บทเรียนจากเจ้าเสือดำ(หมา)

บทเรียนจากเจ้าเสือดำ(หมา)

โบราณว่า “หมาหลงไม่ให้เลี้ยง” ใช้ไม่ได้กับผมเสียแล้ว ตั้งแต่ย้ายมาปลูกบ้านใหม่ที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน จะปรากฏมีลูกหมา ลูกแมว มาร้องขอความช่วยเหลืออยู่หน้าบ้านไม่ได้ขาด ผมรู้ว่า...ชาวบ้านแถบนั้นนำมาฝากให้ผมเลี้ยงโดยไม่ได้บอกกล่าว  ไม่ได้ถามผมสักคำว่า ผมพร้อมที่จะเลี้ยงพวกมันหรือไม่? เขาเพียงแต่มีความเชื่อว่า คนอยู่บ้านหลังใหญ่อย่างผมคงจะเลี้ยงพวกมันให้ดีกว่าเขา เท่านั้นเอง  ผมจึงต้องยอมรับสัตว์ถูกทอดทิ้งเหล่านี้ไว้ในความอุปการะด้วยสำนึกแห่งเมตตาธรรม

ที่ผ่านๆ มา ผมเลี้ยงสัตว์เหล่านี้ตามธรรมชาติ ไม่ได้ประคบประหงมเป็นพิเศษ  ถึงเวลาก็ให้น้ำให้อาหาร จากเศษอาหารที่เหลือกินแต่ละมื้อ ถ้ามีหลายตัวก็ลงทุนต้มข้าวหม้อใหญ่ใส่ซี่โครงไก่สับ เครื่องในสับที่หาได้ อดบ้างอิ่มบ้าง ผมกับภรรยามีเวลาดูแลพวกมันเฉพาะเช้า-เย็นและวันหยุด หากมีธุระยุ่งหรือไปราชการต่างจังหวัดก็ต้องอดบ้าง ถึงเวลาเจ็บป่วยก็ได้ดูแลรักษาด้วยหยูกยาตามสภาพ และดูเหมือนทุกตัวจะอยู่กับเราอย่างมีน้ำอดน้ำทน รู้คุณข้าวคุณน้ำ  ทำหน้าที่เฝ้าบ้านได้ตามที่เขาทำได้ แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้จาก “สัตว์หน้าขน” เหล่านี้บางทีก็น่าขำ บางทีก็น่าสงสารในความเป็น “เดรัจฉาน”

“เจ้าบุญหลง” จอมตะกละ หมารูปร่างผิดส่วนลำตัวยาวแต่ขาสั้น แถมหน้ารกด้วยขนรุงรัง นิสัยถาวรของมันคือกินทุกอย่างที่ขวางหน้า เหมือนกับมันเคยอดอยากมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว มันกินไม่เลือกจนมีอาการอาหารเป็นพิษ เปลี่ยนพฤติกรรมเลียแข้งเลียขาเลียมือเลียเท้า (เจ้านี่ นายแบบเลียตัวจริง) จากหมาที่เคยวิ่งเข้าหาแล้วเลีย เป็นหมาป่วยที่นอนซม ผอมโกรก เบื่ออาหาร (ประมาณว่า เอาหูฉลามไปวางตรงหน้า ก็ไม่สน..) ทั้งน้ำลายฟูมปาก ทำท่าจะไปไม่รอด ผมเปิดตู้ยาเอาบรรดายาธาตุ ยาแก้ท้องเสีย ยาแก้อักเสบ ทุกอย่างที่มีบดผสมรวมกันแล้วใส่กรวยกรอกปาก อยู่ ๒-๓ วันก็ไม่ดีขึ้น ผมสังเกตเห็นมันลุกขึ้นอย่างอิดโรยและเดินไร้เรี่ยวแรงไปเล็มกินใบหญ้าหน้าบ้านแล้วกลับมานอนในแปลงใบเฟิร์นจนราบ เหมือน “เจ้าปอยไหม” แมวหลงจอมอืดที่มันหลบล้อรถไม่ทันขณะผมเอารถเข้าจอดในโรงรถ คราวนั้นเจ้าแมวจอมอืดสะโพกหัก และหลบมานอนในแปลงใบเฟิร์นนี้จนตาย แต่ “เจ้าบุญหลง” นี่กลับรอดตายราวปาฏิหาริย์ เพราะวันต่อมา มันก็ลุกขึ้นมาเลียมือเลียเท้าผมได้เป็นปกติ แล้วก็เริ่มตะกละเหมือนเดิม  ผมสงสัยว่า ธรรมชาติสัตว์ป่วยหนักหรือสัตว์ใกล้ตายนี่ มันต้องดิ้นรน กระเสือกกระสนอยู่ในพงใบไม้ใบหญ้าอย่างนี้เพื่อจะ “อยู่” หรือจะ “ไป” หรืออย่างไร?

ส่วน “เจ้าเสือดำ”ที่เลี้ยงอยู่ทุกวันนี้มันเป็น “นักล่ามืออาชีพ” ตอนเล็กๆ ก็นิสัยดี น่ารัก พอตอนโตได้ที่ก็หุ่นสง่างาม ขนเป็นมันเทียบได้กับหมาไฮโซเลยทีเดียว (สง่างามเหมือนคนเลี้ยงก็ไม่รู้...อ้วก!!!) เสียแต่ว่าตอนนี้มันเป็นหัวขโมยนักล่าไก่ (Chicken Killer) ตัวยง ผมไม่รู้ว่ามันเป็น “ปอบไก่” ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาหารโปรดของมันคือ ไก่สดๆ ตัวเป็นๆมากกว่าข้าวต้มเครื่องใน หรือเศษอาหารที่เราเคยให้ พอผมกับภรรยาออกไปทำงานเมื่อไร มันก็จะย่องไปที่วัดซึ่งประตูวัดอยู่ห่างจากบ้านผมราว ๒๐๐ เมตร ผมคิดว่า แรกๆ มันก็คงไปขอข้าวก้นบาตรของหลวงพ่อกินกันหิว ตอนที่ผมลืมให้ข้าวหรือผมไม่อยู่บ้าน แต่พอนานๆไป มันเห็นลูกไก่ แม่ไก่ ตัวอวบๆ ที่หลวงพ่อเลี้ยงไว้ มากินข้าวด้วยกัน สัญชาตญาณเดิมเลยควบคุมไม่ได้ จึงค่อยๆตะครุบมาลองชิมดู พอหลงใหลติดใจในรสชาติที่สดใหม่จากฟาร์มเช่นนี้ มีหรือจะไม่ย่ามใจ เห็นไก่แล้วน้ำลายไหล จากตัวแรกก็กลายเป็นตัวที่สอง...สาม....สี่....จนเป็นนิสัยขาดไก่ไม่ได้ ลูกไก่หาไม่ได้แม่ไก่ก็ยังเอา ตื่นเช้าขึ้นมาผมมักจะเห็นซากไก่ตัวเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ที่ถูกกินเนื้อสดๆไปแล้วบางส่วน มาวางเรี่ยราดอยู่หน้าบ้าน จนผมเกิดโมโห คิดพิพากษาความผิดของมันถึงขั้นประหารชีวิตโดยจะส่งให้พวกพ่อค้าเนื้อหมาที่มารับซื้อถึงที่ แต่ในที่สุดผมก็ใจอ่อนลงโทษแค่ขังเดี่ยว ดัดนิสัย “เจ้าเสือดำ” โดยจับล่ามโซ่ผูกไว้กับโคนต้นไม้ ไว้ ๔-๕ วัน แล้วปล่อยคุมประพฤติ แต่มันก็ไม่เคยหลาบจำ (เหมือนนักโทษคน ไม่มีผิด)  ทุกครั้งที่ผมปล่อย “เจ้าเสือดำ” ให้เป็นอิสระ ไก่หลวงพ่อก็ทยอยหาย จนหลวงพ่อท่านต้องร้อนผ้าเหลือง เดินมาบอกผมให้ผูกหรือขังหมาไว้ ก่อนที่มันจะทำปาณาติบาตต่อไก่วัดอีกต่อไป นี่ยังถือว่าหลวงพ่อท่านมีความกรุณาอยู่มากที่ไม่เอาเรื่องเอาราวที่ไก่วัดหายไปยกคอก ไม่เฉพาะแต่ไก่ธรรมดา  ลูกไก่ชนราคาเรือนพันที่ญาติโยมนำมาฝากเลี้ยงไว้ก็โดนเจ้าเสือดำ “งาบ” ไปแล้วหลายตัว

ตอนนี้ “เจ้าเสือดำ” อยู่ในฐานะจำคุกตลอดชีวิต ผมมองไม่เห็นหนทางจริงๆ ที่จะพัฒนาคุณนิสัยของมัน