อริยสัจ ๔ ใน พระวินัยปิฎก

อริยสัจ ๔ ในพระวินัยปิฎก

             ในมรรคมี องค์  ๘  คือ หนทางนำไปสู่ความสำเร็จ  ๘  อย่าง  มี สัมมาอาชีวะ และ สัมมาวาจา    เป็นพระวินัยปิฏก  ซึ่งปรากฏใน  สีลสิกขา  คือ ศีล ๕ 

            สัมมาอาชีวะ คือ อริยสาวก ในธรรมวินัย นี้ละมิจฉาอาชีวะแล้ว  สำเร็จการเลี้ยงชีพด้วยชอบ ตรงกับ ศีล ๕ ข้อที่ ๒ ว่า  อทินนาทานา  วเรมณี  เป็นคำสั่ง ห้าม เรียกว่าพระวินัย 

            สัมมาอาชีวะ คือ การงด   ความเว้น  ความเว้นเด็ดขาด เจตนาเป็นเหตุเว้นจากมิจฉาชีพ  คือการลักขโมย  การถือเอาสิ่งของเขาราคา  ๕ มาสก ( ๑ บาท)   พระภิกษุ ต้องอาบัติปาราชิก คือความขาดจากความเป็นพระภิกษุในศาสนาพุทธนิกายเถรวาทนี้  นี้ คือพระ วินัย

             สัมมาวาจา คือ เจตนาเป็นเหตุงดเว้นจากการพูดเท็จ ตรงกับ  มุสาวาทา  เวรมณี ซึ่งเป็นข้อ ห้าม เป็นคำสั่ง เรียกว่า พระวินัย (ศีล)

            สัมมาวาจา  คือการงด   ความเว้น  ความเว้นเด็ดขาด  เจตนาเป็นเหตุเว้นจากวาจาทุจริต ๔  การพูดปด  การพูดส่อเสียด  การพูดคำหยาบ  การพูดเพ้อเจ้อ   การพูดนี้  พระภิกษุ พูดเพื่อกล่าวร้ายทำลายให้คณะสงฆ์แตกความสามัคคีกัน ต้องอาบัตสังฆาทิเสส  นี้คือพระวินัย

             จากพระไตรปิฏกวิเคราะห์  มจร.