เรื่องเล่า:ความหวังครั้งสุดท้าย ภาคสอง

การมีปัญหาทำให้เราเกิดปัญญา  และ เครือข่ายคือคำตอบ

ฉันปั่นจักรยานจากสถาบันไปยังวัดพุทธปัญญาที่อยู่ข้างๆกระทรวงฯ เอารถไปจอดไว้ในวัด นั่งรอหลวงตาศรีธวัช(เจ้าอาวาสวัดพุทธปัญญา)สักครู่หนึ่ง หลวงตาก็ออกมาพบที่ด้านหน้ากุฏิของท่าน หลวงตาพอจำได้ว่าฉันเคยมาทำบุญที่วัดอยู่เป็นประจำเมื่อสามสี่ปีก่อน เล่าความประสงค์ให้ฟัง หลวงตาเอาสมุดบันทึกมาจดและบอกว่ารีบไหม..บอกไปตามตรงว่าผู้ป่วยคนหนึ่ง(คุณจ.=ผู้ป่วยรายที่สอง)อาจจะไม่พ้นคืนนี้เพราะการรู้สึกตัวมีน้อยมากแต่อีกคน(คุณ ป.=ผู้ป่วยรายแรกที่พ่อแม่มาจากภาคใต้)น่าจะพออยู่ได้นานกว่าแต่ก็ไม่น่าจะเกินสองหรือสามวัน หลวงตาให้ยืมชุดไตรจีวรมาสองชุด บอกว่าให้เอาไปวางไว้ใกล้ๆตัวผู้ป่วยแต่ละเตียง ถ้าเขามีญาติมิตรให้ช่วยกันตั้งใจอธิษฐานส่งจิตอันเป็นกุศลให้แก่ผู้ป่วย พร้อมกับนัดหมายการมารับพระไปรพ. ตอนแรกหลวงตาสะดวกที่จะมาทำพิธีให้ในตอนเช้าวันถัดไป(วันเสาร์)แต่ฉันนึกถึงคำร้องขอของญาติคุณจ. ที่อยากให้มีการทำพิธีก่อนที่ คุณจ.จะจากไปและเขาก็ยังจะมีครูและเพื่อนสนิทของคุณจ.ที่กำลังออกเดินทางจากนครสวรรค์ใกล้จะเข้ามาถึงกรุงเทพฯในช่วงตอนเย็นถึงพลบค่ำคืนนี้ หลวงตาก็เลยตัดสินใจจะมาทำพิธีในคืนนี้ตอนเวลาสองทุ่มครึ่ง

 ฉันคิดถึงเวลาที่จะมารับมันดูฉิวเฉียดกับเวลาปิดของประตูกระทรวงฯ เลยต่อรองว่าสักสองทุ่มดีกว่านะเจ้าคะหลวงตา เพราะทางรพ.มีกำหนดให้หมดเวลาญาติเข้าเยี่ยมผู้ป่วยประมาณสองทุ่ม หลวงตาจึงบอกว่ายังไงฉันก็จะต้องรอให้หลวงตาทำวัตรเย็นให้เรียบร้อยก่อน..ให้ฉันลองถามทางตึกดูว่าจะให้พระเข้าทำพิธีในช่วงเวลานั้นได้ไหม

...ฉันเลยได้อาศัยโทรศัพท์ของวัดโทรเข้ามาสอบถามที่ตึก๓/๒โดยใช้บริการโอนสายจากพี่ที่ห้องโทรศัพท์(เนื่องจากตอนนั้นเริ่มรู้สึกลุ้น+ตื่นเต้นและเป็นคนจำเบอร์กับชื่อคนไม่ค่อยจะได้) ฉันรู้สึกโชคดีจริงที่ได้รับความร่วมมืออย่างดีจากพี่ๆน้องๆเจ้าหน้าที่ตึก๓/๒ในการที่อนุญาติให้นิมนต์พระมาช่วยทำพิธีแบบฉุกเฉิน/ยามวิกาลให้แก่ผู้ป่วยทั้งสองรายนี้..ฉันฝากให้น้องหรือพี่พยาบาลก็ไม่รู้..ให้ช่วยบอกข้อมูลและของจำเป็นที่จะต้องเตรียมไว้ใช้ประกอบในการทำพิธีในช่วงกลางคืนนั้น..ฉันกราบนมัสการลาหลวงตาเสร็จแล้วก็รีบปั่นจักรยานมาประสานกับญาติและตึกผู้ป่วย

 ปัญหาหนึ่งที่คิดไม่ออกและตัดสินผิดๆถูกๆในตอนแรกก็คือว่าจะขอความช่วยเหลือจากใครดีก็คือจะไปเอารถยนต์มาจากที่ไหนไปรับพระที่วัด...งานนี้ไม่ใช่หน้าที่ความรับผิดชอบของโรงพยาบาลและอีกอย่างรถและคนขับโรงพยาบาลก็ไม่น่าจะว่างแต่ฉันก็ยังอุตริทดลองโทรไปสอบถามพี่เจ้าหน้าที่แผนกยานพาหนะ...ต่อมาเจอน้องหนิงสาวเท่ห์แห่งดีอาร์จี น้องเค้าก็ใจดีอีกว่ายินดีขับรถไปรับพระให้แต่ว่าไม่มีรถถ้าหารถได้หนิงอาจจะแว๊บหลบเวรไปช่วยขับไปรับพระให้..ฉันรู้สึกดีใจที่ได้คนขับรถไปรับพระแล้วแต่จะไปขอยืมรถใครดีล่ะนี่ แต่ยังไงก็ขอเบอร์และนัดกับน้องหนิงไว้ก่อนแล้วกัน..แล้วก็เดินไปตึก๓/๒ เอาชุดไตรจีวรแจกจ่ายญาติคนละชุด  ทั้งสองบ้านซื้อหาธูปเทียน-พวงมาลัยดอกไม้สำหรับถวายพระตามที่สั่ง เลยเล่าปัญหาไม่รู้จะหารถไปรับพระที่วัดได้อย่างไรดี พอดีญาติของคุณ จ.มาสมทบด้วยและอาสาที่จะใช้รถเก๋งของเขาไปรับพระด้วยกันกับฉันเนื่องจากว่าเขาไม่คุ้นเคยกับเส้นทางแถวกระทรวงฯ..รู้สึกธรรมะจัดสรรจริงๆเลยรีบโทรบอกหนิงจะได้ไม่ต้องห่วงหรือรอเก้อว่ามีรถไปรับพระเรียบร้อยแล้ว  มีเวลาเหลืออีกเล็กน้อยเลยไปซื้อขนมและน้ำแบ่งให้ญาติกินบ้างและจัดเป็นชุดของถวายพระ ๒ชุด...

การให้ข้อมูลและทำความเข้าใจแก่พันธมิตรเป็นสิ่งที่จำเป็น

 ปรึกษาพี่ๆน้องๆตึก๓/๒ว่าจะจัดที่ทางให้พระนั่งทำพิธีกรรมอย่างไรดีที่จะดูเรียบร้อยและไม่ผิดหลักการควบคุมโรค..ซึ่งก็ได้รับความรู้และคำอธิบายที่ดีและเข้าใจง่าย

ห่วงกลัวรถจะติดและหลวงตาจะเพลินสวดมนต์นานจนทำให้เสียเวลา..เลยขอให้ญาติออกไปรับพระก่อนเวลานัดสักครึ่งชั่วโมงแต่เราไปถึงที่วัดก็รอแค่สิบห้านาทีเพราะหลวงตาท่านช่วยทำเวลาให้,มอบหมายพระอาจารย์รูปหนึ่งให้ทำหน้าที่แทนท่านในการดูแลญาติโยมที่อยู่นั่งสมาธิหลังทำวัตรเย็น..เสร็จแล้วหลวงตาก็สั่งให้พระอาจารย์อีกสองรูปเตรียมตัวไปร่วมทำพิธีกับท่าน ซึ่งในจำนวนพระ๓รูปมีอยู่องค์หนึ่งพอรู้ว่าหลวงตาจะพาไปช่วยทำพิธีให้แก่ผู้ป่วยที่บำราศฯและกำลังจะเสียชีวิตอยู่ในห้องแยกโรคเสียอีกด้วย..ท่านเลยมีความกังวลใจและดูไม่ค่อยสบายใจนักที่จะต้องไปเยี่ยมผู้ป่วยโรคติดเชื้อ หลวงตาก็ช่วยฉันในการอธิบายข้อมูลเกี่ยวกับผู้ป่วยจึงทำให้พระอาจารย์ท่านนั้นคลายกังวลและให้ความร่วมมือดีในการทำพิธีครั้งนี้..

เริ่มกระบวนการด้วยน้ำหนึ่งใจเดียว  เพื่อผู้ที่กำลังจะสูญเสีย

เมื่อพระเดินทางมาถึงหอผู้ป่วยในโรงพยาบาล..เหล่าพี่ๆน้องๆชาวตึก๓/๒ก็ได้มานมัสการต้อนรับพระสงฆ์อย่างนอบน้อม,ช่วยเอาเก้าอี้มาจัดให้ครบตามจำนวนของพระสงฆ์.ให้คำปรึกษาและแนะนำในการจัดที่นั่งที่ยืนแก่คณะญาติมิตรและการเตรียมตัวก่อนเข้าไปอยู่ในห้องผู้ป่วย.เราตัดสินใจเลือกทำพิธีให้แก่คุณ จ.ก่อนเนื่องจากว่าคุณ ป.ยังอยู่ในฤทธิ์ของยาที่ทำให้ยังสลึมสะเลออยู่.ถ้ารออีกสักพักเขาจะรู้สึกรับรู้ได้ดีกว่า.ประจวบเหมาะกับที่ครูและเพื่อนๆของคุณ จ. ได้เดินทางมาถึงโรงพยาบาลพอดี

 ภาพพระสามรูปนั่งสวดมนต์อยู่ไม่ไกลจากเตียงที่มีร่างของผู้ป่วยนอนอยู่ปลายเตียงมีชุดไตรจีวรพาดวางไว้พร้อมกับดอกไม้และธูปเทียน..การหายใจของคุณจ.ดูเหมือนคนหอบเหนื่อยอย่างมาก ตัวเริ่มเย็นและแข็ง ตาเปิดค้างมองเห็นตาขาวเพียงแค่ครึ่ง ถ้ามองทางการแพทย์ชายคนนี้ไม่ได้รับรู้อะไรและหมดความสามารถที่จะช่วยเหลือตนเองได้อย่างสมบูรณ์แล้ว พ่อกับแม่ของคุณ จ.และพ่อแม่ของ คุณ ป.นั่งกับพื้นร่วมฟังสวดด้วยกันในห้องผู้ป่วย..อยู่มุมตรงข้ามกับที่ฉันยืน ส่วนพี่ชาย,ครูและเพื่อนๆของคุณ จ.อีกสามสี่คนยืนด้านหลังพระ หลับตาพนมมือส่งใจน้อมไปถึงยังคนป่วยที่เห็นอยู่ไม่ไกล นอกห้องไม่ไกลก็มีพี่ๆน้องๆเจ้าหน้าที่ตึกมาด้อมๆมองๆดูเผื่อว่าจะมีอะไรขาดเหลือจะได้ช่วยกัน ... ระหว่างพระสวดมนต์พิธีฉันนึกถึงคำแนะนำของพระอาจารย์ครรชิต วัดป่าสุคะโตที่ว่าถ้าผู้ป่วยในระยะใกล้เสียชีวิตมากแล้วตายังปิดไม่ลง ให้ลองลูบบริเวณกลางหน้าผากขณะที่อธิษฐานจิตส่งไปยังผู้ที่กำลังจะจากไป ขอให้เขาได้รับรู้ถึงความปรารถนาดีและปล่อยวางใจและสังขารที่กำลังแตกดับตรงนี้...เมื่อพระสวดมนต์จบหลวงตาเดินมารับจีวรที่เตียงผู้ป่วยให้ยถาและกล่าวเป็นอนุสติทั้งแก่คนบนเตียงและคนที่อยู่รายรอบถึงความไม่เที่ยงแท้ของสังขารร่างกายแต่ให้ระวังรักษาจิตใจให้นึกถึงแต่สิ่งที่ดีงาม หลังจากนั้นหลวงตาก็ชวนให้ญาติสนิทเข้ามาใกล้ๆผู้ป่วย,ช่วยกันหยิบและประเคนข้าวของที่จะถวายพระ,รับพรและอุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้ป่วยที่อยู่ตรงเบื้องหน้า แม่ผู้ป่วยที่สังเกตมองเห็นฉันลูบกลางหน้าผากผู้ป่วยในระหว่างพระสวด เดินเข้ามาใกล้กับที่ฉันยืน มองหน้าฉันเหมือนถามอะไรบางอย่างแต่เธอก็ยื่นมือไปลูบหน้าผากลูกชายที่ไม่รับรู้ใดๆ ฉันเลยบอกถึงเหตุผลของสิ่งที่ทำให้เธอฟัง..ผู้เป็นแม่ลูบหน้าผากอย่างแผ่วเบาคล้ายการปลอบประโลมและการบอกลาให้เขาจากไปอย่างสงบ..ครูเป็นคนถัดมาที่เข้ามากอดร่างของคนเจ็บ ฉันได้ยินเสียงครูของคุณ จ.พูดเบาๆว่า ขอให้ จ.จากไปอย่างสงบและรับรู้ถึงความรักและความประทับใจในความเป็นคนดีที่ครูจดจำได้เกี่ยวกับ จ.เสมอ...หลังจากนั้นก็ยังมีพ่อ,พี่ชายและเพื่อนๆของคุณ จ.เข้ามาสัมผัสกายและกล่าวคำอำลาของพวกเขาที่มีต่อคุณ จ.

ฉันนิมนต์ หลวงตาและคณะออกมาพักสักครู่ที่บริเวณห้องทำงานของพยาบาลประจำตึก เพื่อจัดเก้าอี้และสถานที่ที่จะทำพิธีให้กับครอบครัวของคุณ ป....การได้นอนพักอย่างเต็มที่มาสองสามชั่วโมงของคุณ ป. ทำให้ฉันอุปทานคิดไปเองว่า ดูเหมือนเขามีแรงมากกว่าที่เจอเมื่อตอนสาย เมื่อฉันเข้าไปบอกว่าพระมาแล้วและนำผ้าไตรจีวรมาวางไว้บนอก..ป.ลืมตาและค่อยๆประคองมือทำท่าเหมือนไหว้และจะถือไตรจีวรด้วยตนเอง แต่เขามีแรงไม่พอ พ่อและแม่ของ ป.จึงแยกกันอยู่ข้างๆเตียงคนละด้าน กึ่งนั่งกึ่งยืนช่วยลูกชายประคองถือผ้าไตรจนฟังพระสวดเสร็จ  ด้านนอกก็มีพ่อแม่และคณะญาติๆของคุณ จ.มายืนอยู่ตรงช่วงหน้าต่างร่วมรับฟังพระสวดด้วย หลวงตาเข้ามาให้พรและอนุโมทนาในกุศลเจตนาที่ ป.และญาติมิตรตั้งใจกระทำในครั้งนี้

หลวงตาบอกว่า ตอนนี้พระได้รับจีวรของโยม ป.แล้วนะและจะนำกลับไปสวดไปบูชาให้ที่วัด ขอให้ตั้งใจรักษาจิตให้ดีๆ รักษาศีลคือความปกติของใจให้ดีๆ ขอให้เอาธรรมะและความกตัญญูที่โยมมีมาเป็นอนุสติที่พึ่งที่ระลึกนะ แล้วท่านก็รับประเคนไตรจีวรจากผู้ป่วย สวดอนุโลมสักครู่ก่อนให้พรและบอกลากลับวัด...พ่อของป.เข้าไปกอดและร้องไห้บอกกับลูกชายว่า อย่าเสียใจ พ่อรักลูกเสมอ เกิดมาขอให้ได้เป็นพ่อลูกกันนะ..

บทส่งท้าย..เราทุกคนคือผู้ช่วยเหลือและดูแลซึ่งกันและกัน

พี่ชายของคุณ จ.ได้ช่วยทำหน้าที่ขับรถไปส่งพระกลับวัดโดยมีเพื่อนของคุณ จ.คนหนึ่งติดรถไปเป็นเพื่อนกัน ฉันเลยเข้าไปกล่าวอำลาและขอบคุณพี่ๆน้องๆพยาบาลชาวตึก๓/๒ที่ช่วยเหลือในการประสานงานและยืดหยุ่นผ่อนปรนจนกิจกรรมนี้ลุล่วงด้วยดี...บอกลาพ่อแม่ของ คุณ ป.และคุณ จ. ซึ่งทั้งสองครอบครัวนี้ต่างมากันคนละที่แต่ในช่วงค่ำที่ผ่านมาต่างก็มีน้ำใจช่วยเหลือกันในการที่จะทำให้ความหวังครั้งสุดท้ายในการทำหน้าที่ลูกชายที่ดีของผู้ป่วยสำเร็จดังที่ตั้งใจไว้