ประวัติพระเจ้าตากสินมหาราช

สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี

สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีพระบรมนามาภิไธย

ราชวงศ์ ราชวงศ์ธนบุรีครองราชย์  28 ธันวาคม พ.ศ. 2310 - 6 เมษายน พ.ศ. 2325

บรมราชาภิเษก  28 ธันวาคม พ.ศ. 2310

ระยะครองราชย์  15 ปี

รัชกาลก่อนหน้า  สมเด็จพระที่นั่งสุริยาสน์อมรินทร์

รัชกาลถัดไป  พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช

วัดประจำรัชกาล  วัดอินทารามวรวิหาร

ข้อมูลส่วนพระองค์

พระราชสมภพ  22 มีนาคม พ.ศ. 2277

17 เมษายน พ.ศ. 2277

สวรรคต 6 เมษายน พ.ศ. 2325[3]

พระราชบิดา  หยง แซ่แต้ (鄭鏞)[4]

พระราชมารดา  นกเอี้ยง ภายหลังเป็นกรมสมเด็จพระเทพามาตย์

พระมเหสี  สมเด็จกรมหลวงบาทบริจา (สอน)

พระราชโอรส/ธิดา  30 พระองค์

                 สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี หรือ สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช หรือ สมเด็จพระบรมราชาที่ 4 (จีน: 鄭昭; พินอิน: Zhèng Zhāo; แต้จิ๋ว: Dênchao) มีพระนามเดิมว่า สิน (ชื่อจีนเรียกว่า เซิ้นเซิ้นซิน)พระราชบิดาเป็นจีนแต้จิ๋ว ได้สมรสกับหญิงไทยชื่อ นกเอี้ยง ภายหลังเป็นกรมสมเด็จพระเทพามาตย์ เป็นพระมหากษัตริย์พระองค์เดียวในสมัยอาณาจักรธนบุรี ทรงปราบดาภิเษกเป็นพระมหากษัตริย์แห่งกรุงศรีอยุธยา เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2310 เสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2325 เมื่อมีพระชนมายุได้ 48 พรรษา รวมสิริดำรงราชสมบัติ 15 ปี พระราชโอรส-พระราชธิดา รวมทั้งสิ้น 30 พระองค์

                  พระราชกรณียกิจที่สำคัญในรัชสมัยของพระองค์ คือ การกอบกู้เอกราชจากพม่าภายหลังการเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง โดยขับไล่ทหารพม่าออกจากราชอาณาจักรจนหมดสิ้น และยังทรงทำสงครามตลอดรัชสมัยเพื่อรวบรวมแผ่นดินซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของขุนศึกก๊กต่าง ๆ ให้เป็นปึกแผ่น เช่นเดียวกับขยายพระราชอาณาเขตออกไปอย่างกว้างขวาง นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงมุ่งมั่นที่จะฟื้นฟูประเทศในด้านต่าง ๆ ให้กลับคืนสู่สภาวะปกติหลังสงคราม ทรงส่งเสริมทางด้านเศรษฐกิจ ศาสนา ศิลปวัฒนธรรม วรรณกรรม และการศึกษา เนื่องจากพระมหากรุณาธิคุณที่มีต่อแผ่นดินไทย รัฐบาลจึงได้ประกาศให้วันที่ 28 ธันวาคมของทุกปีเป็น "วันสมเด็จพระเจ้าตากสิน" และยังทรงได้รับสมัญญานามมหาราช