วันนี้มีโอกาสได้ไปบ้านแคนทองซึ่งเป็นสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่ไปเหตุผลหนึ่งเพราะอยากพาลูกไปให้เขาเห็นว่ามีเด็กคนอื่นที่เขาไม่มีพ่อแม่แล้วเป็นอย่างไร อยากให้เขารู้สึกโชคดีว่าเขามีพ่อแม่ และอยากให้เขารู้สึกเห็นใจ สงสารคนอื่น
พอเข้าไปในห้องซึ่งมีเด็กเล็กอายุ 2-3 ขวบประมาณ 30 กว่าคน โดยมีครูพี่เลี้ยง 2 คน เด็กคนหนึ่งบอกว่า อุ้ม แล้วส่งยิ้มให้ พอเราย่อตัวลงอุ้ม ก็มีเด็กคนอื่นอีก 2-3 คนมาขอให้เราอุ้ม เราจึงต้องนั่งลงและอุ้มกอดเด็กทั้ง 4 คนบนตักและบนขา ส่วนลูกเราก็เล่นกับเด็กคนอื่นบ้าง แวะเวียนมาที่เราบ้าง เด็กเค้ามีรอยยิ้มเมื่อเราอุ้ม มีเด็กคนหนึ่งพอเราวางเขาลง เขาก็ร้องไห้ ครูก็บอกว่า เด็กคนนี้เป็นเด็กขี้อ้อนมาก รู้สึกสงสารและเห็นใจเด็กเหล่านี้มาก เราจึงได้ตระหนักว่า จริงๆ แล้วสิ่งที่เด็กต้องการมากกว่าอาหาร ขนม สิ่งของ เสื้อผ้า คือเวลาและความรักจากผู้ใหญ่
เด็กในสถานเด็กกำพร้าคล้ายๆกันคือ ขาดความอบอุ่นครับ ครอบครัวเป็นสถาบันหลักที่สำคัญเลยครับ