ่เมื่อพูดถึง "สามก๊ก" ก็มักจะพูดถึง "คน" อยู่ไม่กี่คน หากพูดถึงความยิ่งใหญ่ก็คงไม่มีใครเกิน "โจโฉ" เพราะสุดท้ายก็สามารถรวบรวมก๊กต่างๆ ไว้ได้ แต่หากคิดกันดีๆ ในก๊กของ "โจโฉ" กลับไม่ค่อยมีใครพูดถึงหรือรู้จักตัวละครอื่นๆ กันเท่าไหร่ ตรงข้ามกับก๊กของ "เล่าปี่" ที่มีตัวละครโดดเด่นมากว่า ทั้ง "ขงเบ้ง" "กวนอู" "เตียวหุย" "จูล่ง" ตัวละครเหล่านี้โดดเด่นในเรื่องอะไร "ฉลาด" ในเรื่องก็มีคนฉลาดหลายคน "เก่ง" ในเรื่องก็มีคนเก่งกว่า "กวนอู" แต่สิ่งที่ตัวละครเหล่านี้มีก็คือ "ความดี" แม้ก๊กของเล่าปี่จะอยู่ต่อมาได้ไม่นาน แต่เมือพูดถึงสามก๊ก แล้วคนพูดถึงในเรื่องของ "ความดี" ก็ต้องก๊กของเล่าปี หลายคนมักพูดว่าหากบริหารองค์กรแบบเล่าปี่แล้ว อาจไปไม่รอด ต้องบริหารแบบโจโฉ ซึ่งก็อาจจะจริงและไม่จริง ผมว่าขึ้นอยู่กับคนส่วนใหญ่ในองค์กรมากกว่า หากคนในองค์กรเป็นแบบในก๊กของโจโฉ มีแต่แก่งแย่งชิงดี เอาหน้าเอาตา ไม่มีความซื่อสัตย์ (รวมทั้งผู้บริหารองค์กรเองด้วย) แบบนี้ก็คงต้องบริหารแบบโจโฉ อาจจะไม่ใช่เพื่อองค์กรอย่างเดียวแต่เพื่อตัวเองด้วย องค์กรอาจอยู่ได้นาน แต่เมื่อผู้บริหารเหล่านั้นหมดอำนาจไปหรือจากไป ก็อาจไม่มีคนพูดถึงหรือพูดถึงในแบบที่เป็น "ตัวร้าย" มากกว่า "ตัวดี" หลายคนในก๊กของเล่าปี่ถูกยกย่องให้เป็น "เทพเจ้า" ด้วยเหตุที่ต้นแบบแห่งการ "ทำดี" การได้ "คนดี" มาทำงานร่วมกัน ผู้นำหรือผู้บริหารองค์กรก็ต้องเป็น "ตัวอย่างที่ดี" ด้วย คนดีมักดึงดูดคนดีเข้ามาหา เฉกเช่นกันคนไม่ดีก็ย่อมดึงดูดคนไม่ดีมารวมกัน ท้ายสุดอยู่ที่เราว่าตอนจบจะเลือกแบบไหน จบแบบเงียบหายไปหรือคนสาบแช่ง หรือจบแล้วคนยังกล่าวถึงหรือยกย่องสรรเสริญไปตลอดกาล (ซึ่งตลอดกาลก็ไม่มีหรอก มันเป็นอนิจจัง)