เธอช่างกล้า

   จริงๆแล้วถ้าบันทึกนี้มาทำการบันทึกเมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นมันคงรุนแรงแต่ผ่านมาแล้วหลายวันก็เลยเป็นอารมณ์แบบขำๆมาเล่าให้ฟัง ก็ในการทำงานศูนย์สงเคราะห์และฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติดนั้นเริ่มกันมาเมื่อประมาณ 8 สิงหาคม 2550 ซึ่งก็มาจากความเมตตาอย่างหาสุดมิได้ของท่านหลวงปู่เจ้าอาวาสที่รับคนเหล่านี้เข้ามารับโอกาสใหม่ของชีวิตที่วัด ดีบ้างไม่ดีบ้าง คนไม่อยากให้ทำเยอะ คนชื่นชมน้อย กลัวหลวงปู่เป็นอันตราย กลัววัดเสียหายทั้งคนภายในและภายนอก แล้วก็ยังมีพวกเอาผลประโยชน์กับงานอีก และการดำเนินการต่างๆในกิจกรรมของสมาชิกก็ได้รับความอุปถัมภ์จากท่านทั้งที่นอนอาหารก็เมตตาให้ข้าวก้นบาตร วัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ทำกิจกรรมก่อสร้างท่านก็อนุญาติให้สั่งได้ถึงแม้วัดจะได้ประโยชน์แต่ไม่ทำก็ได้แต่ท่านว่ามีคนอยู่แล้วอย่าให้เสียโอกาสค่าใช้จ่ายก็มากอยู่บางคนก็ว่าพวกเราพลาญเงินวัดทำลายชื่อเสียงวัด(นึกในใจว่าคิดได้ไงวะ) ท่านก็ยังเมตตาให้กระทำต่อเนื่องอย่างมามีพักบ้างในบางเวลาแต่อย่างไรก็คือความสำคัญทุกอย่างอยู่ที่ท่านทุกสิ่งทุกอย่าง

   ในส่วนที่สองคือตัวเราเองเป็นผู้ดำเนินการอยู่กับสมาชิก พาทำกิจกรรมกันตั้งแต่เช้าจนค่ำเข้านอนยังต้องเป็นยามเวลากินก็คอยเป็นพ่อแจกจ่ายอาหาร ทำงานก็คอยเป็นคนพาทำ(ไม่พาทำก็อยากที่คนเหล่านี้จะมีจิตสำนึกกระทำแต่เมื่อทำไปสักระยะนั้นละเขาจะเกิดเอง) สอนกิจวัตรต่างให้ความรุ้ในเรื่องพุทธศานา ความเป็นไปแห่งกรรม, ให้เป็นคนต้องมีศีล, สร้างสติให้, แล้วมีสมาธิ, เกิดเป็นปัญญา,(ดูเหมือนง่าย) โคตรเหนื่อยปรับกิจกรรมมาเรื่อยจากปีแรกจนถึงรุ่นที่แล้วผ่านไปแล้ว 314 รายทำแบบใครๆก็ไม่ช่วยอาจเพราะทำด้วยไม่ได้และอุปนิสัยส่วนตัวเราที่ค่อนข้างรุนแรง

  ในช่างสองสามปีหลังก็มีพี่กะปุ๋มเข้ามาช่วยเสริมในกระบวนการคิดให้กับสมาชิกจบยอดให้เป็นสัมมาทิฏฐิ แล้วก็ยังช่วยใสเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆที่มันมีมากให้ผ่อนคลายลงในหลายส่วนซึ่งเหตุการณ์ไม่คิดว่าจะมีสตรีท่านหนึ่งเธอกล้ากระทำคือการกล่าวในการมีส่วนร่วมซึ่งเรื่องนี้เคยได้ยินมาแล้วแต่ก็คิดผ่านๆไปแต่ไอ้ที่เจอวันก่อนแบบต่อหน้าต่อตาแบบเธอช่างกล้า

  ก็มีผู้มีหน้าที่การงานใหญ่ทางศาลมาตรวจราชการที่จังหวัดแน่นอนก็แวะมากราบสักการะพระเถระผู้ใหญ่เขาก็มากราบท่านหลวงปุ่และก็อย่างเคยใครๆที่รู้ข่าวแล้วความต้องเกี่ยวข้องต้องเสนอมาต้อนรับกันแน่นอนมาแบบไม่เป็นทางการเธอคนนั้นก็เป็นถึงสมทบนะ ก็ต้อนรับกันละพอดีหลวงปู่อยู่ที่ศาลาสี่พอดีเราก็เลยได้รับความเมตตาอุปัฏทากเป็นปกติ เธอก็กล่าวกันไปละว่าเป็นลูกศิษย์สำคัญอย่างนั้นอย่างนี้ก็ไม่ว่ากันละ แต่ไคลแมกซ์มาแล้วครับเธอก็กล่าวขึ้นว่าหลวงปู่นี้ละที่รับเด็กยาเสพติเข้ามาดูแลรักษา ผู้ใหญ่ก็ถามว่าทำอย่างไร(นั่งฟังแบบ อดไว้ก่อน) เธอก็ตอบให้เป็นเด็กวัดรับบาตรถวายอาหารทำงานก่อสร้างในวัด ผู้ใหญ่ก็ถามอีกใช้ยาเหมือนถ้ำกระบอกไหมมีสำรอกยานะ เธอตอบไม่ได้ทีนี้ หลวงปู่เลยหันมาหาเราก็เลยตอบว่าใช้เป็นกระบวนการฟื้นฟูร่างกายใช้ธรรมะรักษาใจ ท่านก็เลยบอกใช้ธรรมะรักษาเขาออกไปก็เป็นคนดี เธอก็พูดมาอีกว่า หลวงปู่ไม่ใช้ยาใช้แต่ธรรมะแล้วก็มีวิทยากรมาสอนเป็นดร.กะปุ๋มแล้วก็คุณนายอ้อซึ่งเป็นภรรยาลูกน้องท่านผู้ใหญ่คนนั้นแล้วก็ตัวเธอเข้ามาสอนให้ความช่วยเหลือบ้าง(อารมณ์นั้นแบบเฮ้ยเธอช่างกล้าเคยแต่ได้ยินคนอื่นเล่าให้ฟังแต่นี้แบบตรงหน้าตูเลยตูนะคนทำงานตัวแท้เลยนะเว้ยแม่งโคตรกล้า ) ท่านผู้ใหญ่ก็ถามอีกว่ารับทีละเท่าไรเธอก็อ้ำอึ้งยังจะตอบอีกว่าทีละหลายๆคนสิบกว่าหลวงปู่ก็เลยหันมาเราก็เลยตอบว่าแล้วแต่รุ่นงบประมาณและโอกาส หลวงปู่เลยถามที่รุ่นแล้วละ เราก็เลยตอบไปว่า 22แล้วครับ 314 คนครับ ท่านผุ้ใหญ่ก็ว่าช่วยมากอยู่นะนี้ เธอคนนั้นก็ยังพูดต่ออีกละว่าเดี๋ยวบวชเณรก็ที่วัดหลวงปู่นี้ละ(ก็ที่วัดนี้ละก็องค์นี้ละดูแลเธอ)

   แล้วก็สนทนาแบบสัพเพเหละแล้วเขาก็กลับ พอกลับไปแล้วก็มานั่งขำต่อหน้าหลวงปู่แบบว่าเธอช่างกล้าทำไม่อายเลยเด็กวัดก็ถามเลยเล่าให้ท่านฟังเรื่องเหตุการณ์แบบนี้ท่านได้แต่ยิ้มเราก็ยิ้มแบบพ่อก็ไม่รุ้จะว่าใงละลูกเอ้ย

เล่าให้ฟังกันไว้ว่าวันที่ผ่านมามีอะไรเกิดขึ้นกับศูนย์สงเคราะห์บ้างหรือเพื่อเธอคนนั้นได้รับรู้แล้วแก้ไขตัวเอง