ถ้าไม่หายก็คือคนพิการคนหนึ่ง
วันหนึ่ง ครูอ้อยไปธนาคารซึ่งอยู่ในอาคารกระทรวงพลังงานที่อยู่ใกล้บ้าน โชคดีเจ้าหน้าที่อนุญาตให้คนเดินเข้าไปได้ เลยไม่ต้องเดินอ้อม ไม่อยากนั่งมอเตอร์ไซค์อีก
ขากลับ ก่อนขึ้นแฟลต ครูอ้อยพบเพื่อนบ้านที่อยู่ชั้น 2 นั่งอยู่ ที่ขาของเธอ มีเฝือกอ่อนพันอยู่ ครูอ้อยก็เลยถามไถ่ว่า เป็นอะไร ได้รับคำตอบว่า ขาหัก เพราะเหยียบที่นอนเล็ก แล้วลื่น เหตุเกิดที่บ้านนอกต่างจังหวัด แต่มาผ่าตัดที่ รพ.รามาธิบดี กรุงเทพฯ
โอ้โฮ ทำไม อึด และอดทนจัง เดินทางมาตั้งไกล เธอตอบว่า สามีบอกว่า รพ.เอกชนราคาแพง(อ้อ ลืมไป เธอไม่ได้เกิดอุบัติเหตุที่ประกันจ่ายแบบครูอ้อย)
ฟังเธอต่อไป เธอเล่าว่า ทรมานมาก เพราะสามีชอบด่าและไม่ให้กำลังใจ คำที่ด่า ก็คือ......อีพิการ อีขาเดี้ยง
ครูอ้อย เลยมาคิดถึงตัวเอง ที่ครอบครัวดีกับครูอ้อยมาก ทุกคน เพื่อนๆที่ทำงาน เพื่อนๆในเว็บไซต์ให้กำลังใจทุกคน
หลายวันต่อมา ครูอ้อยก็พบเธออีก เธอพูดกับคนอื่นว่า เธอทรมานมาก(แต่ครูอ้อยก็เห็น เธอเดินออกมาจากบ้านเพื่อมาคุยกับเพื่อน) เป็นการทดแทนของเธอ ที่ไม่มีใครเอาใจ เลยมาพูดคุยกับเพื่อนๆ เพื่อเพื่อนๆปลอบใจ
แต่ก็อดคิดไม่ได้ เพราะครูอ้อยอายุกว่าเขามาก และนอตก็หลุดไปแล้ว 1 ตัว โอกาสที่จะเป็นไปตามที่คิดมีมาก คือ ไม่หายดี หรือ ต้องผ่าตัดอีกครั้ง ถ้าไม่หาย ครูอ้อยก็เหมือน คนพิการคนหนึ่ง เท่านั้นเอง
ความเห็น (6)
เป็นกำลังใจนะคะ
ขอบคุณ 
nmintra มากๆค่ะ
ขอบคุณ น้อง 
โอ๋-อโณ มากๆคะ
ขอบคุณ ท่าน 
เขียวมรกต มากๆค่ะ
ขอบคุณพี่ใหญ่
นาง นงนาท สนธิสุวรรณ มากๆค่ะ
ขอบคุณ น้อง 
tuknarak มากๆค่ะ