ความสุขที่เกิดจากหัวใจจริงๆ
มีครั้งหนึ่งอาจารย์ท่านหนึ่งได้เปิดวิดีทัศน์เกี่ยวเด็กยากจนในต่างประเทศ
ที่ไร้ โอกาศในด้านต่างๆ ที่อยู่ อาหารการกิน หรือแม้แต่สิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน
ต้องอาบน้ำ 2 วันในหนึ่งอาทิตย์ ใช่ว่าจะได้อาบน้ำดีๆเหมือนกับคนทั่วไปนะ
พวกเขาต้องอาบบน้ำผ่านรถน้ำดับเพลิง โดยมีเด็กหลายๆคนยืนอาบรวมกัน
สายตาที่ดูตื่นเต้นเมื่อได้แปรงฟัน 2 ครั้งในรอบหนึ่งอาทิตย์
ตอนดูฉันรู้สึกสงสาร อยากเข้าไปช่วย อยากเข้าไปให้การศึกษา
ในฐานะที่เราก็ได้เรียนมาในทางสายครู (ถึงแม้จะยังไม่จบก็เถอะ)
ภาพเหล่านั้นทำให้ฉันรักในวิชาชีพครูมากขึ้น อยากจะทำประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ บ้าง
และเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ความรู้สึกนั้นอาจบรรเทา และเบาลงบ้าง แต่ก็ยังจำได้
ถึงภาพและเหตุการณ์เหล่านั้น
ในอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันได้มีโอกาสออกค่ายซึ่งจัดโดยมหาวิทยาลัย
โดยค่ายนี้ก็จัดขึ้นเสมือนเป็นการพัฒนาโรงเรียน และ จัดงานวันเด็กรวบยอดไปด้วย
ค่ายนี้ถูกจัดขึ้นในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ในภาคเหนือ จังหวัดลำพูน ที่อากาศหนาวไม่แพ้ใครๆ
การเดินทางที่ไกลเท่าไหร่ไม่รู้ เพราะตัวฉันเป็นคนหลับง่ายประกอบกับการกินยาแก้เมาด้วย
ตื่นมาอีกที ก็ถึงซะแล้ว อากาศคงความหนาวไว้มาก ในช่วงหน้าหนาวนี้ แม้เวลาจะเลยช่วงเช้ามาแล้ว
การเลือกน้องเทคจากเด็กโรงเรียนบ้านผาลาด เด็กตัวน้อยๆ วัยอนุบาลจนถึงประถมหก
เด็กประถมสี่ เพศชาย ตัวเล็กมากไม่สมเลยกับคำว่าประถมสี่ น้องชื่อน้องกอล์ฟ
มาเป็นน้องเทคฉันและเพื่อนห้องเวียงบัวอีกคนหนึ่ง
การพัฒนาอ่างล้างหน้าของเด็กครูเป็นเลิศ แม้จะเป็นผู้หญิงไปซะมาก เราก็ไม่หวั่นที่จะแบกดิน
มาถึงช่วงการศึกษาความเป็นอยู่ของชาวบ้านในหมู่บ้าน และครอบครัวของน้องเทคเราเอง
โดยนักศึกษาทุกคนต้องไปอาบน้ำที่บ้านของน้องเทค ไม่ไปไม่ได้อาบน้ำซะด้วย
จากระยะทางของโรงเรียนไปบ้านน้องเทคฉัน กะได้ประมาณ 2 กิโลเมตรน่าจะได้
สภาพความเป็นอยู่ของชาวบ้านระหว่างการเดินนั้น มีแต่บ้านไม้เก่าๆ ดูยากจน ส่วนน้อยที่จะฐานะดี
บ้านน้องกอล์ฟนั้น เป็นบ้านไม้เก่าประกอบกัน มีช่องว่างให้ลมผ่าน รั้วก็เอาไม้มาต่อกันเพื่อกั้นเป็นพิธีเฉยๆ
น้องกอล์ฟดูเป็นเด็กดี มีมารยาทนะ เพราะพูด "คับ" ด้วยตลอดเลย ให้ขนมก็ไหว้ขอบคุณตลอด
แต่อาจจะซนไปนิดหน่อยเพราะแกเป็นเด็กผู้ชาย และเพิ่งประถมสี่เอง
ความเป็นอยู่อาจจะยากจนไปนักแต่ดูกอล์ฟไม่ได้สนใจแม้แต่นิด ด้วยความที่ยังเป็นเด็ก
และมีจิตใจที่บริสุทธิ์ ไม่ได้พบเจอสิ่งใดมาก เป็นเด็กก็ใสๆ อย่างนี้แหละ
พ่อกับแม่ของกอล์ฟ ทำงานขุดมันสำปะหลังขาย ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเอาไปขายที่ไหน
ห้องอาบน้ำที่ฉันอาบ เป็นห้องน้ำก่อบล็อก ที่เต็มไปด้วยรู จนฉันต้องนั่งอาบ ไม่กล้ายืนทีเดียว
ทำให้คิดถึงห้องน้ำสังกะสีที่หอจัง มันดูปลอดภัยกว่าเยอะ
มีเศษซองแชมพูที่คนอาศัยในเมือง อาจจะไม่รู้จักยี่ห้อของมันด้วยซ้ำ รวมถึงตัวฉันด้วย
น้ำมีความเย็นมากนี่ขนาดเพิ่งสี่โมงเองนะ
จนกว่าฉันจะอาบเสร็จก็ปาไปชั่วโมงนึง จนเพื่อนที่มาด้วยบ่นอิดออด
เด็กน้อยทำตาใส เสิร์ฟน้ำที่แช่อยู่ในตู้เย็นเก่าๆ และแก้วที่เพิ่งล้างมาให้หมาดๆ
ถ้าเป็นคนที่ถือความสะอาดจนเกินเหตุ อาจจะไม่แตะมันเลยก็ได้
น้ำใจเล็กๆน้อยๆ ของเด็กชายประถมสี่คนนี้ ทำให้ฉันยิ้มออกได้เลยทีเดียว
การเดินทางมาโรงเรียนอีกครั้งโดย มีพ่อของน้องกอล์ฟมาส่ง ไม่ต้องเดินไกลอีกแล้ว
ในคืนนี้มีการแสดงของเด็กน้อยๆ หลายช่วงวัย และจากพี่ๆ ชั้นปีต่างๆ
เด็กหลายคนแต่งชุดหล่อๆสวยๆ กันใหญ่ แต่ชุดหล่อๆสวยๆของเด็กนั้น
ก็คือ เสื้อนักเรียน กางเกงยีนส์ และรองเท้านักเรียนนั้นแหละ
และมีซุ้มสอยดาวให้เด็กๆและชาวบ้านได้ร่วมเล่นกัน
ของรางวัลที่คุ้มค่าต่อการเล่น ทำให้มีชาวบ้านมุงเล่นกันใหญ่
ทุกคนดูดีอกดีใจ และมีความสุขในสิ่งที่ตนเองได้ เป็นภาพที่ดูดีมาก
ในคืนนี้อากาศหนาวมากขึ้น จนฉันแทบจะทนไม่ไหวเลยเชียว
ฉันนอนในห้องเรียนรวมกับเพื่อนๆ ที่ปิดช่องทางเดินลมต่างๆไม่ให้เล็ดลอดเข้ามา
แต่ความหนาวก็ยังสอดแทรกเข้ามาจนได้ ไม่อาจคะเนได้ว่าหนาวเท่าไหร่
แต่ฉันอยากพูดว่า มันหนาวเข้ากระดูกจริงๆ
นึกสภาพว่าขนาดเรานอนในห้องที่ลมไม่โกรก แล้วชาวบ้านที่นอนในบ้านไม้
มีช่องผ่านของลมจะหนาวแค่ไหนกัน เขาทนกันได้อย่างไร
ในเช้าของอีกวัน วันที่ทุกคนจะได้เดินทางกลับไปเชียงใหม่กัน
ภาคเช้ามีการจัดกิจกรรมวันเด็กให้เด็กน้อยทั้งหลาย
มีซุ้มเล่นเกมส์หลายซุ้ม และกิจกรมหน้าเวที ให้เด็กร่วมทำกิจกรรม
บางคนหอบขนม และของเล่น มากมายจนแทบจะเดินไม่ไหว
และก็ถึงเวลาข้าวเที่ยง ที่พี่ๆทุกคน ต้องกินอาหารร่วมกับน้องเทค
เพื่อนของฉันได้เด็กชาย วัยอนุบาลคนหนึ่ง เป็นเด็กที่น่ารักมาก
แกติดเพื่อนฉันแจเลย ไปไหน ไม่ยอมห่าง และขณะที่กินข้าวนั้น
เด็กน้อยได้เอ๋ยประโยคที่สะเทือนใจว่า
"ปีหน้าอย่าลืมเอาของขวัญมาหื้อแห่มเน้อ" ทุกคนแทบสะอึก เพราะรู่ว่าอาจจะไม่ได้มาอีก
ความหวังเล็กๆน้อยๆ ของเด็กชายตัวเล็กๆ ทำให้ฉันน้ำตาแทบคลอเบ้า
ฉันเพิ่งได้รู้เองว่า ทุกปี คุณครูจัดงานวันเด็กให้ แต่ไม่เคยมีใครเลยที่ได้มาเยี่ยมเยือน
มีพวกเราเป็นชุดแรกที่ได้เข้ามา ยิ่งทำให้รู้สึกเศร้าไปกันใหญ่
ตอนบ่ายมีพิธีลาน้องๆ ก่อนกลับเชียงใหม่ เด็กน้อยหลายคนทนความเสียใจไม่ได้
จนต้องร้องไห้ออกมากันเป็นแถว แม้แต่เด็กผู้ชายที่ว่าโตๆกันแล้ว
จนมันทำให้ฉัน และเพื่อนๆของฉันร้องไห้ไปด้วย เพราะความซาบซึ้ง
น้องกอล์ฟ น้องเทคของฉันเองที่เห็นๆกันว่าแกร่าเริงและยิ้มตลอดเวลานั้น
ก็ยังร้องไห้เพื่อฉัน ฉันตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก
ที่มีเด็กตัวเล็กๆ รู้สึกผูกพันธ์กับฉัน กับการเป็นพี่เทคได้แค่สองวันเท่านั้น
น้ำตาของเด็กตัวเล็ก ที่ใสซื่อบริสุทธิ์ จริงใจ ทำให้สะเทือนจิตใจหลายๆคน
ฉันเพิ่งได้สัมผัสความรู้สึกนั้นอีกครั้ง เหมือนตอนที่ได้ดูวิดีทัศน์ที่อาจารย์ได้เปิดให้ดู
แต่ครั้งนี้มันฝังใจลึกยิ่งกว่าเพราะได้สัมผัสกับมันจริงๆ
การมาเยือนครั้งนี้สอนอะไรให้ฉันได้หลายๆอย่าง
ที่ควรรู้และควรนำไปใช้ในวิชาชีพของตนเอง
และการมาเยือนครั้งนี้ทำให้ฉันได้สิ่งดีๆ และความรู้สึกดีๆ กลับไปมากมาย
ขอบคุณประสบการณ์..............
ความเห็น (4)
นี่คือสิ่งที่คนอาชีพนี้ได้รับ ...
"ความสุขที่เกิดจากหัวใจ" อย่างที่เราว่านั่นแหละ ;)...
ความสุขที่ได้อยู่กับเด็กๆที่โรงเรียนนะคะ
ขอบคุณค่ะคุณ
| ครูอิ๊ด |