ตอนเล็ก ๆ ไม่เคยคิดฝันว่าห้องเรียนจะเป็นเช่นไร? ตามแต่พ่อแม่จะเห็นสมควร เรียนที่ไหนก็เรียน
จำได้ว่า…เคยปัสสาวะใส่กางเกง เพราะไม่กล้าบอกครู อั้น จนอั้นไม่อยู่ ….เมื่อถึงเวลาอันควร มันก็เป็นของมันเช่นนั้น….นั่งกระมิดกระเมี้ยนอยู่ในห้อง จนกางเกงแห้งพอหมาด ๆ ถึงกล้าที่จะเดินออกจากห้อง ไปไหนต่อไหนได้
จึงทำให้รู้สึก ณ เวลานั้นว่า …..ทำไมเราถึงเป็นเช่นนี้ (แอบคิดว่า…วัยเด็ก คงมีใครหลายคนเป็นเช่นเรา)
หาสาเหตุจากวัยที่สามารถรับรู้ความรู้สึกแบบนั้นได้ในหลาย ๆ ประเด็น
- ความไม่กล้า
- กลัวครู
- กลัวเพื่อนล้อ
- การปรับตัวให้คุ้นเคยกับที่เรียนได้ช้า
- อายเพื่อน
สิ่งเหล่านี้…..น่าจะเป็นสาเหตุที่คิดว่า…นำไปสู่การปัสสาวะใส่กางเกงก็ได้
ปัจจุบันเป็นพ่อคนแล้ว….เลี้ยงลูกมา ทั้งลูกชาย และลูกสาว รับรู้เช่นกันว่า… วัยเด็ก ลูกทั้งสองก็ปัสสาวะใส่กางเกง และบางครั้งมากไปกว่านั้นอีก
จึงทำให้คิดต่อว่า…. วัยเด็กของพ่อและลูก ก็ไม่ต่างกันเลยนะ
แต่หากเป็นที่บ้าน…ลูกจะบอก จะเข้าห้องน้ำ หรือ ทำธุรกิจส่วนตัวได้สะดวกโยธินกว่า เป็นไหน ๆ
ไม่รู้นะว่า ….เป็นเพราะเหตุใด
คิดง่าย ๆ พื้น ๆ ว่า …แล้วถ้าหากโรงเรียนคล้ายบ้านละ!! เหตุการณ์เช่นนี้ น่าจะเกิดน้อยลง ….
เรามีความสุข เมื่อได้อยู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นมุมไหนของบ้าน จะร้อน จะฝน จะหนาว ก็รู้สึกคุ้นเคย เชื่อมั่น
แล้วถ้าทำโรงเรียนให้คล้ายบ้านบ้างละ จะดีไหม?
ห้องเรียนในฝัน…คงจะน่าอยู่ทีเดียว
ลูกคงเรียนอย่างมีความสุข คิด พูด ทำ ก็ออกมาจากจริต กล้าคิด กล้าแสดงออก กล้าทำ คุ้นเคย ปรับตัวได้ง่าย เรียนรู้ได้เร็ว เพื่อน ๆ คือ พี่น้อง กัน ครูประจำชั้น เปรียบเหมือนพ่อและแม่
อุ้ย!! เมื่อ E.Q. ดี I.Q. ก็เป็นแค่ส่วนประกอบที่ช่วยปรุงแต่ง ให้เด็ก ๆ เติบโตขึ้นมา เป็นผู้ใหญ่ที่อยู่ในสังคมได้อย่างมีคุณภาพ
ฝันไว้ว่าห้องเรียนในฝัน …..จะทำอย่างไรดีนะ? ที่จะให้เป็นเสมือนบ้าน….อย่างแท้จริง…
ขอบคุณดอกไม้ที่มอบให้นะครับ
-สวัสดีครับ..
-"ทำโรงเรียนให้เป็นบ้าน...ทำบ้านให้เรียนโรงเรียน"
-ชวนไปเที่ยวงานกล้วยไข่ด้วยกันครับ..
เป็นเหมือนบ้านอีกหลัง ดีกว่าแน่ๆ เลยค่ะคุณแสง ^__^
พุฒทอง แสงศรี ชื่อน้องดวงใจหรือคะ เพราะมาก
สมัยเด็ก เคยอ่าน โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง...
จึงพลอยคิดว่า... บ้านเป็นโรงเรียน โรงเรียนเป็นบ้าน อยู่ที่ครูใหญ๋ ครูน้อยนั้่นเอง...
มาชม บ้านคือโรงเรียนแห่งชีวิตนะครับ
ขอบคุณดอกไม้กำลังใจที่มอบมาให้นะครับ