ยิ่งเรียนรู้...ก็รู้ว่าตัวเองยังรู้น้อย
มันเป็นเพียงความรู้สึก ที่ได้เรียนรู้ทุกครั้งแล้วพบว่า ตัวเองยังรู้น้อยต้อยต่ำเสียเหลือเกิน
ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นทุกครั้งที่ได้นำพาตัวเองเข้าสู่การเรียนรู้ ไม่ว่าจะเป็นการสัมมนา การประชุมเชิงวิชาการ ความรู้สึกว่า ตนเองรู้น้อยต้อยต่ำนี้มันทำให้เกิดแรงบันดาลใจ ที่จะมุ่งมั่นพัฒนาตนเองบ้าง
บางครั้งบางคราวความรู้สึกนี้ก็สามารถลบเลือนออกไปได้ แต่หลายๆครั้งมันลบไม่ได้ จึงจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงหนทางแห่งการเรียนรู้นี้ ไปแสวงหาช่องทางการเรียนรู้อื่น ที่เหมาะสมกับตัวเอง และพยายามไม่ให้ความรู้สึกนี้มารังควาญอีก
แต่ยิ่งหนีเท่าไร ความรู้สึกนี้ก็ติดตามมาเหมือนเป็นเงา ครูอ้อยไม่มีความรู้ที่จะเขียนมาในทางธรรมะ เพียงแต่เล่าอย่างพื้นๆว่า การเรียนรู้เกิดขึ้นได้ด้วยความรู้สึกว่าตนเองต้อยต่ำ
เท่าที่ผ่านมาจวบจนอายุครึ่งร้อยแล้ว พบกับตัวเอง ยกตัวอย่างตัวเอง ก็จะมีกูรูมาบอกว่าอัตตาสูงอีก เปล่าเลยหากใครมารู้จักครูอ้อย แซ่เฮ ดีดีแล้ว ไม่ได้เป็นคนขี้คุยเลย เพียงแต่ได้เล่าได้เขียนเรื่องราวที่เป็นความจริง พิสูจน์ได้ตลอดมา
ความต้อยต่ำนี้ พยายามที่จะปกปิดเท่าไรก็ไม่พ้น เพราะเราเข้ามาอยู่กับการเรียนรู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้น เราต้องเรียนรู้เสมอ เรียนไปทุกเรื่อง ดังเรื่องหนึ่งที่จะเล่า ในระยะนี้ครูอ้อยป่วยแขนขวายังใช้การไม่ได้ดี ครูอ้อยได้เรียนรู้จากกอาารป่วยมามากมาย เวลานั่งแท็กซี่ ครูอ้อยจะเตรียมเงินให้พอดีกับราคาที่เขาตั้งมาเป็นเลขคี่ และคนขับแท็กซี่บางคนจะมีเงินทอน แต่หลายๆคนจะเฉยเมยและไม่ทอนเลย กลับกลายเป็นหน้าที่ของผู้โดยสารที่จะต้องเตรียมเงินให้พอดี
การเรียนรู้ที่เกิดขึ้นมาในระดับหนึ่งเป็นอย่างนี้ แต่เมื่อครูอ้อยเล่าให้พ่อบ้านฟัง เขาคิดกันคนละอย่าง ครูอ้อยเกิดการเรียนรู้มาอีกมุมหนึ่งว่า แท็กซี่เขาหาเงินได้ยาก เงินทอนเพียงเล็กน้อยไม่ต้องไปรอจากเขา ให้เขาไปเป็นเหมือนทิปที่เขาขับรถไปส่งเราโดยปลอดภัย
พ่อบ้านเสนอแนะว่า ให้ลองทำดู วันต่อมาครูอ้อยไม่เตรียมเงินพอดี ครูอ้อยส่งธนบัตร 100ให้เขา ราคา 87บาท เขากลับทอนให้ครูอ้อย 20บาท ครูอ้อยบอกเขาว่า ไม่ต้องทอนหรอกค่ะ เขาประณมมือไหว้ และอวยพรให้ครูอ้อยหายดีเร็วๆ และสุขภาพแข็งแรง ครูอ้อยรู้สึกดีมีพลังขึ้นมาทันที
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ครูอ้อยเล่าให้พ่อบ้านฟัง ก่อนเล่าครูอ้อยเกริ่นประโยคนำก่อนว่า......แ่ม่เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำของพ่อวันนี้ มีความสุขมาก....แล้วเรื่องต่อไป พ่อบ้านบอกกับครูอ้อยว่า ...ในสังคมนี้ต้องการคนแบบนี้มากๆๆ
การเรียนรู้เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา หากเราไม่ได้หนีความจริง ค้นคว้าความจริงที่ถูกต้องเหมาะสม ก็จะเกิดการเรียนรู้ที่มีค่า นั่นคือสิ่่งที่ดีที่เราทำต่อจากการเรียนรู้ ไม่ได้อ่านหรือเขียนเฉยๆ แต่ไม่ได้ปฎิบัติอะไรเลย มันก็ไม่เกิดผลอะไรที่เป็นประโยชน์
จากเรื่องนี้ ทำให้ครูอ้อย รู้สึกว่า ยิ่งเรียนรู้....ก็รู้ตัวเองว่ารู้น้อย
ความเห็น (2)
นี่เป็นการเข้าใจสัจจธรรมอย่างหนึ่งแล้วว่า ทุกอย่างเป็นไปตามหลักไตรลักษณ์อย่างที่เคยกล่าวไว้แล้ว
อาริโย อาริโย อาริโย
หัวข้อบันทึกถูกใจมากค่ะครูอ้อย เห็นด้วยที่สุด