ตะวันยามเช้าทอแสงไล่หมอก..สีแดงของดวงตะวันดูเหมือนสีแดงของไข่เค็มไชยา..ต้นโพธิ์ต้นใหญ่อายุคงเกินร้อยไปหลายปี..ขึ้นอยู่ริมทางกลางทุ่งไม่ห่างจากเนื้อที่ๆมีกำแพงคอนกรีตล้อมรอบแสดงความมีเจ้าของ ครอบครอง..แถมมีป้ายเขียนไว้ว่า"ขาย"พร้อมเบอร์โทรศัพท์(มันราคาสามล้านเจ็ดแสน...)..ราคานั้นเหมือนเมล็ดข้าวที่ปลูกไว้ในนา..หลายแสนล้านเม็ดเหล่านั้น..ข้างโพธิ์นั้นมีกระต้อบบุด้วยสังกระสีสนิมกินมันอ้างว้างอยู่กลางทุ่ง..ท่ามกลางสายหมอกที่ถูกแดดเลีย..ละลายหายไป..ไม่เหลือแม้แต่น้ำค้าง..บนยอดหญ้า..
"หล่อน"หย่อนก้นลงนั่งบนรากโพธิ์ที่แลดูมหัศจรรย์มันลอยอยู่บนดินเห็นเป็นก้อนแห่งความเป็นปึกแผ่น..มั่นคงให้เห็นเป็นธรรมชาติบน. "กลางดิน"..ลมพัด. ใบ. แกว่งไกวเล่นเสียงลู่ลม..เหมือนคำพร่ำสอน..จากธรรมชาติ..
ริมทุ่งนั้น..ยังมีข้าวริมนา.เหลือกอให้เห็น..รวงข้าวที่ค้างกอนั้น..รอนก.ที่หิวโหย..มาเก็บกิน...
ขอบพระคุณเจ้าค่ะ...ที่แวะมาให้คำติชม..กับสิ่งที่พรรณนาและความงดงาม...(ยายธี)