อนุสรณ์คนดี "ถนนสายเกียรติ"
เพื่อน ๆ พี่น้องที่รักใคร่ จะร่วมมือร่วมใจ ร่วมแรง ร่วมศรัทธา สร้างถนน "สายเกียรติ" ที่บ้านป่าคา เพื่อเป็นการรำลึกและเป็นอนุสรณ์แก่นายเกียรติศักดิ์ ม่วงมิตร (หนานเกียรติ)
คณะผู้รักใคร่และชาวบ้านห้วยปลาหลด ตำบลแม่ท้อ อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก นัดประชุมกันวันที่ ๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๔ ที่ดอยมูเซอ ( De'Musoi )
ความเห็น (14)
ส.อ.เนิ่ม ชมภูศรี
กระผมและภรรยา พอทราบข่าวจากคุณครูคิม เราตกใจกันอย่างมาก นำข่าวมาบอกเด็ก ๆ ที่เคยนั่งฟังคุณครูคิมและพี่หนานเกียรติมาอบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี เด็กดี เราทั้งบ้านเงียบงันกันไปห้วงขณะ ขอบอกตามตรงเลยครับว่ายอมรับไม่ได้กับข่าวการจากไปของพี่หนานเกียรติเช่นนี้ เสียใจมากครับ เพราะดั่งคุ้นเคยทางจิตวิญาณกันแนบแน่น
ในวันส่งสู่สวรรค์ กระผมมีภารกิจพาเด็กไปแข่งจักรยานที่กำแพงเพชร ช่วงยามเย็น นั่งนึกถึงคุณครูคิม และนึกประหนึ่งใจเดียวกัน ว่าท่านพ่อเฒ่าเกลอคุณครูต้องมาด้วย
สงสารมากครับ สาสารลูกสาวพี่หนานเกียรติ เคยเป็นเพื่อนเล่นกับลูกสาวกระผมในช่วงวันที่พบกัน บอกลูกว่า หนูจำน้องคนนั้นได้ไหม ที่พ่อเขามารับรถจักรยานที่บ้าน มากับคุณครูคิม พ่อน้องเขาเสียชีวิตแล้ว
เราทั้งบ้านเงียบงัน เด็กจักรยานที่นั่งฟังตกใจยิ่ง
พี่หนานเกียรติได้ไปรอกระผมที่ที่หนึ่งในดินแดนอันแสนไกล ไกลมาก วันหนึ่งกระผมก็คงตามไปด้วยเช่นกัน แต่สิ่งที่พี่ยังอยู่ข้างกายในใจเรา คือความดีที่พี่ทำ นั้นคือสิ่งที่ดำรงอยู่ในใจเราครับ
สงสารมากครับ สงสารลูกสาวเฌวา สงสารใจเธอขอรับ
ขออาสาพาเด็กจักรยานจากบ้านหลังนี้ มาร่วมเดินทางสร้างถนนสายเกียรติกันขึ้นมา ครับ
สงสารเจ้าลูกน้อยรอคอยพ่อ
หัวอกหนอใครจะรู้ผู้ห่างหาย
เล่านิทานทุกค่ำคืนมิห่างกาย
ดาวเรียงรายในความฝันราตรีกาล
กาลนี้กลับทรยศหรือหักหลัง
พรากชีพยั้งอย่าคงอยู่ให้รู้หมาย
ที่นอนพ่อหนานเกียรติยังเดียวดาว
ตะวันฉายพ่อของหนูมิคืนคอน
กัมปนาทฟาดสะบั้นหักโค่นล้ม
พ่อลงก้มจูบผืนดินโอบท้องฟ้า
ใบไม้ร่วงปลิวละล่องจบเจรจา
ผู้นำพารากไม้ใหญ่ให้คืนดง
โอ้โอโอ้..โอละเห่..เอิ่งเอิงเอย...
เจ้านิ่งเฉยยามพ่ออุ้มกอดกล่อมน้อย
ใจคือลูกลูกคือกายที่เฝ้าคอย
พ่อครูดอย..พ่อจ๋าพ่อ...พ่อเฌวา
เรือจ้างกลางไพร
...หลับเถิดท่าน หลับให้สบาย ท่านเหนื่อยมานานนัก หยุดพักตราบชั่วนิรันดร์...
อาลัย รักและศรัทธา ท่านหนานเกียรติ
เมื่อครั้งหนึ่งที่ผ่านมา คุรุคุณครูคิม ได้พาพี่ชายในก้อนเมฆ พี่หนานเกียรติมาเยี่ยมบ้านฉัน มาครั้งนี้ ฉันมองภาพด้วยใจที่ยังมิอาจยอมรับได้
ฉันเชื่อว่าพี่ยังคงอยู่ในที่ไหนสักแห่ง อยู่ในก้อนเมฆที่เบาบาง เงียบ สงบ นิรันดร์ ก้อนเมฆสีขาวก้อนนี้ ได้แผ่ปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณกว้าง
สาดสายฝนเยือกเย็นสู่ป่าพงไพร ละอองสายฝนพรำที่บ้านฉัน คงได้กลั่นกรองมาจากก้อนเมฆขาวก้อนนี้
ความหนาวเย็นได้แทรกซึมลึกซึ้งเข้าสู่ดวงใจ
ช่วยให้ความซาบซ่านท่ามกลางความท้อแท้สิ้นพลังได้ก่อรูปต่อยอดคล้อยตามก้อนเมฆขาว
เดินทางลัดเลาะเคี้ยวคดเข้าไปย่ำในพื้นที่ที่เมฆเดิน....
ชายผู้อยู่ในดวงใจ เขาเดินทางด้วยความดี .....
สายฝนพรำย่ำราตรีกาลนี้ ได้กระเซ็นละมุมแผ่วเบาบนผิวกาย ละอองแห่งก้อนเมฆที่เบาบางดั่งปุยนุ่น ได้เกาะเกี่ยวให้กับผิวกายสะท้านสะเทือนเลือนลั่นดังทั่วทั้งผืนแผ่นดินและผองเพื่อน ช่วยย้ำเตือนมิตรผู้งดงาม
.....
ให้ได้ร่วมเดินทาง ถนนส่ายแห่งเกียรติ สายนี้...
ขอเป็นหนึ่งชีวิตที่มีโอกาสได้ ร่วมสร้างถนนสายเกียรติ
เพื่อหนึ่งชีวิตที่ได้แตกดับไปแล้ว คุณเกียรติศักดิ์ ม่วงมิตร คนดีที่ไม่มีใครลืมได้ลงค่ะ
ส.อ.เนิ่ม ชมภูศรี
กระผมและภรรยา พอทราบข่าวจากคุณครูคิม เราตกใจกันอย่างมาก นำข่าวมาบอกเด็ก ๆ ที่เคยนั่งฟังคุณครูคิมและพี่หนานเกียรติมาอบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี เด็กดี เราทั้งบ้านเงียบงันกันไปห้วงขณะ ขอบอกตามตรงเลยครับว่ายอมรับไม่ได้กับข่าวการจากไปของพี่หนานเกียรติเช่นนี้ เสียใจมากครับ เพราะดั่งคุ้นเคยทางจิตวิญาณกันแนบแน่น
ในวันส่งสู่สวรรค์ กระผมมีภารกิจพาเด็กไปแข่งจักรยานที่กำแพงเพชร ช่วงยามเย็น นั่งนึกถึงคุณครูคิม และนึกประหนึ่งใจเดียวกัน ว่าท่านพ่อเฒ่าเกลอคุณครูต้องมาด้วย
สงสารมากครับ สาสารลูกสาวพี่หนานเกียรติ เคยเป็นเพื่อนเล่นกับลูกสาวกระผมในช่วงวันที่พบกัน บอกลูกว่า หนูจำน้องคนนั้นได้ไหม ที่พ่อเขามารับรถจักรยานที่บ้าน มากับคุณครูคิม พ่อน้องเขาเสียชีวิตแล้ว
เราทั้งบ้านเงียบงัน เด็กจักรยานที่นั่งฟังตกใจยิ่ง
พี่หนานเกียรติได้ไปรอกระผมที่ที่หนึ่งในดินแดนอันแสนไกล ไกลมาก วันหนึ่งกระผมก็คงตามไปด้วยเช่นกัน แต่สิ่งที่พี่ยังอยู่ข้างกายในใจเรา คือความดีที่พี่ทำ นั้นคือสิ่งที่ดำรงอยู่ในใจเราครับ
สงสารมากครับ สงสารลูกสาวเฌวา สงสารใจเธอขอรับ
ขออาสาพาเด็กจักรยานจากบ้านหลังนี้ มาร่วมเดินทางสร้างถนนสายเกียรติกันขึ้นมา ครับ
สงสารเจ้าลูกน้อยรอคอยพ่อ
หัวอกหนอใครจะรู้ผู้ห่างหาย
เล่านิทานทุกค่ำคืนมิห่างกาย
ดาวเรียงรายในความฝันราตรีกาล
กาลนี้กลับทรยศหรือหักหลัง
พรากชีพยั้งอย่าคงอยู่ให้รู้หมาย
ที่นอนพ่อหนานเกียรติยังเดียวดาว
ตะวันฉายพ่อของหนูมิคืนคอน
กัมปนาทฟาดสะบั้นหักโค่นล้ม
พ่อลงก้มจูบผืนดินโอบท้องฟ้า
ใบไม้ร่วงปลิวละล่องจบเจรจา
ผู้นำพารากไม้ใหญ่ให้คืนดง
โอ้โอโอ้..โอละเห่..เอิ่งเอิงเอย...
เจ้านิ่งเฉยยามพ่ออุ้มกอดกล่อมน้อย
ใจคือลูกลูกคือกายที่เฝ้าคอย
พ่อครูดอย..พ่อจ๋าพ่อ...พ่อเฌวา
เรือจ้างกลางไพร
...หลับเถิดท่าน หลับให้สบาย ท่านเหนื่อยมานานนัก หยุดพักตราบชั่วนิรันดร์...
อาลัย รักและศรัทธา ท่านหนานเกียรติ
เมื่อครั้งหนึ่งที่ผ่านมา คุรุคุณครูคิม ได้พาพี่ชายในก้อนเมฆ พี่หนานเกียรติมาเยี่ยมบ้านฉัน มาครั้งนี้ ฉันมองภาพด้วยใจที่ยังมิอาจยอมรับได้
ฉันเชื่อว่าพี่ยังคงอยู่ในที่ไหนสักแห่ง อยู่ในก้อนเมฆที่เบาบาง เงียบ สงบ นิรันดร์ ก้อนเมฆสีขาวก้อนนี้ ได้แผ่ปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณกว้าง
สาดสายฝนเยือกเย็นสู่ป่าพงไพร ละอองสายฝนพรำที่บ้านฉัน คงได้กลั่นกรองมาจากก้อนเมฆขาวก้อนนี้
ความหนาวเย็นได้แทรกซึมลึกซึ้งเข้าสู่ดวงใจ
ช่วยให้ความซาบซ่านท่ามกลางความท้อแท้สิ้นพลังได้ก่อรูปต่อยอดคล้อยตามก้อนเมฆขาว
เดินทางลัดเลาะเคี้ยวคดเข้าไปย่ำในพื้นที่ที่เมฆเดิน....
ชายผู้อยู่ในดวงใจ เขาเดินทางด้วยความดี .....
สายฝนพรำย่ำราตรีกาลนี้ ได้กระเซ็นละมุมแผ่วเบาบนผิวกาย ละอองแห่งก้อนเมฆที่เบาบางดั่งปุยนุ่น ได้เกาะเกี่ยวให้กับผิวกายสะท้านสะเทือนเลือนลั่นดังทั่วทั้งผืนแผ่นดินและผองเพื่อน ช่วยย้ำเตือนมิตรผู้งดงาม
.....
ให้ได้ร่วมเดินทาง ถนนส่ายแห่งเกียรติ สายนี้...
ขอเป็นหนึ่งชีวิตที่มีโอกาสได้ ร่วมสร้างถนนสายเกียรติ
เพื่อหนึ่งชีวิตที่ได้แตกดับไปแล้ว คุณเกียรติศักดิ์ ม่วงมิตร คนดีที่ไม่มีใครลืมได้ลงค่ะ