กาพย์ห่อโคลงหนำไพรวัลย์ เขียนเมื่อกันยายน ๒๕๔๘

     พระธาตุกราดกราบไหว้          ขอเรียมได้ดังใจจินต์

หลุดบ่วงปวงมลทิน                   พบเพียงสุขเกษมศานติ์

เดือนสิบประเพณี                     ของมากมีแบบโบราณ

พืชผ้าและอาหาร                      ละลานตาน่าซื้อชม

 

    พระธาตุกราดกราบไหว้             ขอพร

พบสุขเกษมดังวอน                      วากย์ไว้

เดือนสิบที่นคร                            ครบเครื่อง   บุราณนา

สืบต่อประเพณีได้                        เด่นแท้ดังเดิม

 

 

 

     กรุงชิงชิงร่มใบ         เขียวแมกไม้งดงามตา

น้ำตกแก่งหินผา            หมอกงามยิ่งคนชิงชม

ก่อนครั้งเจ้าอู่ทอง          มีเจ้าครองคนนิยม

สี่กรุงเป็นวงกลม            สืบคำขานบ้าน "กรุงชิง"

 

 กรุงชิงกาลก่อนนี้          กรุงไกร

คือถิ่นชิงพฤกษ์ไพร       อีกเจ้า

ธรรมชาติอิ่มเอมใ          จดูดดื่ม ยิ่งแฮ

ชนต่างหมายรุมเร้า         เยี่ยมเหย้ากรุงชิง

 

 

  

เยือนย่ำหนำไพรวัลย์                 ศิลป์สร้างสรรค์แสนงามตา

ขนำไม้เชิงชายคา                    เล่นลีลาลวดลายศิลป์

อาคารเล่นระดับ                      ไม้สลับกับก้อนหิน

ลำธารผ่านไหลริน                     ยินเสนาะน้ำเซาะดัง

 

 หนำไพรวัลย์เพริศแพร้ว            ศาสตร์ศิลป์

สถาปัตย์ระดับดิน                   เล่นชั้น

ขอนไม้สลับหินเสริมส่ง            งามแล

ไกลกู่เพียรพาดั้น                    ดุ่มเข้าเยือนขนำ

 

 

 

 

 

      ทะเลหมอกออกเยือนฟ้า        กลางหุบผาพาเลื่อนลอย

แพรน้ำค้างพรางริ้วรอย                คอยยั่วชนยลหมอกมา

หมอกหนายังลาลับ                   คราแสงจับขอบนภา

หมอกเมฆในอุรา                       ยากเกินกว่าจะลาเลือน

 

 ทะเลหมอกเคลื่อนย้าย               ยามอรุณ

หมอกม่านมองละมุน                  ม่านฟ้า

เพียงแสงส่องนำหนุน                 หมอกเคลื่อน จางแฮ

หมอกเมฆในจิตข้า                     เคลื่อนคล้อยยากแสน

 

  น้ำแรงแก่งหินดาน                        ล่องเรือผ่านสนุกครัน

โครมครามกระแทกทั้น                    กรีดเสียงลั่นลุ้นฝีพาย

โยกโยนแล้วขยับ                           จังหวะนับขยับกาย

ลิบลับคนกลับหมาย                       เรียมเดียวดายแม้ใกล้เคียง

 

     แก่งหินดานล่องน้ำ                ลอยเรือ

กระทบโขดสุขเหลือ                   กระแทกทั้น

สายชลฟ่องฟองเฝือ                   ปลาว่าย หนีนา

เกาะแก่งคนกลับดั้น                    หากข้าเดียวดาย

 

 

    ถ้ำหงส์ลงลอดถ้ำ           แสนชุ่มฉ่ำย่ำลำธาร

ก้มเงยเข่าคืบคลาน             ทรายเบียดบดกดเจ็บกาย

หินย้อยห้อยระย้า                พร่างเพชรจ้างามเฉิดฉาย

เย็นน้ำกระเซ็นสาย              หากมิวายรุ่มร้อนทรวง

 

    ถ้ำหงส์ลงลอดถ้ำ         ชมธาร

เพชรพร่างประกายฉาน      เพริศแพร้ว

ก้มเขยิบขยับคลาน          คลาคล่ำ กันนอ

กายชุ่มหากมิแคล้ว          รุ่มร้อนทรวงใน

 

 

     ตังเมโยเยยิ่ง           อรรถโอบอิงกล่อมเพลงคลอ

ออดอ้อนวอนอกพ่อ        ซุกซอกคออุ่นแอบกาย

รอยรักรอยเล็บจบ          ตังเมซบสุขสมหมาย

บางครั้งเหมือนวุ่นวาย     คือยอดชายนายตังเม

 

ตังเมไปเที่ยวด้วย          เดินดง

แรกเริ่มเดิมทีงง            วุ่นว้า

สองแขนพ่อโอบคง        อบอุ่น พอนา

เพลงพ่อคลอขับช้า         เช่นนี้สุขแสน

 

จบกาพย์ซาบซึ้งจิต       กับมวลมิตรท่องไพรสัณฑ์

กรุงชิงหนำไพรวัลย์      ของกำนัลมอบตัวเอง

ส่อย อรรถ รัช ติ๋ม จุ๋ม    เพียงรวมกลุ่มคนครื้นเครง

มาโนชไม่วังเวง            จบบันทึกรำลึกความ

 

ไหว้พระธาตุ ล่องแก่ง นอนหนำ เข้าถ้ำหงส์ ที่ กรุงชิง 28-29 กันยายน 2548    

หมายเหตุ  ตังเม คือ สุนัข ของ รอง ผอ.อรรถพล  สุวรรณโชติ

[พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โคลงกาพย์ซาบซึ้งจิต จนใคร่คิดลิขิตดู สรรค์สร้างตามอย่างครู บ่หาญกล้ามาลองดี หลายวารมิผ่านเยือน ยุ่งยากเหมือนงานมากมี เพียงหวังยังสุขี เจ็บป่วยไข้ไม่มีมา ขอครูอยู่แข็งแรง สาดส่องแสงแห่งปัญญา สอนสั่งยังวิชา แก่นักเรียนลูกศิษย์ครู

[พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..]

โคลงกาพย์ซาบซึ้งจิต จนใคร่คิดลิขิตดู สรรค์สร้างตามอย่างครู บ่หาญกล้ามาลองดี หลายวารมิผ่านเยือน ยุ่งยากเหมือนงานมากมี เพียงหวังยังสุขี เจ็บป่วยไข้ไม่มีมา ขอครูอยู่แข็งแรง สาดส่องแสงแห่งปัญญา สอนสั่งยังวิชา เป็นแบบอย่างในทางสอน กาพย์โคลงครูโยงไว้ อ่านแล้วได้คิดอาวรณ์ จารึตแต่เก่าก่อน ล้วนซุกซ่อนสิ่งดีงาม แนะนำธรรมชาติ บรรยากาศอันวาบหวาม ป่าเขาขจีคราม มีหมอกจางน้ำค้างพรม บ้านป่าได้อาศัย เห็นไถงมวลเมฆห่ม ล่องเรือเพื่อเที่ยวชม เห็นถ้ำธารสำราญใจ

โคลงกาพย์ซาบซึ้งนัก เสนาะหู จึงแต่งทดลองดู เผื่อได้ ตามแบบเยี่ยงอย่างครู ขอบอก บ่อาจนำเปรียบใกล้ กับถ้อยคำขาน

หลายวารขาดเยี่ยมเหย้า ยลถาม ยุ่งยากนั่นนี่ตาม ติดบ้าง เพียงหวังว่ามีความ สุขอยู่ เจ็บป่วยที่เคียงข้าง ขัดข้องหมองหาย

[ภาทิพ]

นมัสการพระคุณเจ้า  ผลงานของท่านพัฒนาไปไกลมาก  อนุโมทนาค่ะ

 

        โคลงกาพย์ซาบซึ้งจิต         จนใคร่คิดลิขิตดู

สรรค์สร้างตามอย่างครู                บ่หาญกล้ามาลองดี

หลายวารมิผ่านเยือน                   ยุ่งยากเหมือนงานมากมี

เพียงหวังยังสุขี                          เจ็บป่วยไข้ไม่มีมา

ขอครูอยู่แข็งแรง                        สาดส่องแสงแห่งปัญญา

สอนสั่งยังวิชา                           เป็นแบบอย่างในทางสอน

กาพย์โคลงครูโยงไว้                  อ่านแล้วได้คิดอาวรณ์

จารึตแต่เก่าก่อน                        ล้วนซุกซ่อนสิ่งดีงาม

แนะนำธรรมชาติ                        บรรยากาศอันวาบหวาม

ป่าเขาขจีคราม                          มีหมอกจางน้ำค้างพรม

บ้านป่าได้อาศัย                        เห็นไถงมวลเมฆห่ม

ล่องเรือเพื่อเที่ยวชม                  เห็นถ้ำธารสำราญใจ

 

     โคลงกาพย์ซาบซึ้งนัก          เสนาะหู

จึงแต่งทดลองดู                       เผื่อได้

ตามแบบเยี่ยงอย่างครู               ขอบอก

บ่อาจนำเปรียบใกล้                  กับถ้อยคำขาน

 

หลายวารขาดเยี่ยมเหย้า          ยลถาม

ยุ่งยากนั่นนี่ตาม                      ติดบ้าง

เพียงหวังว่ามีความ                 สุขอยู่

เจ็บป่วยที่เคียงข้าง                ขัดข้องหมองหาย