เปิดเล่ม...

“อีกเดี๊ยวน่า แกรอชั้นเดี๋ยว ไอ้นิน ไอ้ทน ไอ้ตู่ ข้านี้แหละโว๊ยแชมป์ตัวจริง วันนี้ข้าจะโยนหนังยางชนะแกให้ได้ คอยดูซิ แล้วแกมาเทียบกับชั้นว่า ยางของใครจะยาวกว่ากัน ๆ ๆ ฮ่า ๆๆๆ “

 

“วันเพ็ญ ปฐมบท....”

 

                       วันเพ็ญเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ รูปร่างผอมเกร็ง ผมยุ่งเหยิง ใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีเขียวอ่อน ๆ ที่มีรอยเปอะดำไปทั่วถึงแม้จะผ่านการซักแต่รอยด่างดำก็ยังปรากฏให้เห็น  กางเกงขสั้นลายสก๊อตตัวเก่งเป็นกางเกงที่แม่ของเด็กหญิงตัดให้เองถูกใช้บ่อยจนสีสก๊อตออกเป็นสีจาง ๆ  ดูแทบไม่ออกว่าสีเดิมเป็นสีอะไร เสียงโขลกน้ำพริกในครัวที่ต่อออกจากเรือนไม้หลังเก่าดังจนพอทำให้คนที่นอนอยู่ในบ้านรู้สึกตัวได้  ถึงแม้อากาศยามเช้ามืดนี้จะดูยังเช้าอยู่มาก  เสียงไก่ขันที่ขานรับกันเป็นช่วง ๆ ทำให้เด็กหญิงตื่นจากภวังค์ห้วงฝันของคืนที่เพิ่งผ่านพ้น ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งทำให้เด็กน้อยเผยอยิ้มเล็ก ๆ  ที่มุมปาก  อากาศที่เย็นจนหนาวของเช้าในฤดูหนาวทำให้เกียจคร้านจนอยากหลับต่ออีกสักงีบ  ภาพในฝันของเมื่อคืนทำให้ไม่อยากตื่นอยากหลับต่อเผื่อฝันจะได้ต่ออีกสักนิด....

 

                        แดดทอแสงส่องตรงบานหน้าต่างไม้เก่า ๆ ที่เปิดไว้เสมอ ยามดึกดื่น บานหน้าต่างทั้งสองบานนี้เป็นเหมือนประตูรับลมที่ดูเหมือนคนสร้างจะรู้และจงใจให้ช่องหน้าต่างนี้เป็นช่องลม  ถึงแม้จะอยู่ในฤดูร้อน ฝน หรือหนาว หน้าต่างบานนี้ไม่เคยปิดมันคงยังทำหน้าที่เปิดรับลมตามหน้าที่โดยมีตะขอเกี่ยวหน้าต่างเป็นรูป ธ.ธง เป็นเหมือนเหล็กยึดไว้ไม่ให้ลมที่พัดกระทบผลักบานหน้าต่างให้ปิดลง 

 

                          เด็กหญิงลืมตาอีกครั้ง ทีนี้คงต้องตื่นแล้วถึงแม้จะเป็นเช้าวันอาทิตย์ แม่ให้อิสระเต็มที่ในการตื่นไม่เร่งเร้าเหมือนทุกวัน  และทุกครั้งที่เด็กหญิงไม่ยอมตื่นแม่จะต้องใช้ไม้เคาะกระดานแรง ๆทุกครั้ง  วันนี้มีนัด ใช่ซิ เด็กหญิงรีบสลัดผ้าห่มออกจากตัว เดี๋ยวจะไม่ทัน ไอ้นิน ไอ้ทน ไอ้ต๋อยกะไอ้ตู๋ เดี๋ยวมันจะหนีไปเล่นหนังยางไม่ยอมชวนเราอีก   

 

                           “กินข้าวก่อนซิ” หญิงสาววัยกลางคนรูปร่างเล็กบาง ผิวขาวอมเหลืองของนางดูสดใสเมื่อตัดกับผ้าซิ่นสีแดงเลือดนก  เสื้อแขนสั้นคอวีสีขาวนางตัดเย็บเอง  มือที่หยาบกร้านบรรจงจับชิ้นส่วนกางเกงจีนที่นางรับจ้างเจ๊กในตลาดมาเย็บได้ค่าจ้างเป็นค่าแรงตัวละไม่กี่บาท  นางต้องตื่นแต่เช้าเพื่อหุงหาอาหารให้แก่สามีที่มีอาชีพขับรถรับจ้าง และต้องออกรถแต่เช้าตรู่เพื่อรอรับแม่ค้าและผู้โดยสารขบวนรถไฟจากกรุงเทพ  เงินที่ได้จากการออกรถและเงินที่หามาได้จากการเย็บผ้าถูกเก็บรวบรวมโดยสองมือของนางเพื่อสานต่ออนาคตของครอบครัวเล็ก ๆ

 

                             “ไม่หรอกแม่ เดี๋ยวหนูมา” เด็กหญิงตอบพร้อมวิ่งตรือออกหน้าบ้านแต่ไม่ลืมหยิบถุงใส่ยางวงถุงใหญ่ที่เก็บจากพื้นโรงอาหารในโรงเรียนและได้จากการชนะไอ้ตู๋กะไอ้นิน ไอ้ทนเมื่อวาน  หญิงสาวส่ายหน้า  เอือมระอากับท่าทางลิงทะโมนของเด็กหญิงแต่ก็อดยิ้มขำ ๆ กับท่าทางของลูกสาวไม่ได้  ภาพที่เด็กหญิงกระโดดทีเดียวจากพื้นบ้านด้านบนลงไปพื้นดินด้านล่าง  เฮ้อ มันไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย นางคิดไปและขำไปสู้พี่ชายมันทั้งคู่ดูจะเอาใจใส่บ้านและดูจะเชื่อฟังเราซะมากกว่า

 

                                ลานดินใต้ต้นมะเฟือง  บัดนี้ดูสะอาดตาเนื่องจากผู้ใหญ่ผู้มาถึงก่อนเก็บเศษใบและผลมะเฟืองที่สุกงอมหล่นเน่าใต้ต้น  กองมะเฟืองเน่ากับเศษใบมะเฟืองถูกกวาดวางริมลานดินที่เป็นที่กองสุมและเป็นที่เผาเศษหญ้าอยู่บ่อย ๆ  เด็กชายวัยไม่เกินหกขวบสามสี่คนกำลังสาละวนอยู่กับการนับยางวงของตน  เด็กหญิงผู้ที่เพิ่งมาถึงกระโดดโลดเต้นพลางชูถุงยางวงขึ้โบกไปมา อีกเดี๊ยวน่า  แกรอชั้นเดี๋ยว  ไอ้นิน ไอ้ทน  ไอ้ตู่  ข้านี้แหละโว๊ยแชมป์ตัวจริง  วันนี้ข้าจะโยนหนังยางชนะแกให้ได้  คอยดูซิ แล้วแกมาเทียบกับชั้น"ว่า ยางของใครจะยางกว่ากัน  ๆ  ๆ  ฮ่า ๆๆๆ “