สงวนการกระของวันรุ่ง

สงวนการกระของวันรุ่ง

การดำรงอยู่ของชีวิตนั้นทำให้เราตระหนักว่า การมีเสรีภาพเป็นหัวใจสำคัญที่พึงหวงเหนรักษาไว้ การที่เรารู้จักที่จะยอมรับ-ปฎิเสธสิ่งหนึ่งสิ่งใดหรือแม้แต่ตัวเอง อธิเช่น ในขณะที่เรานั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ เรารู้ว่าเราเองไม่ได้เป็นโต๊ะและเก้าอี้ เพราะเราสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างตัวเรากับสิ่งแวดล้อมต่างๆ ได้ โดยการยอมรับหรือการปฎิเสธสิ่งเหล่านั้น ทักษะนี้ทำให้เราเลือกที่จะใช้อารมณ์ความรู้สึกและความคิดอย่างเป็นตรรกะ ตั้งคำถามกับสิ่งแวดล้อมรอบๆ เพื่อตรวจสอบการมีอยู่ของตัวเอง ดังนั้น การดำรงอยู่อย่างเสรีชนจึงอยู่อย่างทาสบางเวลาและมีเสรีภาพบางเวลาจะมีมิได้ เพราะการตระหนักรู้ถึงดำรงอยู่ในปัจจุบันนั้นได้แยกเราออกจากการกระทำในอดีต จากสัญชาตญาณ ความฝันและสิ่งแวดล้อมรอบตัว ก่อให้เราทุกคนคือ “ผลผลิตที่ต้องสร้างให้กับตัวเอง” พึงระลึกเสียเถิดว่าอย่าให้ใครมาแกว่งกวนความรู้สึกนึกคิดที่ดีหรือร้ายที่สิงอยู่ในเรานั้น

เมื่อตัวเราเองนั้นไม่ใช่ทั้งคุณงามความดีอีกทั้งมิใช่ความชั่วช้า อาจจะจมปรักอยู่กับอารมณ์ผสมผสานความบ้า บางครั้งก็ทำให้ผู้คนศรัทธาและบางครั้งก็ข่มขืนความรู้สึกคน แต่ในโลกของของเรา เราเองที่เป็นผู้กำหนดเหตุผล เข่นฆ่าผู้คนและชุบชีวิตสรรพวิญาณ แม้ในนั้นเราจะเป็นแค่สามัญชนที่ว่ายวนอยู่ในโลกลวง เช่นนั้นแล้วจึงรับรู้ว่าเราไม่มีเวลามากมายนักในชีวิตที่จะสามารถทำได้ทุกอย่าง การเรียนรู้สิ่งที่ไม่เกี่ยวกับตัวเราหรือที่เกี่ยวกับการมีชีวิตนั้น จึงเป็นช่วงเวลาที่ฟุ่มเฟือยต่อชีวิตที่แสนสั้นและไม่เที่ยงแท้...ไม่สามารถมีได้...เพื่อสงวนการกระทำของวันพรุ่งนี้