บันทึกทีมเยี่ยมบ้าน 10 พ.ย.55


ยิ่งไปเยี่ยมแถบชนบทก็ยิ่งชอบ ชาวบ้านจะมีน้ำใจมาก ทั้งน้ำทั้งขนม บางทีก็ผัก ผลไม้ ที่มีตามฤดูกาลก็เก็บมาให้ น่ารักกันจริงๆ


10/11/55

     วันนี้ทีมเยี่ยมบ้านของเราสมาชิกร่อยหรอกว่าที่เคย เพราะมีแต่คนติดธุระทั้งนั้น เริ่มตั้งแต่นักกายภาพอย่างตาหนุ่ยที่นัดคนไข้ไว้จึงไปกับเราไม่ได้  จึงทำให้สมาชิกของเราเหลือเพียง 5 คน คือ คนขับรถซึ่งเป็นพนักงาน EMS พยาบาล  ผู้ช่วยพยาบาลและสาธารณสุข

     หลังจากเตรียมของเสร็จแล้วเราก็ไปรวมตัวที่หน้าประตูทางเข้าตึก  รอสมาชิกคนอื่นๆ และตรวจสอบสิ่งของไปด้วยว่าเอาไปครบหรือเปล่า  เมื่อสมาชิกครบเราก็เริ่มออกเยี่ยมบ้านทันที

     วันนี้ฉันรับหน้าที่เป็นเนวิเกเตอร์นั่งคู่กับคนขับ  และติดต่อ Case ไว้ 8 บ้าน เรียงตามใจคนขับ  ซึ่งบ้านแต่ละหลังอยู่ต่างกันคนละโยชน์  ไปคนละเส้นทาง (ก็ไอ้ที่อยู่เส้นเดียวกันมันติดต่อไม่ได้นี่นาจะให้ทำยังไงล่ะ)

      บ้านหลังแรกคือบ้านของเจ้าหน้าที่เราเอง  ไปติดตามเยี่ยมหลังคลอด  ไปเยี่ยมเด็กแต่ละบ้านให้ความรู้สึกสดชื่นแตกต่างจากการไปเยี่ยม Case ประเภทอื่นๆ เลยจริงๆ พี่เขาคลอดลูกคนนี้เป็นคนที่ 2 คนแรกก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันชื่อเจ้าขิม  เสียงยังกะนกหวีด  กรี๊ดทีหูแทบดับ  แอ๋วผู้ช่วยพยาบาลของเราแกล้งจนร้องไปเลย (นิสัยไม่ดีจริงๆ แกล้งได้แม้กระทั่งเด็ก) 

     หลังที่ 2 นี่บ้านหาเจอง่าย ถึงจะไม่มีแผนที่เหมือนบ้านอื่นๆ แต่บรรยายได้เป๊ะๆ ไปถึงก็เจอบ้านเลย  เป็นคุณยายอายุ 76 เป็น DM HT DLP แข็งแรงสุดๆ ตอนไปถึงแกกำลังถอนหญ้าอยู่ ตรวจน้ำตาลและวัดความดันก็อยู่ในเกณฑ์ปกติ  คุณยายไม่ได้รักษาที่เรา  แต่ก็ไปรับยาและทานยาต่อเนื่องตลอด  รวมทั้งพยายามควบคุมอาหารและออกแรงเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ด้วย

    หลังที่ 3 หลังนี้หายากมากกกก ถอยเข้าถอยออกตั้งหลายรอบกว่าจะเจอ  เพราะคุณพ่อเด็กเขียนแผนที่ง่ายมาก (ง่ายสำหรับคนเขียนแต่ยากสำหรับคนอ่าน) เพราะไม่มีจุดสังเกตอะไรให้สังเกตได้เลย  เลยต้องโทรหายายเด็ก (เด็กอยู่กับยายและทวด) ก็ยังหาไม่เจอ (เพราะคนคุย คุยไม่ค่อยรู้เรื่อง แหะๆ) แต่สุดท้ายก็เจอเพราะเห็นเด็กอยู่หน้าบ้าน (เดาเอาว่าคงเป็นคนไข้) ก็เลยไขกระจกถาม พอไปถึงก็นั่งคุยกับยายเด็กเรื่องอาการและการปฏิบัติตัว  เนื่องจากเด็กมีอาการหอบ ส่วนทวดก็วิ่งออกไปไหนไม่รู้ (มารู้ทีหลังว่าไปซื้อน้ำอัดลมมาให้เรากิน น่ารักมากมาย) 

     หลังที่ 4 ไปอีกเส้นทางหนึ่งหลังจาก 3 หลังแรกอยู่ทางโพธาราม แต่เส้นนี้คือเส้นท่ามะกา  น้องผู้ชาย อายุ 18 ปีเป็นไข้เลือดออก ซึ่งช่วงนี้คนไข้โรคไข้เลือดออกค่อนข้างเยอะพอสมควร Case นี้ต้องมาเยี่ยมช่วงเช้า เำพราะคุณตาบอกว่าตอนบ่ายจะพาน้องไปสอบที่กรุงเทพฯ (สอบพรุ่งนี้แต่ต้องไปเตรียมตัวก่อน) ก็ฝากให้คุณตาคุณยายป้องกันยุง อย่างใส่ทรายอะเบท หรือแจ้งไปยัง รพสต./อบต.ให้มาพ่นไล่ยุงให้เพราะในบ้านยังมีเด็กเล็กๆ อีก 1 คน พอพูดคุยกันเสร็จเราก็ลากลับ เพื่อให้น้องเตรียมตัวเดินทาง

     หลังที่ 5 หลังนี้ก็ฉีกไปอีกเส้นคือไปทางห้วยกระบอก คนไข้เป็นเด็กผู้หญิงมาด้วยไข้ชัก+ไข้เลือดออก อายุ 1 ขวบ ตอนไปนอนที่โรงพยาบาลได้เจอกันทุกวันตอนเช้า น่ารักมากๆ ตาโตๆ ปากแดงๆ ขออุ้มก็ให้อุ้ม ไม่งอแงเลยสักนิด แต่วันนี้กลับงอแง (ซะงั้น) แค่จะวัดไข้ยังไม่ยอมเลย คุณแม่บอกว่าช่วงนี้น้องก็ยังมีไข้ต่ำๆ พาไปหาหมอที่คลินิกแล้ว สอบถามเรื่องการดูแลเด็กไข้ชักคุณแม่ก็ตอบได้ถูก  เพราะเป็นคนไปเฝ้าเอง

     หลังที่ 6 ย้อนกลับมาทางท่ามะกาอีกครั้ง ไปเยี่ยมคุณลุงที่เป็นโรคหัวใจ  ไม่พบปัญหาอะไร ไม่มีอาการแน่นหน้าอกอีกแล้ว  จึงแนะนำให้ทานยาต่อเนื่องและไปพบแพทย์ตามนัด

    ตอนนี้ทุกคนเริ่มหิวจึงไปกินข้าวที่ร้านประจำคือร้านส้มตำเจ๊น้อง  เพราะเป็นร้านที่กินแล้วราคาจะอยู่ในงบพอดี  อาจจะเกินหรือน้อยกว่านิดหน่อย  แต่ละคนกินเร็วยังกะพายุ ทั้งๆ ที่บอกว่าไม่ต้องรีบ เพราะเหลือแค่ 2 บ้านเอง แต่ก็เหมือนเคยกินกันไม่เคยถึงชั่วโมงสักที (สงสัยจะหิวกันจริงๆ)

     หลังที่ 7 หลังจากไปเยี่ยมจากไกลๆ มาแล้วที่นี้ก็ตามเก็บในบ้านโป่ง (จากไกลมาใกล้เพราะร้านอาหารอยู่บ้านโป่ง) คุณยายเป็น DM, HT, DLP คุณยายยังดูเพลียๆ อยู่เพราะทานอาหารได้น้อย แต่เจาะน้ำตาลกับวัดความดันแล้วก็ยังอยู่ในเกณฑ์ปกติ  มีคนจัดยาและจัดอาหารให้ซึ่งก็ควบคุมให้เป็นอย่างดี เพราะคุณยายไม่่ค่อยมีแรงต้องใช้ Walker ช่วยเดิน เดินไปได้แค่หน้าบ้านถึงในครัวเท่านั้น

     หลังสุดท้ายก็เป็นคนไข้ โรคไข้เลือดออกเหมือนกัน เป็นผู้ชายอายุ 18 ปี ไม่พบปัญหาอะไร ก็ให้คำแนะนำก่อนลากลับ เพราะคนไข้กับแม่ต้องไปขายของตอนเย็น

     วันนี้เยี่ยมเสร็จค่อนข้างเร็ว  แต่ก็เป็นเหมือนทุกครั้ง  กลับจากบ้านทีไรแทบสลบทุกที  แต่ก็ชอบที่จะไปดีกว่าอยู่ในห้องแคบๆ ทั้งอาทิตย์ ได้ไปเจอสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ บ้างก็ดี

     ยิ่งไปเยี่ยมแถบชนบทก็ยิ่งชอบ ชาวบ้านจะมีน้ำใจมาก ทั้งน้ำทั้งขนม บางทีก็ผัก ผลไม้ ที่มีตามฤดูกาลก็เก็บมาให้ น่ารักกันจริงๆ

คำสำคัญ (Tags): #ซานคามิลโล
หมายเลขบันทึก: 508975เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2012 15:15 น. ()แก้ไขเมื่อ 13 ธันวาคม 2012 10:50 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

ชอบครับ เคยฝึกงานที่ สอ.เบิกไพร เมื่อ 20 ปีที่แล้ว

เคยทำงานที่ รพและเคยไปเยี่ยมบัานกับทึมรพสนุกมาก หลงทางบ้างถูกบ้างแชวกันใหญ่จนได้รับฉายาว่า สมหลง  พอถึงตอนนึ้ก็คิดถิงเจ้าหน้าที่ทุกท่าน  ขอให้รวยๆสุขภาพแข็งแรงนะครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท