หลงทาง
ทั้งๆ ที่รู้ว่าพักนี้เราต่างมีภาระกิจที่ต้องสะสางมากมายด้วยหลากหลายสิ่งที่ประดังเข้ามาในช่วงก่อนสิ้นปี แต่บ่ายวันเสาร์ที่ผ่านมาเราก็ยังแบ่งเวลาชวนกันไปเดินเปิดหูเปิดตารับความสดชื่นเบิกบานใจจากธรรมชาติเหมือนเช่นเคยถือเป็นการชาร์ตแบตเตอรี่หัวใจให้เต็มเพื่อการใช้งานในสัปดาห์ต่อไป
เมื่อเรากำลังจะเดินข้ามสะพานเข้าไปยังเขตพื้นที่ชุ่มน้ำสุไหงบุโล สวรรค์น้อยๆ ของพวกเราในแทบทุกวันหยุด ก็มีตัวนากขนเรียบตัวหนึ่งวิ่งสวนทางออกมาพร้อมเสียงร้องที่น่าเอ็นดูเหมือนเสียงลูกแมวตัวเล็กๆ ที่ร้องเรียกหาแม่ นากเดินและวิ่งด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนเหลือเกิน พอดีมีกลุ่มคนอีกหลายคนเดินมาทางข้างหลังเราและต่างส่งเสียงร้องกันด้วยความตื่นเต้นที่เห็นนากเดินออกมา นากตัวนั้นก็เลยวิ่งกลับไปทางเดิมที่มันวิ่งออกมา เราเดินตามนากตัวนั้นเข้าไปในทางเดินใกล้กระท่อมบังไพร นากตัวนั้นก็เดินๆ วิ่งๆ หยุดลงนอน และส่งเสียงร้องสลับกันไป จนมันวิ่งเข้าไปในพื้นที่ป่าและลงน้ำไปในที่สุด
ปกตินากขนเรียบจะอยู่หากินกันเป็นกลุ่มเป็นครอบครัวตามที่เราเคยเห็นที่เขตพื้นที่ชุ่มน้ำแห่งนี้ และโดยปกตินากจะมีนิสัยขี้อาย ไม่มาปรากฏตัวให้เห็นโดยง่าย แต่วันนี้นากตัวนี้ฉายเดี่ยวออกมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ทางเดินเข้าออก เราจึงคิดว่ามันคงหลงจากฝูงและกำลังหลงทางอยู่ แต่ด้วยเสียงร้องที่เป็นเอกลักษณ์และการวิ่งกลับเข้าไปในบริเวณเขตสงวน ฉันภาวนาให้นากตัวนั้นได้พบฝูงของมันโดยเร็ว
บางครั้งเวลาก็ทิ้งสิ่งที่เราเห็นไว้เพียงความทรงจำ แต่บางครั้งมันก็ฝากอะไรต่อมิอะไรให้เรามากกว่านั้น ฉันกลับมาดูรูปของนากตัวนั้นที่ถ่ายเอาไว้ หน้าตาสายตาท่าทีที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เป็นกังวล บวกเสียงร้องที่เปล่งออกมาดูน่าสงสารเป็นที่สุด ฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับการหลงทางที่น่าหวาดกลัวเช่นนั้น แต่ก็พอจะเดาออกถึงความสับสน ความกลัว ความเหงาที่นากตัวนั้นกำลังประสบ
คนเราทุกวันนี้อาจไม่มีการหลงทาง พลัดพรากทางด้านกายภาพกันมากนัก แต่เรากำลังหลงทางในด้านความรู้สึกนึกคิด เราอาจไม่หวาดกลัวหรือเหงาเพราะการอยู่คนเดียว แต่เราหวาดกลัวและเหงาเพราะเรากำลังอยู่ในแวดล้อมของคนที่คิดต่างกันต่างหาก
ฉันนึกถึงข้อความตอนหนึ่งจากหนังสือ "เดินสู่อิสรภาพ" ของท่านอาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์ ที่ว่า "เมื่อเดินหลงป่า อันเป็นเส้นทางเดินทางกายภาพ สามารถใช้สายน้ำในลำธารเป็นเครื่องนำทางได้ฉันใด เมื่อหลงทางในวิถีแห่งจิตวิญญาณก็สามารถใช้สายน้ำแห่งมนุษยธรรมนี้เป็นเครื่องนำทางได้ฉันนั้น"
สายน้ำแห่งมนุษยธรรมที่อาจารย์ประมวลกล่าวถึงก็คือเมตตาธรรม-การุณยธรรมที่มีอยู่ในตัวเราเอง คือน้ำใจที่เราอาจปล่อยให้มันหลั่งไหลออกมาในทุกสถานการณ์กับคนสรรพสิ่งรอบตัว ขอเพียงเราเปิดโอกาสให้ใจได้ทำในสิ่งนั้น
นากตัวนั้นคงตัดสินใจใช้สายน้ำที่มันคุ้นเคยตามหาฝูง ฉันเชื่อว่าคนเราเมื่อเราใช้น้ำใจเป็นเข็มทิศเราจะหาทางออกให้ชีวิตของเราได้ในที่สุด อาจจะด้วยตัวเราเองหรือด้วยน้ำใจที่ตอบรับเช่นเดียวกันจากคนรอบข้างก็สุดแล้วแต่
นำภาพน้องนากตัวนั้นมาฝากค่ะ แม้จะกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่สับสนแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีของความก้าร้าว นากตัวนั้นยังได้สร้างความอ่อนโยนให้จิตใจผู้พบเห็นอีกด้วย...
...
...
...
...
...
...
...
...
ด้วยรอยยิ้ม,
ปริม ทัดบุปผา
๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๕
Yiruma - Till I find You
ความเห็น (45)
ยึดหลักธรรมไว้ จะไม่หลงไปไหนครับ
สวัสดียามบ่ายครับคุณปริม ทำให้คิดถึงคำที่ว่า หลงทางยังกลับบ้านได้ หลงรักปักใจกลับไม่ได้แน่นอน... เขาบอกว่าคนร้องไปบวชเป็นพระแล้ว สงสัยว่าจะไม่สึกแล้วหละครับ
ระบบเสียงอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เกี่ยวกับบันทึกหรือเปล่าเนี่ย
เมื่อเราใช้น้ำใจเป็นเข็มทิศ เราจะหาทางออกให้ชีวิตของเราได้...สุดยอดแห่งถ้อยคำ เลยล่ะ
เราอาจไม่หวาดกลัวหรือเหงาเพราะการอยู่คนเดียว แต่เราหวาดกลัวและเหงาเพราะเรากำลังอยู่ในแวดล้อมของคนที่คิดต่างกันต่างหาก ขอบคุณบันทึกดีๆ ครับ....
มาเยี่ยมอ่านบันทึกดีๆมีความสุขนี้ค่ะ..น้องปริมหายไปนาน คิดถึงจัง..
น่ารักดี เขามาได้ไงเนี่ย ...
สวัสดีค่ะ..คุณปริม...กระแสร์ธารแห่ง"ความปราถนา"...นั้นเชี่ยวและรุนแรง..มันไม่เคยย้อนกลับเช่นเดียวกับสายน้ำ..มนุษย์ก็เลยตามกระแสร์นี้ไปด้วยความแรง..ใครหลุดจากกระแสร์นี้ได้..คงเหมือนนากน้อย..ตัวนี้..นะเจ้าคะ...ภาพที่เห็นเดินกลับเข้าป่า..ประทับใจมาก..เจ้าค่ะ.แลดีใจกับนากน้อยตัวนี้ที่ พบหนทาง..กลับ..(.ยายธี)
- สายน้ำ ลำธาร มักพาคนหลงป่ากลับออกมาได้
- เฉกเช่น สติ ย่อมนำพาคนทุกข์ ให้หาทางออกของชีวิตได้
อ่านแล้วได้ใจร่มๆ สติกลับมาค่ะคุณปริม
โถ ตาละห้อยเชียว 555
ในสถานการณ์ที่สับสน แต่นากตัวนั้นยังได้สร้างความอ่อนโยนให้จิตใจผู้พบเห็น
สะท้อนให้เห็นว่า..
เราไม่ควรสื่อสารความเครียดของตนเอง ออกมาในรูปของพฤติกรรม
เข้ามาอ่าน แล้วทำให้ใจสบายขึ้นนะคะ ชอบ ข้อความ ย่อหน้านี้ มากค่ะ " ... คนเราทุกวันนี้อาจไม่มีการหลงทาง พลัดพรากทางด้านกายภาพกันมากนัก แต่เรากำลังหลงทางในด้านความรู้สึกนึกคิด เราอาจไม่หวาดกลัวหรือเหงาเพราะการอยู่คนเดียว แต่เราหวาดกลัวและเหงาเพราะเรากำลังอยู่ในแวดล้อมของคนที่คิดต่างกันต่างหาก".... ให้ความหมายลึกซึ้งนะคะ
สบายๆ แบบน้องปริมนะคะ เพลงเพราะมาก และให้สาระในการคิดที่อยู่ในใจเรา ขอนำภาพยอดพระธาตุที่เก็บอัฐฐิของหลวงปู่สิม วัดถ้ำผาปล่อง มาฝากนะคะ
ขอบคุณบันทึกลึกซึ้งและสวยงามค่ะ
- มาอ่านมาชม...
- การ"หาเรื่อง" ที่ "ได้เรื่องดีๆ " ครับ
- ปณิธิ ภูศรีเทศ
- บันทึกของ "หนูปริม" มีแง่คิดที่ลึกซึ้งให้ตรึงใจได้เสมอนะคะ
-
อย่างเช่นบันทึกนี้... "คนเราทุกวันนี้อาจไม่มีการหลงทาง พลัดพรากทางด้านกายภาพกันมากนัก แต่เรากำลังหลงทางในด้านความรู้สึกนึกคิด เราอาจไม่หวาดกลัวหรือเหงาเพราะการอยู่คนเดียว แต่เราหวาดกลัวและเหงาเพราะเรากำลังอยู่ในแวดล้อมของคนที่คิดต่างกันต่างหาก"
สวัสดีค่ะคุณปริม...คุณปริมสบายดีนะคะ(คิดฮอด:))
...จากในภาพดูน้องนากคุ้นเคยกับมนุษย์มากนะคะ...
...จ้ำอ้าวแบบนี้สงสัยคงจะจำทาง(กลิ่นป่า)กลับบ้านถูกแล้วมังคะ...
;))) "ด้วยรอยยิ้ม" (ด้วยความคิดถึง)ฝันดีค่ะ...
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์วิชญธรรม
ยึดหลักธรรมไว้ จะไม่หลงทางไปไหน แน่นอน....
คมมากค่ะท่านอาจารย์ กรีดลึกเลย...ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะพี่หนาน
ขอบคุณมากค่ะที่กรุณามาทักทาย ฝากคำคมดีดีไว้ให้คิด เพลงเพราะๆ ให้ฟังนะคะ
หลงทางในความคิดเพราะทิฏฐินั้นกู่กลับยากสักหน่อยค่ะ แต่ก็ยังพอมีหวังที่จะกลับได้ค่ะเมื่อไฟอ่อนแรงลงสักพักนะคะ
มีความสุขในวันหยุดสุดสัปดาห์ค่ะ
ท่านอาจารยยันต์
ไม่แน่ใจว่าเป็นจินตนาการมากเกินไปหรือเปล่านะคะ แต่คิดว่าน่าจะเป็นไปได้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณพิชัย
ความรู้สึกของคนในเมืองนะคะ เหงาเพราะโดดเดี่ยวในความคิด มากกว่าเหงาเพราะไม่มีคนรอบข้าง
คุณพิชัยคงได้พักผ่อนกับครอบครัวที่อบอุ่นในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้นะคะ
สวัสดีค่ะคุณพี่ใหญ่
สัมผัสได้ถึงคว่มอบอุ่นของคุณพี่ใหญ่ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ปริมก็ระลึกถึงพี่ใหญ่เสมอค่ะ
สุขสันต์วันหยุดนะคะ
นากขนเรียบ...ตอนแรกกล้าๆ...กลัวๆ ...เล็กน้อย...เพราะเห็นดุจัง....แต่เมื่อนากเกิดหลงทาง...อาจเป็นความรู้สึกแรกที่ดุ เพื่อความปลอดภัย....อ่านบันทึกคุณปริมแล้ว...เห็นนากหลงทางแล้วน่ารัก....ต้วมๆเตี้ยมๆ....ตามเพลง...Yiruma - Till I find You...ยิ่งน่ารักใหญ่เลยครับ..........
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์ขจิต
นากขนเรียบครอบครัวนี้พำนักอยู่ที่พื้นที่ชุ่มน้ำสุไหงบุโลมาหลายปีแล้วค่ะ แต่คนไม่ค่อยเห็นเขาออกมาป้วนเปี้ยนมากนัก ปริมเพิ่งเห็นเขาเป็นครั้งที่สามเองค่ะ แม้ว่าจะไปที่นั่นบ่อยมาก
วันนั้นคงหลงทางเลยได้เห็นกันชัดๆ ค่ะ
วันหยุดนี้อาจารย์คงได้พักบ้างนะคะ
นอกจากรอคอยบันทึก...ภาพถ่าย....ของคุณปริมแล้ว...สิ่งหนึ่งที่รอคอย คือ บทเพลงที่นำมาแบ่งปัน...เพราะและมีความหมายกับบันทึกทุกบันทึก....ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะคุณยายธี
การเดินสวนกระแสนั้นต้องอาศัยกำลังใจอันแรงกล้านะคะ มิเช่นนั้นก็ทำไม่ได้ค่ะ แต่มันเป็นความท้าทายจริงๆ เพราะดังที่คนเขาพูดว่า ปลาเป็นว่ายทวนน้ำ ปลาตายลอยตามน้ำ ใช่ไหมคะ
เราดีใจที่เห็นเขาวิ่งเข้าป่าไปแทนที่จะวิ่งออกไปทางเข้าของศูนย์อนุรักษ์ค่ะ ข้างนอกมีถนน รถราขวักไขว่ วิ่งกลับเข้าไปในป่าปลอดภัยกว่าเพราะมีแต่คนเดิน และเขาคงจะเจอฝูงได้ง่ายกว่าค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณยาย
สายน้ำ ลำธาร มักพาคนหลงป่ากลับออกมาได้ เฉกเช่น สติ ย่อมนำพาคนทุกข์ ให้หาทางออกของชีวิตได้
ขอบคุณคติคำคมจากคุณมะเดื่อนะคะ
สุข สงบ ด้วยสติในวันหยุดค่ะ
สวัสดีค่ะครูนก
ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าจะวุ่นยังไง หากเป็นไปได้ในวันหยุดปริมจะไปเดินป่า อย่างน้อยสักสองสามชั่วโมงเพื่อตั้งสติให้ตัวเองในสัปดาห์ต่อไปค่ะ
ครูนกสบายดีนะคะ
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์ Wasawat Deemarn
ภาพนี้ crop แบบสุดๆ เพื่อให้เห็น expression แบบนี้เลยค่ะ ตาละห้อย อ้างว้าง โดดเดี่ยว เหงา ประมาณนี้
แสดงว่ากล้องตัวนี้ ใช้ได้ค่ะ อิอิอิอิ
พักผ่อนในวันหยุดนะคะอาจารย์
สวัสดีค่ะคุณพี่ kunrapee,
มีคนบอกว่าอย่าเอาอารมณ์ที่กำลังบูดกับคำพูดที่ไม่ยั้งคิดมารวมกัน เพราะเราสามารถเปลี่ยนอารมณ์บูดให้เป็นอารมณ์ใสใสได้ในเวลาถัดไป แต่เราจะไม่มีโอกาสลบคำพูดแย่ๆ เหล่านั้นจากใจคนฟังได้เลยค่ะ
คงคล้ายๆ กัน
คุณพี่มีความสุขมากๆ ในวันหยุดนะคะ
สวัสดีค่ะคุณ Joy
ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่านและฝากกำลังใจเอาไว้ค่ะ
การได้อยู่ล้อมรอบด้วยกัลยาณมิตร ผู้คิดดี พูดดี ทำดี จะทำให้เรารู้สึกดี ไม่เหงาและไม่หลงทางค่ะ
มีความสุขในวันหยุดสุดสัปดาห์นะคะ
สวัสดีค่ะพี่ครูตูม
ขอบคุณมากค่ะ สักวันคงได้ไปกราบนมัสการบ้างค่ะ จำไม่ได้แล้วว่าเคยไปตอนเป็นเด็กหรือเปล่าน่ะค่ะ
สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์เจ้า
สวัสดีค่ะคุณ BrightLily,
ขอบคุณดอกไม้สวยๆ สไตล์คุณ BrightLily นะคะ
มีความสุขในวันหยุดค่ะ
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์ปณิธิ
วันหยุดแบบนี้คงได้เวลาออกไปหาเรื่องอีกแล้วนะคะ
ท่านอาจารย์งานยุ่งไหมคะช่วงนี้ ;))
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์แม่วิไล
คงเพราะนิสัยเป็นคนชอบคิดและชอบอ่านค่ะ เลยมีอะไรให้คิดให้เขียนเสมอหากมีเวลาค่ะ
แต่พักนี้ไม่ค่อยได้เขียนบ่อยๆ ค่ะ
ขอบคุณท่านอาจารย์แม่ที่เมตตามาทักทายค่ะ
สวัสดีค่ะคุณน้อย
คิดฮอดคุณน้อยเช่นกันนะคะ ภาษาเหนือกับภาษาอิสานนี่คล้ายกันมากอยู่นะคะ ปริมคงพอฟังออกแน่นอนถ้าไปแอ่วอิสานค่ะ ;)))
พักนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาที่นี่ค่ะ งานเข้าค่อนข้างมาก แต่ก็ยังระลึกถึงเสมอนะคะ
นากฝูงนี้ปกติขี้อายมากค่ะ ไม่ค่อยออกมาให้ได้เห็นแต่ตัวนี้คงกำลังหลงทางจึงถ่ายรูปไว้ได้ค่ะ เขาวิ่งต้วมเตี้ยมเข้าป่าไป้ป็นภาพที่ดูแล้วรู้สึกดีค่ะ หวังว่าเขาคงพบฝูงแล้วค่ะ
วันนี้ต้องออกไปดูเสียหน่อยค่ะ ;)))
คุณน้อยรักษาสุขภาพนะคะ บ้านเราคงหนาวมากแล้ว
สวัสดีค่ะคุณหมออดิเรก
ใช่ค่ะภาพที่เห็นคือดูเขาจะกล้าๆ กลัวๆ ค่ะ หน้าตาเขาดูซีเรียสแต่ไม่ดุค่ะ น่ารักดูไร้เดียงสาเอามากๆ เวลาเดินต้วมเตี้ยมก็น่ารักค่ะ
คงเพราะเราคอเดียวกันในการฟังเพลงมังคะ ก็เลยชอบฟังเพลงแนวเดียวกันค่ะ
คุณหมออยู่กรุงเทพให้สนุกนะคะ ปริมไม่ค่อยได้ไปกรุงเทพบ่อยๆ นอกจากไปเยี่ยมแม่เท่านั้น
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ อากาศหนาวแล้ว
ขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่านที่มาให้กำลังใจน้องนากด้วยสายน้ำแห่งมนุษยธรรมจากทุกท่านค่ะ
สุขสันต์วันหยุดนะคะ
หลงทางจริง หลงทางใจ
หาทางออก หาทางไป
ลึกในใจ จึงไขได้
สบาย ๆ ยามบ่ายสดใสค่ะคุณปริม
วันนี้ที่อุดรธานี...แดดแรง หลบในชายคาบ้าน
ดีที่ลมพัดแรง เย็นสบาย
สวัสดีนะคะ
สวัสดียามบายค่ะน้องปริม ชวนคิด ชวนติดตาม ผ่อนคลายค่ะน้องปริม ขอบคุณมากชอบทุกครั้งที่ได้สัมผัสผ่านตัวอักษร ภาพและเสียง ที่แทรกไว้ด้วยสาระชวนพินิจได้โดยไม่รู้ตัว...แฮ่ๆ ...หลงค่ะ!!! เอ...หลงใหล หรือ หลงทาง ละนี่่?? ทั้งกายภาพและิจินตภาพ?? อิอิ
นากขนเรียบ...ปกติที่นี่ .ในเส้นทางศึกษาธรรมชาติเราเจอเขา เขาเจอเรา และเล่นจ๊ะเอ๋ กันหลายต่อหลายครั้ง ด้วยอุปนิสัยของเขาเราเรียนรู้และ respect กัน มักจะเห็นอยู่กันเป็นครอบครัวและแม่นากรักลูกมาก ถ้าไม่เห็นอยู่ใกล้ก็จะร้องเรียกเสียงน่าสงสารเช่นกันค่ะ แต่ในที่สุดตัวที่หลงทางไปก็จะกลับมาเจอกันจนได้ เขาฉลาดมากเช่นกันค่ะ ขณะเดียวกันกลิ่นขี้นาก "มูลนาก" ก็มีกลิ่นเป็นเอกลักษณ์เช่นกัน โชยรับมาแต่ไกลเมื่อเข้าไปใน territory ของเขาค่ะ ...
น้องปริมค่ะ ถ้ายังจำได้ พี่เขียนเรื่องความผูกพันธ์คน-นาก ในบันทึกก่อนๆนานแล้วหล่ะค่ะ รายงานน้องปริมให้ทราบว่านะคะ ว่าทั้งแม่และลูกนากโตแข็งแรงหลังจากที่คนช่วยดูแลเมื่อถูกรถชนขณะท้องแ่ก่ น้องนากสองตัวหลังจากฟูมฟักไม่นาน จนมีฟันขึ้นและกินปลาที่ให้เป็นอาหารได้ ทั้งหมดพร้อมแม่ร่วมกันแหกกรงหนีไปกลางคืนเมื่อประเมินดูแล้วว่า ปลอดภัยแข็งแรงที่จะออกผจญโลกกว้างตามลำพัง ไม่อยู่ภายใต้การดูแลของมนุษย์อีกต่อไป ออกว่ายนั้าจับปลากินเอง คงอร่อยกว่าคนหาปลามาวางไว้ให้กินแน่ๆ ... ขอเดาใจน้องนาก ว่าชอบอย่างนั้น :-))
จะว่าไปแล้ว ชีวิตคนไม่เหมือนกับกระทง กระทงเมื่อหลงทางแล้วก็หลงเลย ลงสู่เจ้าพระยาออกอ่าวไทยแล้วไม่ย้อนกลับคืนมา แต่คนบางครั้งแม้เจอซอยตันก็ยังหาทางกลับบ้านได้ การได้เกิดเป็นมนุษย์นั้นถือว่าโชคดีสุดๆ แล้ว และเมื่อได้มาพบพระพุทธศาสนามันยิ่งกลายเป็นอภิมหาโชค เพราะหลักคิดของพระพุทธองค์นั้นรับประกันการหลงทางในชีวิตของมนุษย์ได้ ๑๐๐ % ขอเพียงแต่ให้เราเข้าใจ เข้าถึง เข้าพำนักอยู่ก็พ้นภัยแล้ว
รูปภาพที่ถ่ายมามีชีวิตชีวามาก ธรรมชาติงดงามเสมอ ขอบคุณ ดร.ปริม ที่เก็บเกี่ยวความงดงามเหล่านั้นมาฝากพวกเราทุกคนด้วย
สวัสดีค่ะคุณหมอธิรัมภา,
สบายๆ บ่ายวันอาทิตย์เช่นกันค่ะ วันนี้ฝนไม่ตกแต่ก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยเพราะมีงานที่ต้องสะสางค่ะ
คุณหมอสบายดีนะคะกับอากาศเย็นๆ ในช่วงหน้าหนาวค่ะ คิดถึงเมืองไทยจังในช่วงหน้าหนาวนี้ค่ะ
รักษาสุขภาพนะคะ
สวัสดีค่ะพี่อาจารย์ kwancha,
ดีใจกับทีมงานและน้องนากด้วยนะคะที่ในที่สุดก็กลับไปใช้ชีวิตในธรรมชาติได้ นั่นคงเป็นความปิติยิ่งของทีมงานนะคะ ที่เขาแหกกรงออกไปได้แสดงว่านากเป็นสัตว์ที่ฉลาดมากๆ เลยนะคะ ;))
เมื่อวานกลับไปถามเจ้าหน้าที่ศูนย์ถึงนากตัวนั้น เขาบอกว่าไม่มีรายงานว่าอย่างไรก็คงหาฝูงเจอและใช้ชีวิตเป็นปกติแล้วค่ะ
งานของพี่อาจารย์เป็นงานที่น่าอิจฉายิ่งนะคะที่ได้รวมงานอดิเรกกับงานประจำเข้าด้วยกันจนกลายเป็นนึ่งเดียวด้วยความรักที่มีต่อธรรมชาติค่ะ รอดูนกอพยพอื่นๆ อีกนะคะ
บ่ายวันอาทิตย์เงียบๆ ในวันนี้ เราต่างสะสางงานกันที่บ้านค่ะ ไม่ได้ออกไปไหนกันเลย ฝนกำลังตั้งเค้ามาว่าจะตกค่ะ พักนี้แทบทุกวันจะมีฝนโปรยลงมาเสมอ แต่ก็ให้ความรู้สึกที่ดีและอบอุ่นในวันที่เราอยู่กับบ้านค่ะ
พี่อาจารย์รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
กราบนมัสการพระอาจารย์อัมพรค่ะ
ค่ะนับเป็นโชคดีของเราที่มีพระพุทธ พระธรรม เป็นที่พึ่งค่ะ อย่างน้อยก็มีแสงที่ปลายอุโมงค์สำหรับทุกคน ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเปิดตา เปิดใจรับแสงนั้นมากน้อยสักแค่ไหนนะคะ
-สวัสดีครับ..
-ตามมาเที่ยวครับ.
-ขอบคุณครับ..