ฉันว่าฉันควรมีบทกวีให้เธอสักบท

ฉันว่าฉันควรมีบทกวีให้เธอสักบท

 

เมื่อฉันมีภาษาเป็นอาวุธ   

สุนทรีย์แท้แฝงบทมุ่งหมาย

ฉันได้ฝากไว้ในอักษรกลาย

หากพลั้งผ่านเก็บฝันฉันกลับไป

 

เมื่อฉันไม่กล่าวคำมนต์พ่นพิษ

จิตที่หวังยังประคองสนองเจต

ประดิษฐ์กลอนเจ้าผ่านน้ำมิตร

เพียงได้คิดคำฉันท์ให้หวั่นไหว

 

เมื่อฉันขยับจิตเร้าช่างจองหอง

เย่อลำพองคล้ายเคืองแผ่นดินไหว

แลสิ้นท้ายกลับชำระล้างจิตสิ้นไป

มิ่งขวัญเจ้ากลายกลับอมตะวิญญาณ

 

เมื่อเธอผ่านมาเก็บไว้ตักตวงสิ้น

หวังทิ้งไว้เพียงคราบแห่งเสน่หา

หวังเพียงเจ้าหยุดดูชั่วพริบตา

เหล่านั้นหนาฝังอยู่ในใจผู้ผ่านกวี

 

๕ มีนาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐:๕๖ น.