ใช้ชีวิตอย่างมีมุมมอง
ใช้ชีวิตอย่างมีมุมมอง
ปัจจัยที่ 1 อาหาร
....นักการเมืองผู้บริหารจัดการรัฐศาสตร์ ซึ่งจะมีผลโดยตรงต่อสภาพเศรษฐกิจและสังคม ชีวิตความเป็นอยู่ และค่าครองชีพของชาวบ้าน ซึ่งชาวบ้านหรือประชาชนจะมีความอยู่รอดในการดำรงชีพ มีข้าวปลาประทังชีพ มีเงินเหลือเพื่อให้มีสุขภาพดี หรือชาวบ้านจะขัดสนค่นแค้น เกิดภาวะเงินเฟ้อ น้ำมันแพง พืชผลการเกษตรแพงเกินมูลค่าต้นทุนค่าน้ำมันที่จ่ายเพิ่มขึ้นจริง ในการขนส่งในปริมาณที่มากและค่าเชื้อเพลิงที่จ่ายมากขึ้นต่อการขนแต่ละเที่ยว ไม่ได้สะท้อนต้นทุนจริง แล้วเวลาน้ำมันลด สินค้าเกษตรไม่ได้ลดตาม การควบคุมราคาพืชผลเกษตรไม่สามารถควบคุมได้
.... ชาวบ้านอยู่ได้ด้วยแม่ค้าข้าวแกงที่อดทนซื้อวัตถุดิบแพง ทำปริมาณมากๆ เพื่อจะขายปลีกได้ถูกเอากำไรน้อยๆแต่ขายได้ปริมาณมากๆ ตรงกันข้ามกับผู้ขายส่ง.... แม่ค้าข้าวแกงพยายามไม่ผลักภาระให้ผู้บริโภค ขึ้นราคาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เสียลูกค้าไป หากขึ้นตามต้นทุนจริง ก็เลยไม่ทำอาหารที่วัตถุดิบแพง ซึ่งแต่ละชนิดที่ไม่น่าแพง ก็แพงซึ่งในต่อไป.... คงแพงทุกชนิดเพราะอะไรที่ขึ้นแล้วไม่เคยลง เหตุเพราะถ้าขึ้นโดยไม่บอกจะผิดกฎหมาย แต่ลงหรือเปล่าไม่เห็นมีเจ้าหน้าที่เน้นอย่างจริงจัง เหมือนกับพยายามหลอกชาวบ้านว่า ก็ตอนนั้นยังซื้อกันได้ ตอนนี้แพงกว่าตอนนั้นอีกนิดคงไม่เป็นไร ก็เป็นปัญหาใหญ่ที่เป็นดินพอกหางหมูมานาน เรื่องไข่ น้ำตาล น้ำมันพืช กระหล่ำปลี มะนาว ซึ่งราคาสินค้าไม่สะท้อนถึงต้นทุนจริง... ประชาชนทุกคนควรได้รับทราบส่วนผสมของอาหาร และการควบคุมการประกอบธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับสินค้าที่อุปโภคบริโภค เพื่อให้ชาวบ้านปลอดภัยในการใช้สินค้าที่มีขายในท้องตลาด ขายในที่สาธารณะ ที่ใครสามารถซื้อหามาใช้ได้ อย่างนี้รัฐต้องควบคุมให้เข้มงวด เช่น องค์การอาหารและยา กรมควบคุมโรค องค์การชีวอนามัยแห่งสหประชาชาติ OSHA
ปัจจัยที่ 2 เครื่องนุ่งห่ม
มุมมองในเรื่องนี้ผมน้อยมากครับ รู้แต่เพียงว่าอุตสาหกรรมการทอและสิ่งพิมพ์บ้านเรา เท่าที่ได้บังเอิญ มีโอกาสไปดูงาน texttile ระดับนานาชาติ ที่จัดที่ศูนย์สิริกิต ก็พอทราบว่าบ้านเราๆไปได้ดี ขนาดอเมริกายังใช้ไทยเป็นฐานผลิตส่งออก และยังสนันสนุน Know how เครื่องทอ เครื่องพิมพ์ ให้ด้วยก็เป็นอุตสาหกรรมที่ทำให้คนไทยมีงานมีรายได้ดีมา ตั้งแต่ยุคที่บูมๆ ก็ประมาณปี 2535 กว่า 20 ปีแล้วครับ
... สำหรับท่านที่สงสัยว่าผ้าห่มที่ได้เคยบริจาคผ้าห่ม ผ้าผวยบางๆนั่นละครับ สำหรับท่านที่สงสัยว่าผ้าห่มที่ได้เคยบริจาคให้ถิ่นทุรกันดาร เมื่อบริจาคแล้วไปอยู่ไหนทำไมต้องบริจาคกันทุกปี ก็เพราะว่าอะไรรู้ไหมครับ มีสองอย่างที่ผมเคยถามชาวบ้าน ตำบลบ้านแม่สามแลบ อำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ก็คือผ้าผวยที่ได้มาเป็นชนิดบาง นำไปห่มก็ไม่หายหนาว นำมาปูนอนพอได้แต่ต้องใช้หลายๆชั้น ได้มาก็เอาเข้าตู้ เพื่อไว้ใช้ในอนาคตยามไม่มี ซึ่งสะท้อนเราบอกเป็นนัยว่า มันกันความหนาวไม่ได้ไม่ต้องเอามาหรอก และอีกอย่างก็คือ เรามีผืนที่ใช้อยู่แล้ว และก็ยังไม่ขาดหรอก แถมหนากว่าและกันหนาวได้ เพียงแต่ว่าเรามีปัญหาเรื่อง เหา และตัวริ้นเท่านั้นเอง ที่อยู่ในที่นอนเรา
ปัจจัยที่ 3 ที่อยู่อาศัย
ชัดเจนอยู่ว่ารัฐบาลไทยต้องไปดูงานที่สิงคโปร์ เพราะอะไรไม่ต้องบอก เห็นภาพก็รู้แล้วว่า อพาร์ตเม้นท์ที่นั่น สะอาดและเป็นระเบียบ ปลอดภัย แค่ไหน เอาตามเค้าไปเรย ไม่ต้องออกแบบเองให้เป็นอย่างอื่นเลยครับท่านครับ
ปัจจัยที่ 4 ยารักษาโรค
เรื่องอุตสาหกรรมยาบ้านเราไม่น้อยหน้าใคร เราผลิตตัวยาแพงๆได้เอง ทำให้ยาบ้านเรามีคุณภาพในราคาที่เหมาะสม อย่างที่บ้านผมเปิดคลีนิค ยาของฝรั่งแพงๆ ตัวยาเดียวกันแบบบ้านเรา แต่บ้านเราผลิตได้เองและใช้ในประเทศถูกกว่ากัน มากกว่า 30 % เทียบราคาต่อ 100 เม็ดแล้วนะครับ ก็ไปได้ไม่ต้องห่วงครับ
... หลักการทั่วไปก็ให้ใช้ยาที่ออกฤทธิ์กับตัวเราแล้วอาการดีขึ้น รู้สึกดีมีผล ก็ใช้ยี่ห้อนั้นไป ถ้าถามหมอๆท่านคงจะบอกว่าซื้อที่ ราคาไม่แพงสุดๆและก็ไม่ถูกสุดๆ ซื้อราคากลางๆ นั่นแหละดีที่สุดครับ แต่ก็ต้องระวังยาบางยี่ห้อที่มีตัวยาที่มีผลกระทบข้างเคียง อันนั้นต้องปรึกษาหมอเท่านั้นครับ
... เรื่องความเท่าเทียมกัน ของสิทธิมนุษยชน คนหนึ่งไม่ว่าจะเกิดชาติใด ที่ไหน ครบสามสิบสองหรือไม่ มนุษย์ทุกคนต้องมีสิทธิ์ที่จะได้รับบริการทางการแพทย์ที่ได้มาตรฐาน ใช้วิธีการและเทคโนโลยีที่ปัจจุบันสามารถให้ได้ เพื่อจะได้ดำรงชีวิตอยู่ได้ ต่อเท่าที่สมรรถนะ อวัยวะ และความเสื่อม จะอำนวยให้ ประชาชนทุกคนหวังที่จะได้รับรูปแบบการรักษาแบบแผนวิธีเดียวกันทั่วโลก ไม่แบ่งชนชั้น ไม่แบ่งรวย จน ไม่แบ่งยศฐาบรรดาศักดิ์ ไม่ดูถูกคุณค่าของความเป็นมนุษย์ มีความใส่ใจรับผิดชอบหน้าที่ตามจรรยาบรรณ ของแพทยสภาโลก และ UNESCO....
ปัจจัยที่ 5 ปัจจัยอื่นๆ ได้แก่
การได้รับบริการพื้นฐานที่จำเป็นต่อการดำรงชีพตามรัฐธรรมนูญ เช่น การได้รับบริการพื้นฐานจากภาครัฐ เช้น การขนส่งที่สดวกและมีความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินตลอดการเดินทางในทุกระบบ การเฝ้าสังเกตความผิดปกติในที่สาธารณะ จุดล่อแหลมในการประกอบอาชญากรรมที่มองผ่านจอมอนิเตอร์ของระบบโทรทัศน์วงจรปิด ซึ่งจะต้องอยู่ในขั้นเตรียมพร้อมตลอดเวลาและจะต้องใกล้เพียงพอที่จะนำกำลังเข้าไปจัดการต่อกิจกรรมที่ผิดกฎหมายได้อย่างทันเวลา เพื่อให้ผู้ไม่หวังดีจักได้เกรงกลัวการกระทำที่ผิดกฎหมาย ตลอดจนการเคร่งครัดในการบังคับใช้กฎหมายควบคุมวินัยจราจร เพื่อลดความเสี่ยงในการเจ็บตายเนื่องจากความไม่รับผิดชอบของผู้ได้รับใบอนุญาตขับยานพาหนะสาธารณะที่ส่วนใหญ่ที่พบคือการเจตนาประมาท ดำรงตนอยู่ในความประมาท คิดว่าสิ่งไม่ดีจะไม่เกิดกับตนเอง สุดท้ายแล้วก็เกิด
....จะขอยกตัวอย่างสักอันหนึ่ง เช่น เดี๋ยวนี้เวลาจักรยานยนต์จะขับตัดหน้ารถยนต์ ต่างใช้วิธีขับอย่างรวดเร็วไปขวางหน้าแล้วหยุดทันทีทันใด เผื่อรถที่แล่นมาไม่หยุดให้จะได้ไม่ชน วิธีการอย่างนี้เป็นสิ่งที่ประมาท เพราะถ้าคนขับรถยนต์เห็นก็อาจเสียจังหวะเพราะตกใจว่าอยู่ๆมีอะไรมาขวางหน้าอย่างกระชั้นชิด ทำให้โอกาสในการบังคับรถหลบทันทีแล้วเสียหลักไปทำให้เกิดความเสียหายมากยิ่งขึ้น ถ้าเขามองเห็นเขาต้องเบรคอย่างแรงเพื่อที่จะหยุดให้จักรยานยนต์ตัดหน้า พอรถยนต์เบรคคุณก็พยักหน้าก้มขอโทษ ให้เขาแล้วคุณก็ตัดหน้าผ่านเขาไปอย่างที่เป็นเรื่องปกติ จริงอยู่เขาเบรคให้ไป แต่คุณคิดหรือไม่ว่าทำไมไม่ค่อยๆไปค่อยๆขอ เดี๋ยวสักพักต้องมีคนมีน้ำใจหยุดให้โดยทิ้งระยะห่างที่ปลอดภัย แล้วคุณถึงค่อยไป ถามว่าการทำให้คนขับรถใดๆก็ตามเกิดความตกใจ ตัดหน้าอย่างไม่รู้มาก่อน ไม่ได้เตรียมตัวที่จะหยุดเกิดความผวา แล้วทำให้โอกาสที่คนขับรถยนต์จะควบคุมรถอย่างผิดพลาดหักหลบ และรถอาจทรงตัวผิดปกติ หมุน พลิกคว่ำ เพราะความเห็นแก่ตัวของจักรยานยนต์คันเดียว ถามว่าความรับผิดชอบเมื่อคุณรับผิดแล้วกรรมมันหายไปไหม กรรมของคุณเป็นเหตุให้คนอื่นบาดเจ็บ คุณเจ็บไปกับคนอื่นไหม คุณได้ไปก่อนแล้วคนขับรถยนต์ขาหักเพราะตกใจ หักหลบรถคุณจนรถไปกระแทกเสาไฟฟ้าข้างถนน คุณปรารถนาอยากให้เป็นอย่างนั้นกับเพื่อนร่วมทางสาธารณะนั้นหรือ.....
.... ถ้าอย่างนั้นคุณทำตัวเป็นบุคคลอันตรายในท้องถนนเพื่ออะไร ถ้าคุณอันตรายแบบนี้ถามว่าคุณควรจะได้ใบอนุญาตขับรถในทางสาธารณะไหม การประมาทของคุณอาจเป็นเหตุให้ทุกคนในบริเวณนั้น บาดเจ็บพิการต่างๆได้อย่างทั่วถึง ถ้าไม่อยากเป็นบาปติดตัวไปชั่วชีวิต เพราะไม่ว่าคุณหรือคนขับรถคันที่ถูกคุณตัดหน้าต้องพลาดสักครั้ง ทีนี้อย่ามาบอกนะครับว่า "รู้แบบนี้ผมค่อยๆออกมาผ่านหน้าก็จะดี" เพราะคุณจะได้รู้และเตรียมพร้อมเบรค หรืออาจได้ยินบ่อยๆจากคนที่คิดเอาง่ายๆว่า "ขอโทษทีครับผมนึกว่าจะพ้น" ก็จะได้ถามกลับไปว่า แล้วทำไมไม่นึกว่าจะไม่พ้นแล้วมีสติว่าจะไม่ทำแบบนี้ล่ะครับ ทำทำไม ถ้าจะให้เห็นชัดว่า มารยาทของไทยเราคงไม่ถึงนาดคนข้ามถนนต้องลองเสี่ยงเดินเข้าไปขวางให้รถยอมหยุดก่อนแล้วขอโทษ สรุปว่าอันตรายทั้งขึ้นทั้งล่องครับ มีตัวแปรที่เราไม่สามารถควบคุมได้เยอะครับ เช่นถ้าบริเวณนั้นมีทราย ถามว่าเราจะเสี่ยงกับการปะทะโดยที่ต้องเอาของจริงชีวิตจริงๆไปแลก ในการแค่จะใช้ทางสาธารณะร่วมกันอย่างนั้นหรือครับ ถ้าเป็นเพื่อนหรือครอบครัวคุณล่ะครับคุณจะประพฤติเอาง่ายเข้าว่าหรือเปล่า แบบนี้ต้องปรับทัศนคติและวินัยของการขับรถกันใหม่เลยก็เป็นได้ครับ มาช่วยกันรณรงค์ เรื่อง ขับเสียบยื่นหน้ารถไปขวาง พอเบรคให้ขอโทษ แล้วเร่งเครื่องไปก่อน ไม่รอคำว่าใดๆ ทำไม่รู้ร้อนขับตัดหน้าไปอย่างมักง่ายคือเอาง่ายเข้าว่า.....
..... สิ่งต่างๆที่กล่าวมาเป็นผลกระทบในวงกว้างซึ่งตอบโจทย์ว่า หลักการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี คนที่มีอำนาจตัดสินใจ ควรตัดสินใจถูกและไม่พลาด.......เพราะการตัดสินของคุณ มีผลทำให้ชาวบ้านอยู่หรือรอด ถ้าชาวบ้านรอดประเทศไปได้พัฒนาต่อได้ แต่ถ้าคุณคิดผิดประเทศก็เสียหาย ผู้คนก็ล้มตาย คุณคือผู้กำหนดชะตากรรมคนหลายคน ถ้าคุณไม่ดีไม่มีคุณธรรมเมื่อไร คุณทำผิดชาติเสียหาย เสียประโยชน์เมื่อไรเชื่อเถอะว่าประชาชนหลายพันหลายหมื่นหรือหลายล้านคน จะเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตคุณเอง .....วันนี้เราเริ่มหยุดรถให้คนข้ามเมื่อเห็นว่าคนกำลังจะเริ่มข้าม หรือกำลังรอข้ามถนนด้วยกันเถอะครับ......ลดความเสี่ยง.....
เรื่องนี้ไว้จะหาข้อมูลและแรงบันดาลใจมาเล่าสู่กันฟังต่อ ในอีกไม่นานนี้ครับ...
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ ตามมาอ่านบันทึก ได้รู้จักมุมมองในการใช้ชีวิต เพิ่มขึ้นนะคะ...ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมุมมองและความคิดนะครับ..
ขอบคุณ ดร.พจนา ครับที่ติดตามอ่านบทความนี้ ซึ่งสะท้อนให้เห็นความมักง่ายของคนไทยบางคน
ขอบคุณลูกหมูเต้นระบำครับ ที่เข้ามาอ่านบทความครับ