แค่เราจำเขาได้...ก็พอแล้ว
...
ปลายปีก่อนฉันได้รับข้อความบอกกล่าวถึงเหตุการณ์ร้ายแรงที่เกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง เขาล้มทั้งยืนหลังจากออกจากห้องประชุมที่เคร่งเครียด ด้วยอาการเส้นเลือดแตกในสมอง เขาถูกนำส่งโรงพยาบาล เพื่อนร่วมงานมากมายผลัดกันไปเยี่ยมเยียนเขาที่โรงพยาบาลเพื่อให้กำลังใจเขาและครอบครัว
หลังจากการผ่าตัด ปรากฏว่าร่างกายซีกขวาของเขาไม่ทำงาน จากคนที่กระฉับกระเฉง ทำงานหนักโดยไม่เคยคิดถึงความสบายส่วนตัว งานมาก่อนเสมอสำหรับเขา จากคนที่เป็นหัวหน้าทีม เป็นที่นึกถึงของทุกคนที่ทำงาน เป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นพึ่งของทุกคนในบ้าน เขากลับต้องมานอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงขยับเขื้อนไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองก็ไม่ได้
โปรเจคล่าสุดที่เราทำด้วยกัน ฉันรู้ว่าเขาทุ่มเทให้ทีมงานมากกว่าร้อย หากไม่มีเขา ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเราจะนำโปรเจคให้ปิดตัวลงด้วยความสำเร็จแบบนี้ไหม ฉันแอบร้องไห้ทุกครั้งที่ไปเห็นเขาในสภาพนั้น
ทุกครั้งที่ไปยืนข้างเตียง ฉันพยายามคุยกับเขา จับมือเขา ให้ความหวัง ให้กำลังใจเขา บ่อยครั้งที่ฉันมองเห็นสายตาแห่งความหงุดหงิด สับสน ทดท้อ ของเขา บ่อยครั้งที่เขาโวยวายจนเราต่างไม่กล้าไปเยี่ยมเขาตามลำพังอีก เราจะนัดกันไปเป็นกลุ่มทุกครั้ง
จนกระทั่งเขาออกจากโรงพยาบาล ไปพักฟื้นและทำกายภาพบำบัดอยู่ที่บ้าน เราได้รับคำบอกเล่าว่าที่จริงแล้วเขาจำอะไรไม่ได้เลย ห้วงหนึ่งในความคิดฉันรู้สึกว่าการที่เขาจำอะไรไม่ได้นั้นเป็นสิ่งที่ดีที่เกิดขึ้น เพราะไม่อย่างนั้นเขาอาจเจ็บปวดมากกว่านี้ก็เป็นได้ที่ตอนนี้เขาต้องเริ่มหัดทุกอย่างใหม่หมด เริ่มหัดพูด หัดเดิน หัดอ่าน หัดเขียน หัดจำ
ร่างกายเขาดูแข็งแรงขึ้น แต่ภายในแล้วฉันก็ไม่อาจรู้เลยว่าเขารู้สึกเลวร้ายแค่ไหน เพราะเขายังถ่ายทอดความรู้สึกจริงๆ ไม่ได้ นอกจากบางครั้งภาษากายและสายตาที่ดูเหมือนว่าเขาจะยิ้ม บางครั้งดูว่าเขาหงุดหงิด
เราต่างไปเยี่ยมเขาที่บ้านประมาณเดือนละสองครั้ง เราต้องแนะนำตัวกันทุกครั้งที่ไปเยี่ยมเพราะเขายังจำเราไม่ได้ นอกจากคนในครอบครัวเขามีคนรับใช้คอยดูแลอีกหนึ่งคน แต่ทว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามีลูกน้องที่สนิทกันมากสองสามคนที่แวะเวียนไปช่วยเหลือครอบครัวและเยี่ยมเยียนเขาแทบทุกวัน วันก่อนฉันไปเจอลูกน้องคนหนึ่งของเขาที่บ้าน เราทักทายกันตามปกติ ฉันถามลูกน้องเขาว่า "มาบ่อยๆ แบบนี้เขาจำคุณได้ไหม?" ลูกน้องของเขาส่ายหัว แล้วบอกว่า "ไม่เป็นไร แค่เราจำเขาได้...ก็พอแล้ว"
นั่นสินะ... ไม่ว่าเขาจะจำเราได้รึเปล่าก็ไม่เห็นเป็นไร แค่เราจำเขาได้ว่าเขาสำคัญกับเราแค่ไหน ก็พอแล้ว
ในเมืองที่ผลสำรวจชี้ชัดว่าคนในเมืองนี้ไร้อารมณ์ความรู้สึก ฉันกลับมองเห็นความรัก ความห่วงใย ความผูกพัน โดยไม่มีเงื่อนไขระหว่างเพื่อนแทรกตัวอยู่
ฉันหักพวงมาลัยรถเข้าจอดที่ไหล่ทางของทางด่วน ปล่อยให้น้ำตาแห่งความซาบซึ้งตื้นตันในสิ่งที่ได้ยินหลั่งไหล เพื่อลดแรงกดดันในใจ ก่อนขับรถกลับบ้าน...
DreamCatcher - The Secret Garden
ความเห็น (38)
ไม่ว่าเขาจะจำเราได้รึเปล่าก็ไม่เห็นเป็นไร แค่เราจำเขาได้ว่าเขาสำคัญกับเราแค่ไหน ก็พอแล้ว
งดงามทุกครั้งที่ได้อ่าน
..
เป็นกำลังใจให้นะครับ คุณปริม
ความงดงามในใจคนนั้น...วันเวลาผ่านไปนานแค่ไหน..ไม่สามารถเปลี่ยนความทรงจำดี ดี ได้เลยครับ
แวะมามอบดอกไม้กำลังใจ เป็นกำลังใจให้นะคะ
* เป็นความมีน้ำใจของเพื่อนแท้แม้ในยามที่เพื่อนมีสภาพเช่นนี้...ชื่นชมค่ะ...
* ช่างแตกต่างกันเหลือเกินกับบางคนที่ทำเป็นลืมความเป็นเพื่อน และไมตรีจิตที่เคยมีต่อกันมา...โดยไม่รู้สาเหตุ...ได้แต่ปลงและปล่อยวางค่ะ
ตื้นตันใจมากครับ
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริง ๆ ....พี่ชาย
มาให้กำลังใจค่ะ
งดงามในคุณค่าของความเป็นเพื่อนนะคะ ขอบคุณค่ะคุณปริม
อ่านด้วยความซาบซึ้งใจค่ะ
ไม่ว่าเขาจะจำเราได้รึเปล่าก็ไม่เห็นเป็นไร แค่เราจำเขาได้ว่าเขาสำคัญกับเราแค่ไหน ก็พอแล้ว
ประโยคนี้ดีจังค่ะน้องปริม
สวัสดีค่ะคุณปริม
- อ่านไป น้ำตาไหลไปโดยไม่รู้ตัวค่ะ โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่ทราบนะที่เพื่อนคุณปริมยังมีชีวิตอยู่ แตเหตุการณ์คล้ายๆกันนี้เกิดขึ้นกับท่านผู้อำนวยการคนก่อนของคุณยายค่ะ ท่านเป็นคนที่แข็งแรงมาก อายุ 54 ปี ไม่มีโรคประจำตัวใดๆ Family man ตัวจริง ขยันทำงาน ฉลาดปราดเปรื่อง เป็นที่รักใคร่ของผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคน ใครมีปัญหาปรึกษาได้ทุกเรื่อง คุณยายสนิทกับท่านมากเพราะลูกเป็นเพื่อนกัน วาระสุดท้ายของชีวิตท่านเข้าประชุมงบประมาณระดับจังหวัด มีการถกเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากประชุมเสร็จท่านบอกคนขับรถว่า " วันนี้หมอไม่คุยนะ เหนื่อย " คนขับรถก็รีบนำท่านกลับมาที่โรงพยาบาล แล้วท่านก็ฟุบอยู่ที่ห้องทำงานด้วยภาวะเส้นเลือดในสมองแตก ท่านไม่สามารถสื่อสารกับพวกเราได้อีก ช่วงเวลา 5 วันที่ท่านนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลขอนแก่น พวกเราไม่เป็นอันทำงาน ผลัดกันมาเยี่ยมท่านโดยใช้รถตู้สองคันและรถส่วนตัวไป-กลับวันละ 2 รอบ สุดท้านท่านก็จากพวกเราไปอย่างสงบโดยไม่ได้กล่าวคำลา งานสุดท้ายที่ท่านให้คุณยายทำคือ ซื้อเครื่องออกกำลังกายกลางแจ้ง ท่านยังไม่ได้เซ็นต์อนุมัติค่ะ 4 ปีผ่านไปพวกเรายังจดจำทุกอิริยาบท ทุกคำพูดของท่านได้ดี ความเครียด คือ ภัยร้าย ที่พรากคนดีๆจากพวกเราไปค่ะ
- ขอบคุณทุกๆความดีที่คนในโลกนี้มีให้กันค่ะ
- คิดถึงคุณปริมนะคะ
สวัสดีค่ะคุณแสงแห่งความดี
ขอบคุณดอกไม้งามๆ ให้เพื่อนๆ เจ้าของเรื่องราวนะคะ
ความงดงามของจิตใจ ที่มองหาจึงมองเห็นค่ะ
มีความสุขในวันเสาร์นะคะ
สวัสดีค่ะคุณครูอิงจันทร์
ขอบคุณกำลังใจให้เพื่อนๆ ของปริมนะคะ
คุณครูมีความสุขในวันหยุดพักผ่อนนะคะ
สวัสดียามบ่ายๆ วันเสาร์ค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณพี่ใหญ่ด้วยนะคะ กับความคิดของคนอื่นที่เราไม่อาจล่วงรู้ สิ่งที่เราทำได้คือทำใจให้เบาสบายค่ะ
มีความสุขในวันพักผ่อนนะคะ
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์พี่ชาย ชยพร,
อาจารย์อบอุ่นจังค่ะ
ขอบคุณมากค่ะคุณ tuknarak,
กำลังใจที่มีให้ หวังว่าคงจะทำให้ทุกคนเข้มแข็งขึ้นค่ะ
สวัสดีค่ะคุณหมอธิรัมภา
การมีเพื่อนที่ดีถือเป็นโชคดีนะคะ แต่การได้เป็นเพื่อนที่ดีของใครสักคนน่าจะดีไม่น้อยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะคุณพี่ณัฐรดา
ขอบคุณมากค่ะที่กรุณามาให้กำลังใจค่ะ
สุข สงบ ในวันนี้นะคะ
สวัสดีค่ะพี่หมอเล็ก
เขาจะอยู่ในความทรงจำของเพื่อนๆ ตลอดไปค่ะ แต่ปริมหวังอยากให้เขาหายจริงๆ ค่ะ จะได้ชวนเขาไปเที่ยวที่เชียงใหม่ดังที่เคยคุยกันไว้
มีความสุขในวันสงบนะคะพี่หมอ
สวัสดีค่ะคุณยาย
ขอบคุณมากค่ะที่คุณยายมาเยี่ยมเยียน ขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของเจ้านายของคุณยายค่ะ ท่านจากไปโดยไม่ทรมานมากค่ะ
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นมาหลายเดือนแล้วค่ะ ตอนนี้เพื่อนเขาพ้นจากสภาพการเป็นพนักงานบริษัทและทำการรักษาตัวอยู่ที่บ้านค่ะ ทุกครั้งที่ไปเยี่ยมเราจะเห็นพัฒนาการที่ดีขึ้นค่ะ ครั้งล่าสุดเขาสามารถเดินโดยการใช้ที่ช่วยเดินได้ เรารู้สึกดีจังค่ะ หวังว่าการทำกายภาพบำบัดต่างๆ จะช่วยให้เขาพูดได้อีกที เดินเหินได้สะดวกขึ้น ร่างกายซีกขวาทำงานได้มากขึ้น และความจำดีขึ้นค่ะ
คุณยายรักษาสุขภาพนะคะ
ระลึกถึงเช่นกันค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้เพื่อนๆ เจ้าของบันทึกนี้นะคะ
หวังว่าความรัก ความห่วงใย ของคนในครอบครัวและเพื่อนฝูง จะช่วยให้คนดีดีอย่างเขาทรมานร่างกายและจิตใจน้อยที่สุดค่ะ
สุขสันต์บ่ายวันเสาร์นะคะทุกท่าน
มีคนเคยบอกว่า...
น้ำตานั้นมีไว้เพื่อช่วยลดความทุกข์ท้อ ช่วยให้เราสามารถก้าวเดินต่อไป
และ... เมื่ออ่านบันทึกนี้...
น้ำตาก็เกิดจากความอิ่มเอมใจ เมื่อสัมผัสถึง ความงดงาม/อบอุ่นของเพื่อนมนุษย์
"ไม่เป็นไร แค่เราจำเขาได้...ก็พอแล้ว"
เข้ามาอ่านสามครั้ง...ให้ดอกไม้ก่อนนะครับ...แล้วจะมาคุยนะครับ...
อ่านอย่างซาบซึ้ง พยายามเข้าระบบค่ะ ก็มาชื่นชมลูกน้อง น้ำใจ รักคนรอบข้างยังมีต่อกันนะคะ น้องปริมสบายดีน้อ.. ปี๋ใหม่เมืองบ้านเฮามาแอ่วก่อเจ้า...สระเกล้าดำหัวคนเฒ่าบ้านเฮา..
คุณปริมครับ...ผมกลับมาอ่านอีกรอบที่สี่...
จำได้ว่า...ครั้งแรก...อยากเขียนทั้งที่และมากมายแต่ยังในใจ
ครั้งสอง...อยากเขียนแต่พอฟังเพลงนี้แล้ว...เสียงไวโอลินบาดใจ...ออกจากบันทึกอย่างเงียบๆ
ครั้งสาม...ให้ดอกไม้...กะจะลงมือเขียน...แต่ต้องไปทำธุระข้างนอก
ครั้งที่สี่..ครั้งนี้...อ่านช้าๆ แต่จุกในอก...ไม่รู้จะเขียนอะไรแล้ว
คงจะกลับมาอ่านอีกหลายรอบครับ...
แม้จะดูบทสุดท้ายแสนเศร้า....แต่ก็ให้ชีวิตได้เรียนรู้ครับ...ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะคุณหยั่งราก ฝากใบ
ปกติก็อ่อนไหวอยู่ค่ะ พอมาเจอกับคนคุ้นเคยเลยขี้แยไปเลย....อิอิอิ
ขอบคุณมากค่ะที่มาทักทาย
สุขสบายวันอาทิตย์นะคะ ;)
สวัสดีค่ะคุณหมอ อดิเรก,
ขอบคุณมากค่ะที่มาเยี่ยมเยียนหลายรอบเลย ปริมตั้งใจจะเขียนบันทึกถึงเพื่อนคนนี้มานานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ แต่เขียนไม่ได้ มีความรู้สึกมากมายแต่เขียนไม่ออกค่ะ เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าๆ จึงเขียนได้
เป็นกำลังใจให้เขาและครอบครัวค่ะ
สวัสดีเจ้าพี่ครูตูม
ปีใหม่เมืองปีนี้บ่อได้ปิ๊กบ้านเจ้า เอาไว้ปีหน้าค่อยว่ากัน
พี่ครูเล่นน้ำเผื่อตวยเน้อเจ้า ขอบคุณเจ้า...
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอมอบดอกชมนาดให้ค่ะ :)
มอบดอกไม้ให้ สิ่งที่ดีงาม บางครั้งก็ซ่อนความเจ็บปวดหลังม่านน้ำตา...
- ในห้วงเหวแห่งบอบช้ำ
- บางทีการจำอาจเจ็บกว่า
- ลืมบ้างบางเวลา
- ทิ้งระยะประคับประคอง
- ให้เรือชีวิตเคลื่อน
- ตามปีเดือนสายธารล่อง
- ทิ้งหลังไม่เหลียวมอง
- มุ่งเดินหน้าอย่างท้าทาย....
- ขอบคุณงานเขียนอันงดงาม
- ด้วยความระลึกถึง
-
ปณิธิ ภูศรีเทศ
มาเป็นกำลังใจให้ ค่ะ
สวัสดียามบ่ายค่ะคุณหนูรี
ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ จะส่งต่อให้เจ้าของบันทึกนะคะ
มีความสุขในบ่ายวันร้อนค่ะ
ขอบคุณดอกไม้สวยๆ จากคุณพิชัยค่ะ
สุขสันต์วันหยุดพักผ่อนนะคะ
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์ปณิธิ
- ในห้วงเหวแห่งบอบช้ำ
- บางทีการจำอาจเจ็บกว่า
- ลืมบ้างบางเวลา
- ทิ้งระยะประคับประคอง
ขอบคุณคุณครูทิพย์สำหรับกำลังใจค่ะ หวังว่าเขาจะรับรู้ได้ ว่ามีคนห่วงใย ด้วยไมตรี
สุขสันต์วันอาทิตย์นะคะ
สวัสดีค่ะคุณปริม...งานคงเยอะคุณปริมสบายดีนะคะ
บันทึกน่าอ่านทั้งนั้น(อ่านไม่ทัน)ขอค่อยๆอ่านตามหลังนะคะ
...ยามยาก ยามเจ็บ(ป่วย)มุมดีที่ตรงข้ามคือการได้พบเจอมิตรแท้และกำลังใจที่ออกมาจากใจจริงค่ะ..
...แม้จะจำอดีตไม่ได้แต่เชื่อว่าเรื่องราวดีๆของตัวเองที่รับรู้โดยการสื่อผ่านจากคนที่รักในครอบครัวและกำลังใจจากเพื่อนร่วมงาน จะเป็นปัจจุบันและอนาคตที่น่าอยู่ของผู้ป่วย(หลังยอมรับความจริงจากสิ่งที่เป็นอยู่ได้แล้ว)...
...ขอบคุณค่ะ...
สวัสดีค่ะคุณน้อย
ดีใจจังค่ะคุณน้อยกลับมาอีกครั้ง ปริมเองก็ไปๆ มาๆ เช่นกันค่ะ ทำหลายๆ อย่างในเวลาเดียวกันก็แบบนี้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
มีความสุขในค่ำคืนแห่งการพักผ่อนนะคะ
ระลึกถึงค่ะ
ซาบซึ้งในประโยค "แค่เราจำเขาได้ก็พอแล้ว"
ความหมายชัดเจนตามนั้น อดีต อนาคตจะอย่างไรแต่ปัจจุบันเรายังจำเขาได้ ถือว่าโชคดีค่ะ
คิดถึงค่ะ คุณปริม
สวัสดีค่ะครูนก
มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่เกิดจากการยอมรับในสิ่งที่เราเผชิญอยู่นะคะ
ขอบคุณดอกไม้สีขาวสดใสค่ะ ปริมจะแวะไปอ่านบันทึกของครูนกบ้างค่ะ ;)
ราตรีสวัสดิ์นะคะ