การเตรียมตัวเพื่อไปอบรม ICT ที่ประเทศบรูไน
การเดินทางไปประเทศบรูไนในครั้งนี้
ครูแอ้รู้สึกกังวลในช่วงก่อนเดินทางพอประมาณ
ตั้งแต่รู้ว่าได้รับทุนไปประเทศบรูไน แม้ว่าทาง SEAMEO จะมีเอกสารกฎเกณฑ์มาให้อ่านรับทราบ
แต่ก็รู้สึกตื่น ๆ
เนื่องจากความรู้สึกส่วนตัวที่ว่าน่าจะเป็นประเทศที่เคร่งครัด จึงพยายามศึกษาข้อมูลต่าง
ๆ
เกี่ยวกับวัฒนธรรมประเพณีรวมถึงภาษาที่ใช้
ตลอดจนเรื่องมารยาทต่าง ๆ
และการแต่งกายที่เหมาะสม รวมถึงการแต่งกายที่เรียกว่า บาจู กุรุง
(Baju Kurung) ซึ่งมีกล่าวถึงในเอกสารที่ได้รับ
ทำให้ครูแอ้ต้องไปสีบค้น พบว่า เป็นชุดที่คล้ายกับชุดประจำชาติของประเทศมาเลเซีย ผู้หญิงบรูไนจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่มีสีสันสดใส
โดยมากมักจะเป็นเสื้อผ้าที่คลุมร่างกาย
ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าและผู้หญิงมุสลิมจะสวมผ้าคลุมศีรษะในที่สาธารณะและในสถานที่ราชการ
เสื้อผ้าที่ครูแอ้เตรียมไปในครั้งนี้ก็พยายามเลือกชุดที่ดูสุภาพและเป็นแบบไทย ๆ กระโปรงก็เลือกตัวที่ยาวกว่าที่ใส่ปกติ เนื่องจากมีการแจ้งในหนังสือการรับทุน เรื่องการแต่งกายของผู้นับทุนที่เป็นสุภาพสตรีควรสวมกระโปรงยาวคลุมเข่า ส่วนเสื้อก็เน้นเสื้อแขนยาวและไม่รัดรูปจนเกินไป ส่วนชุดที่มั่นใจว่าขาดไม่ได้แน่นอนคือชุดสูทสากลทั้งกระโปรงและกางเกง
นอกจากนี้ยังมีแผนที่ที่ SEAMEO ส่งมา ซึ่งถือว่าจำเป็นทีเดียว
ข้อควรรู้
- ประชาชนของประเทศในกลุ่มอาเซียนสามารถทำวีซ่าที่
ตม.ที่ประเทศบรูไน มีระยะเวลาอยู่ในบรูไนได้
2 สัปดาห์ (จึงเกิดปัญหากับพวกเรา เนื่องจาก participants ต้องใช้ระยะเวลาอบรมในบรูไนเกินกว่า 2 สัปดาห์ ตามหลักสูตร ดังนั้น SEAMEO จึงต้องดำเนินการเรื่อง Visa ให้พวกเราอีกครั้ง) - ควรหลีกเลี่ยงเสื้อผ้าสีเหลืองเพราะถือเป็นสีของพระมหากษัตริย์
- การทักทายจะจับมือกันเบา ๆ และสตรีจะไม่ยื่นมือให้บุรุษจับ
- การใช้นิ้วชี้ไปที่คนหรือสิ่งของถือว่าไม่สุภาพแต่จะใช้หัวแม่มือชี้แทน
- จะไม่ใช้มือซ้ายในการส่งของให้ผู้อื่น
- สตรีเวลานั่งจะไม่ให้เท้าชี้ไปทางผู้ชายและไม่ส่งเสียงหรือหัวเราะดัง
- สินค้าที่ขัดกับหลักข้อปฏิบัติของศาสนาอิสลามคือเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ และสินค้าที่ขัดกับกฎหมายระหว่างประเทศต่าง ๆ เช่น กฎหมายที่ให้ความคุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญา เช่น สินค้าปลอม รวมทั้งสินค้าที่ไม่เป็นไปตามมาตรฐานด้านสุขอนามัย
<p></p>
ความเห็น (2)
ครูแอ้เขียนเล่าได้น่าอ่านมากค่ะ ขอบคุณนะคะ ติดตามอยู่ค่ะ
ปลื้ม ๆๆๆๆ ขอบคุณนะคะคุณโอ๋-อโณ