บทเรียนนอกห้องเรียน คน ฤๅ หมู หมา กา ไก่ ....ใคร...ใจร้าย กว่ากัน...???
เช้าวันศุกร์ที่ 9 พฤศจิกายน 2555 ... อยากจะเข้ามาบันทึก เรื่องราวสักเล็กน้อย เพื่อเผื่อแผ่ ความรู้สึก ที่อยู่ในใจ ที่ได้เผชิญ ได้พบ และได้เห็น มาเล่าสู่กันฟัง...จากที่ห่างหายจาก บันทึก เล่มนี้ ไปนานพอควร.......
ในช่วงระยะเวลานี้ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กำลังตระเตรียม การจัดงาน สัปดาห์วิชาการ จัดขึ้นระหว่าง วันที่ 14 - 18 พฤศจิกายน 2555 ลักษณะของงาน เป็นการ Open House ของคณะ ต่างๆ ในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เพื่อเปิดโอกาส ให้ นิสิต และ คณาจารย์ ได้ แสดงผลงาน ทางวิชาการ ตลอดรวมทั้ง ได้ แสดงถึง ความก้าวหน้าในแวดวงการศึกษา ในศาสตร์ และสาขาต่างๆ ทั่วทั้ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ของทุกคณะฯ เพื่อให้ นักเรียน นักศึกษา ตลอดจนประชาชน ทั่วไป ได้เข้ามาเรียนรู้ รับรู้ ข้อมูลข่าวสาร โดยเฉพาะ น้อง ๆนักเรียนมัธยมปลาย จะได้รับรู้เพื่อประกอบการตัดสินใจในการสมัครเรียนต่อ คณะ สาขาวิชา ที่ชอบ และ ใช่ ตัวเรา ในอนาคต อันใกล้.......
สาธยาย มาสะมาก ความจริง อยากจะเล่าขานเรื่องราว ของ "สาวน้อยคนหนึ่ง" เธอเป็นนิสิต คณะสัตวแพทย์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ชั้นปีที่ 2 ...เมื่อสมัยที่เธอเรียน มัธยมปลาย (สาธิตจุฬาฯ) เธอเป็นเด็ก ขยัน ขันแข็ง มีวินัยสูงมาก ในการใช้ชีวิตการเรียน และชีวิตส่วนตัว ... ประกอบกับ ความมีวินัย ของที่บ้าน ตลอดรวมทั้ง พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย พี่ ป้า น้า อา ที่ช่วยกัน ดูแล อุ้มชู ฟูมฟัก กันมา...ทำให้เธอประสบความสำเร็จในการเรียน ได้เป็นอย่างดี เป็นที่รักของเพื่อน และครู มีผลการเรียนดีสม่ำเสมอ จาก ประถม 1 - มัธยม 6 .... สิ่งที่วิเศษ ที่สุด ในตัวเธอ คือ เธอเป็นนักกิจกรรม ตัวยง เป็น นักประดิษฐ์ คิด ค้นสร้างสรรค์ กิจกรรม การงาน ให้กับ โรงเรียน และ กลุ่มเพื่อน เสมอมา......
เมื่อเธอเข้ามาใช้ชีวิตการเป็น "นิสิตสัตว์แพทย์ จุฬาฯ" นอกจากหน้าที่ความรับผิดชอบต่อตนเอง คือการเล่าเรียน ให้ได้ดีที่สุด ...เธอยังคงมีความสุข กับ การทำกิจกรรม มากมาย นับไม่ถ้วน เป็นต้นว่า เข้าร่วมโครงการทำค่าย โน่น นี่ นั้น กับ รุ่นพี่ รุ่นน้อง ครูบา อาจารย์ --- ไปออกค่าย ฉียดวัคซีน ให้ หมู หมา กา ไ่ก่ ในแดน ต่างจังหวัด นับไม่ถ้วน ...ด้วยความภูมิใจของเธอ ที่กลับมาเล่าถ่ายทอด ให้ "แม่" ฟัง ทุกครั้ง ถึง ประสบการณ์ชีวิตที่เธอได้รับอย่างมีความสุข เหลือล้น....แม่...ก็เฝ้าติดตาม สังเกตุ พฤติกรรม การใช้ชีวิต ของลูก ด้วยดี เสมอมาเช่นกัน..... แต่แล้ววันหนึ่ง...
สาวน้อยผู้น่ารัก ขึ้นรถ "คุณแม่" ที่เป็นพลขับ ให้อยู่เป็นประจำ ตลอดมาตั้งแต่ ประถม 1 คุณแม่ เห็น สาวน้อย หน้าตาหม่นหมอง ดำคล้ำ เหนื่อย หน่าย ตัวเหม็น ขี้เหงื่อ แต่ แววตา แดงกล่ำ เปรียบเสมือน ผ่านการร้องไห้ มายังไง ยังงั้น.... แม่ เงียบ ด้วยสันชาตญาน....รอเฝ้าจนกว่า เธอจะ พล่างพลู ออกมา....ว่า...หนูเหนื่อยเหลือเกินแม่...ทำไม คนผู้ใหญ่ จึงใจร้าย ปากร้าย ใจดำ ขนาดนี้ โดยเฉพาะ พวก " แม่ค้า " เป็นแบบนี้ ทุกคน อะป่าว แม่ ......
ผู้เป็นบุพการี เดา ไม่ผิด .... ว่าเธอคงเจอ อุปสรรค ในการ ไปติดต่อ ร้านค้าให้มาเช่าพื้นที่ขายของ ในงานจุฬาวิชาการของ สัตวแพทย์ จุฬาฯ เพื่อหาทุน มาช่วยเหลือ การจัดงาน ให้กับคณะที่เธอเรียน.........ตลอดทางก่อนถึงบ้าน ประมาณ 1 ชั่วโมง ...เธอ ร้องไห้ และ พร่างพรู ความเสียใจ ... ที่เธอ เผชิญ กับ การเจรจาต่อรอง ของ บรรดา พ่อค้า แม่ขาย บริเวณ ตลาดนัด U Center .....
แต่ เอาเถอะ .... นั่น คือ บทเรียน ที่แสนคุ้มค่า ที่ลูกต้องเจอ ..... เตรียม ต้นทุน ทางสติ ทางปัญญา ต้นทุนทางอารมณ์ ฝึกการควบคุมพฤติกรรมการแสดงออกทางอารมณ์ ในการทำงานกับ "มนุษย์" มันจะทำให้ชีวิต ของหนู มีความเข้มแข็ง...และผ่านพ้น มันไปได้อย่างสมบูรณ์ ... แม่ให้กำลังใจนะ.....
สิ่งที่นำมาถ่ายทอดวันนี้...เพียงเพื่อ อยากบอกว่า "บทเรียนนอกห้องเรียน" สำคัญ ไม่แพ้ " ตำราหรือการ Lecture ในชั้นเรียน" ...นับได้ว่า เป็น "การเรียนรู้เชิงปฏิบัติการ" ในระดับปริญญาบัณฑิต ที่ยอดเยี่ยมมาก จริง ๆ.... ขอให้ "ลูกสาว แม่ & ลูกศิษย์ หมายเลข 1" ของแม่ พบเจอสิ่งดีงาม ผ่านพ้นอุปสรรค ด้วยดี ตลอดไป.
ความเห็น (2)
- เยี่ยมมากเลยครับ
- เป็นบทเรียนนอกห้องเรียน
- ที่ไม่มีการสอนที่ไหน
ขอบคุณ อาจารย์ ขจิต มากค่ะ