เรื่องเล่าที่ประสบความสำเร็จ
สวัสดีครับ สิ่งที่จะเขียนต่อไปนี้เป็นเรื่องคร่าวๆ ที่ผมจะนำเสนอเกี่ยวกับประสบการณ์ของผมเอง ซึ่งผมเห็นว่าน่าจะเป็นกำลังใจให้ทุกท่านต่อไป
ผมได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการครู ในปี พ.ศ.2537 ณ อำเภอหนึ่งที่จังหวัดนครราชสีมา ซึ่งในช่วงเวลานั้นโรงเรียนที่ผมไปบรรจุเป็นโรงเรียนสาขาของโรงเรียนประจำอำเภอนั้น และจะต้องเดินทางเข้าไปประมาณ 13 กิโลเมตร โรงเรียนยังเป็นโรงเรียนมุงจาก 3 ห้องเรียน ในชั้น ม.1-3 นักเรียนที่นั่นเป็นนักเรียนที่อยู่ห่างไกล การเดินทางมายังอำเภอก็ลำบาก เนื่องจากถนนเป็นถนนลุกรัง เวลาฝนตกยานพาหนะต่างๆ ไม่สามารถเดินทางออกไปได้ แม้แต่กระทั่งจักรยานยนต์ก็ตาม นักเรียนที่มาเรียนโรงเรียนนี้จึงเป็นนักเรียนที่อยู่ในละแวกตำบลนั้นนั่นเอง การเรียนการสอนก็มีการจัดการเรียนการสอนตามปกติ และช่วงเย็นก็จะมีการเล่นกีฬากันระหว่างนักเรียน จนเมื่อปี 2539 อาคารเริ่มสร้างเสร็จ นักเรียนและครูก็พากันฉลองอาคารใหม่ มีการเคลื่อนย้ายกันจากอาคารชั่วคราวหลังคามุงจากเก่าๆ สู่อาคารเรียนหลังใหม่ ช่วงนี้นักเรียนก็มีมากขึ้นเนื่องจากชุมชนดังกล่าวส่งลูกหลานเข้าเรียนเพิ่มมากขึ้น จนปี 2540 โรงเรียนส่งตัวแทนนักเรียนเข้าร่วมการแข่งขันกีฬากรมสามัญศึกษา ซึ่งในขณะนั้นโรงเรียนมีนักเรียนไม่ถึง 100 คน ในระดับชั้น ม.ต้น ก็ส่งนักเรียนเข้าร่วมการแข่งขันเป็นครั้งแรกกับกลุ่มโรงเรียนในอำเภอใกล้เคียงกัน ซึ่งมากจะเป็นโรงเรียนประจำอำเภอจะมากกว่า จะมีประจำตำบลระดับเดียวกัน 2-3 โรงเรียน ผมได้รับหน้าที่ให้ควบคุมนักกีฬาเปตองเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนั้น ซึ่งผลที่ตามมาก็คือ โรงเรียนของผมแพ้ราบคาบ เนื่องจากเวลาซ้อมที่โรงเรียนเป็นสนามขรุขระ แต่พอแข่งขันไปเจอสนามจริงที่มีหินเกร็ดละเอียด จึงทำให้นักกีฬาจากโรงเรียนผมไม่ชินนั่นเอง
แต่สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจผมต่อมามันคือ โรงยิมนั่นเอง ที่นั่นมีการจัดการแข่งขันกีฬาบาสเกตบอลอยู่ หลังแข่งขันเปตองเสร็จ สนามอยู่ใกล้ๆ กันผมก็เลยแวะไปดูการแข่งขันของนักเรียนในครั้งนั้น ซึ่งโรงเรียนผมไม่ได้ส่งกีฬาประเภทนี้หรอกครับ เพราะนักเรียนเล่นกันไม่เป็น และไม่มีครูสอน ผมก็เลยสัญญากับตนเองไว้ว่า ซักวันผมจะพานักกีฬาจากโรงเรียนผมมาเข้าร่วมแข่งขันที่นี่ให้ได้
ต่อมาผมก็มาเริ่มรับสมัครนักเรียนเพื่อเป็นนักกีฬาประเภทนี้ ซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่ามันเล่นยังไง เพราะถนัดแต่ฟุตบอล กับวอลเลย์บอล มากกว่า จึงทำให้ได้นักกีฬามาทั้งสิ้น 8 คน ในชุดแรกใช้เวลา 2 ปี ก่อนที่พานักเรียนคว้าแชมป์แรกของโรงเรียน จากการแข่งขันกีฬานักเรียนขยายโอกาสประจำอำเภอ ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยเป็นนักกีฬามาก่อน เพียงแค่เล่นเป็นตัวแทนกีฬาสีของโรงเรียนเท่านั้น หลังจากนั้นก็มีเด็กรุ่นต่อมาสมัครเข้ามาหลังจากชุดแรกจบการศึกษาไปแล้ว และชุดต่อมานี่เองที่ทำให้คำสัญญาของผมตอนต้นเป็นจริงกับการที่พานักเรียนจากโรงเรียนประจำตำบลเล็กๆ ที่มีนัเรียนเพียงไม่กี่ร้อย เข้าสู่การแข่งขันกีฬานักเรียนกรมสามัญศึกษาในขณะนั้นร่วมกับโรงเรียนอำเภอต่างๆ ที่มีนักเรียนหลักพัน และสามารถนำทีมดังกล่าวนี้ชนะทีมตัวแทนจากโรงเรียนประจำอำเภอ เข้าชิงชนะเลิศเป็นผลสำเร็จ ทำให้โรงเรียนเล็กๆ ที่ไม่มีใครรู้จัก เป็นที่รู้จักตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา และ 2-3 ปีหลังจากนั้น จนเด็กชุดดังกล่าวจบการศึกษาไป
จึงอยากจะบอกท่านผู้อ่านทุกท่านครับว่าถ้าเราตั้งใจจริงที่จะทำอะไรสักอย่าง มันจะมีพลังแฝงทำให้เราฝ่าฟันอุปสรรคนั้นไปได้ด้วยดีครับ
อาจจะเขียนวนไปวนมาบ้างก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ผมจะพยายามปรับปรุงในงานชิ้นต่อไปครับ
ความเห็น (7)
เยี่ยมเลยค่ะ พี่ปู ^^
พื้นฐานภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงกว่าจะสะกดชื่อได้ว่าเป็นอาจารย์ปู เปลี่ยนชื่อเป็นภาษาไทยได้ไหมคะ งานเขียนเยี่ยมมากค้ะ
สุดยอดค่ะ เมื่อเราตั้งใจทำอะไร ทุกอย่างก็จะสำเร็จได้จิงๆๆนะค่ะ ขอบคุณเรื่องเล่าดีๆๆนะค่ะพี่ปู ^_^
เยี่ยมเลยคุณครู...ถ้าเราตั้งใจทำอะไรแล้วสิ่งนั้นไม่ว่าจะยากง่ายหรือมีอุปสรรคเพียงไร ถ้าเราคิดว่าเราทำเพื่อนักเรียนของเรา สิ่งนั้นจะตอบแทนมาที่ตัวเราเองอย่างภาคภูมิใจ
อุปสรรค์มีไว้พุ่งชน!!! ยอดเยี่ยมมากค่ะครูปู เป็นกำลังใจให้นะคะ ^o^
เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ
เยี่ยมมากคระ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่นคระ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคระ