บริหารง่ายๆ ไสตล์ นาซ่า (๑)

 

การแก้ปัญหาโลวเทค แบบง่ายๆ ไสตล์ นาซ่า  (๑) 

 

ผมไปทำงานอยู่กับนาสา สิริรวมอายุได้ ๑๒ ปี  ได้ไปเห็นอะไรมาพอควร  ไอ้ที่ไฮเทคไม่ต้องพูด เพราะรู้กันดีอยู่แล้ว  แต่ไอ้ที่โลวเทค และง่ายๆ นั้น คงไม่มีใครเคยได้ยิน   (แม้แต่คนวงในนาสาเองก็ตาม) 

 

ผมขอยกตัวอย่างอันหนึ่ง เกี่ยวกับการใช้คอมพิวเตอร์

 

สมัยผมเริ่มเข้าไปทำงานกับนาสานั้น คศ. ๑๙๘๓ (ปีนี้ ๒๐๑๒)  pc เพิ่งจะเข้ามา  IBM80186   แม้นาสาเองยังไม่มีงบซื้อแจกทุกคนเลย  ดังนั้นแต่ละแผนกเขาเลยซื้อ pc มารวมกันไว้ในห้องหนึ่ง  เพื่อให้ทุกคนร่วมกันใช้  (แผนกเราเป็นแผนกคำนวณเสียด้วย ต้องพึ่งคอมพ์ มากกว่าแผนกอื่น) 

 

มีคอมพ์อยู่สัก ๕ ตัว แต่มีคน ๒๐ คน ที่แย่งกันใช้ เอาไงดี

 

บางทีเราจะเข้าไปใช้ มันเต็มหมดทุกที่นั่ง  เราก็กลับมาห้อง  รอสักครู่  พอจะไปใช้อีก อ้าวคนอื่นตัดหน้าเราไปก่อนซะแล้ว   ก็ต้องกลับมานั่งรอในห้องทำงานอีก 

 

 

นาสาเขามีวิธีแก้ง่ายๆ แบบโลวเทคอย่างเหลือเชื่อ คือ มีกระดาษแผ่นหนึ่ง แปะไว้หน้าห้อง พร้อมดินสอห้อยไว้ข้างๆ  ตีตารางเป็นสองคอลัมน์

 

พอเราจะเข้าไปใช้แล้วมันไม่ว่าง เราก็กรอกชื่อเราลงไปในตาราง แล้วเดินกลับห้อง ร้องเพลงรอ    .....สักกระเดี๋ยว จะมีคนมาที่ห้อง บอกเราว่า มีที่ว่างแล้วนะ ยูไปใช้คอมพ์ได้แล้ว  

 

เขารู้ได้ว่าเราเป็นคนรอคิวต่อไป จากการกรอกใบกระดาษของเรานี่แหละ  โดยมีกติการ่วมกันว่า  ออกมาจากห้องคอมพ์ ต้องมาอ่านกระดาษนี้นะ ว่ามีใครรอคิวอยู่ไหม  ถ้ามี ให้เดินไปตามเขามาใช้คอมพ์

 

ส่วนเราเข้าไปใช้คอมพ์ ก่อนอื่นเราต้องไปขีดคร่อมชื่อเราออกก่อน เพื่อจะได้รู้ว่าคนรอคิวต่อไปคือใคร 

 

ส่วนใหญ่ไปถึงแล้วก็ได้ใช้คอมพ์ทันที แต่มีบางที อ้าวไม่ว่าง  เพราะมีคนมาใหม่เข้าไปสวมสิทธิ์ แบบทันควัน  ซึ่งจริงๆแล้วก่อนเข้าไปนั่ง เขาต้องไปดูกระดานก่อนว่ามีใครลงชื่อรอไว้ไหม    ถ้ามี ให้ไปตามเขามาก่อน (คนที่ลุกไปอาจลืมไปตาม) 

 

...ระบบ แม้ดีอย่างไร ก็มีรูโหว่เสมอแหละ

 

...คนถางทาง (ตค ๕๕)

ปล.   ที่เขาตีตารางสองคอลัมน์ เพื่อประหยัดกระดาษ และเวลาในการเดินไปเปลี่ยนกระดาษที่ใช้หมดแล้ว    ...เอาดินสอห้อยไว้ นี่สุดยอด แสดงว่าเขาคิดรอบคอบมาก  กลัวว่าพนักงานจะลืมดินสอทำให้ต้องเดินกลับไปห้อง  ...กระดาษที่ใช้ก็คือกระดาษพิมพ์โปรแกรมคอมพ์ที่ใช้แล้ว (กระดาษนี้วันนี้น่าจะสูญพันธุ์ไปแล้ว ...คิดถึงมัน)     กระดาษใช้แล้ว   มันน่ารักมาก  ผมเลยไปขอ กระดาษตารางที่ใช้แล้วเขามาเก็บไว้เป็นที่ระลึก สองสามแผ่น (วันนี้คงหาไม่เจอแล้ว  ไม่รู้ซุกอยู่ในกล่อง แฟ้มไหน)   มันเป็นบันทึกประวัติศาสตร์ที่น่ารักมาก  เพราะมีชื่อ ลายมือ ของทุกคน อยู่บนนั้น   (ชื่อผมแหละมากที่สุด) 

 

 

[ชลัญธร]

อาจารย์ไม่ลงรูปให้ดูด้วยอยากเห็นค่ะ