เหตุการณ์ไม่คาดหวัง ความฝันที่เป็นจริง

        ฉันเพิ่งกลับจากงาน HA Forum 14 ได้ประโยชน์ร่วมคือได้นำส่งเอกสารสำคัญที่กระทรวง  เหตุการณ์สองอย่างนี้ร้อยเรียงความสัมพันธ์กันแบบไม่คาดฝัน เหมือนเจาะจงให้ฉันมาเรียนรู้บางอย่าง

         ปีที่แล้วฉันได้ทำงานเอกสารชิ้นหนึ่ง สำหรับเพิ่มเงินส่วนที่จะได้รับจากเงินเดือน  เกิดเหตุขัดข้องที่ไม่น้อยนิดชวนให้จดจำสำหรับฉัน “เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญ” อ.สกล สิงหะ ได้ย้ำใน work shop ที่ฉันได้เข้าไปเรียนรู้  นั่นสินะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นย่อมมาแต่เหตุ เหตุที่ฉันต้องแก้ไขเอกสารเพราะไม่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานของวิชาชีพ แล้วเกณฑ์อะไรล่ะที่ทำให้ฉันได้นำส่งเอกสารนั้นในครั้งนี้  วันนี้ทำให้ฉันได้รับคำตอบว่าไม่ใช่แค่ ”ความรู้” (เพียงหางอึ่ง)ที่อยู่ในเนื้อหาแต่ฉันใส่ ”ความรู้สึก”(spiritual) เข้าไปในนั้นด้วย ซึ่ง อ.วิวัฒน์  วิริยกิจจา เป็นตัวแทนในการย้ำความคิดนี้ของฉัน มีความคิด ความฝัน ความตั้งใจของฉันอยู่ในเอกสารนั้น!  และมีกรรมการท่านหนึ่งที่ท่านคงสัมผัสถึงความรู้สึกที่แสนจะเป็นนามธรรมแทรกอยู่ในเนื้อหานั้นด้วย “อาจารย์สมบัติ  บุญขวาง” ฉันรู้สึกซาบซึ้งถึงความเมตตาที่ท่านได้แสดงออกเสมอมาจนฉันได้ส่งเอกสารนั้นในวันนี้  แม้ว่าท่านกับฉันจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ท่านสอนให้ฉันรู้จักกับความรักความเข้าใจ และเห็นใจในการทำงานของเพื่อนร่วมวิชาชีพเดียวกัน

          ใช่! คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญของเหตุการณ์สองเหตุการณ์นี้แต่มีแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่เป็นกระแสดึงดูดให้ฉันได้มาเข้าใจความคิดเช่นนี้ ฉันมีความมั่นใจมากขึ้นเมื่อ อ.ดนัย  จันทร์เจ้าฉาย บอกว่าจงภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองทำ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นดีเสมอ จงมีความสุขทุกๆลมหายใจและขอบคุณตัวเองเพราะเราคือ “ประติมากรรม” ชิ้นเดียวของโลก  ต้องเปลี่ยน mindset ให้เป็นบวกอยู่เสมอ รู้จักแสดงมุฑิตากับคนรอบข้าง( นอกจาก เมตตา กรุณา) เพื่อให้ไปถึงซึ่งอุเบกขาจนหลวมตัวเข้าชมรม "ชมกันเอง" ไปแล้ว  เมื่อมาเจอกับหัวข้อ “ความคิดสร้างสรรค์และสวรรค์ที่เป็นจริง” ของอ.เจริญชัย  ไชย-ไพบูลย์ เพื่อย้ำให้ฉันทราบว่า “ในโลกนี้ไม่มีความยุติธรรม เราทำได้แค่ทำดีที่สุด” ไม่ต้องน้อยเนื้อต่ำใจแม้งานของเราจะถูกวิจารณ์ แต่ถ้างานไม่มีอุปสรรคก็ไม่มีเรื่องราว (story) ให้ภูมิใจ งานของศิลปินก่อนที่จะประสบความสำเร็จให้เราได้เห็นอย่างสวยหรูล้วนมีอุปสรรคทุกท่าน การทำงานที่ประสบผลสำเร็จความคิดสร้างสรรค์มีค่ามากกว่าความรู้ ความสร้างสรรค์นั้นไม่จำเป็นที่จะมีคนมองเห็นทุกคน แม้แต่ “Harry potter” ยังโดนสำนักพิมพ์ปฏิเสธมาก่อนตั้ง 9 ครั้ง

              ฉันรู้ว่าทุกห้องมีความรู้มากมายให้เก็บเกี่ยวและฉันไม่อาจเข้าพร้อมกันได้ในเวลาเดียว ฉันเพิ่งเข้าใจคำว่า “ใบไม้หยิบมือเดียว” ที่พระสัมมาท่านสอน ฉันเพียงแค่เข้าห้องเดียวก็เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนให้เรียนรู้ได้ทุกห้อง เพราะธรรมะมีอยู่ทุกที่ให้เราศึกษา.. ธรรมใดก็ไร้ค่าถ้าไม่ทำ ..

              ฉันต้องรีบเขียนก่อนที่ความคิด ปิ๊งแว๊ป จะเปลี่ยนเป็น ปิ๊งวืด ดังที่ได้เรียนรู้จากอ.ประพนธ์  ผาสุขยืด ในหัวข้อ "ปัญญาญาณกับงานที่ทำ"

  จากบางตอนของ short noteForum14

  แม่น้ำ

สุนันทา  ทินราช

20 มีนา 56