จากการที่ผมได้ใส่ภาพกล้วยซึ่งผมปลูกเองลงในอนุทิน และมีพี่โอ๋มาให้ความเห็น ทำให้ผมคิดไปว่า ในเมื่อปลูกขึ้นเฉพาะกล้วย ก็ใช้กล้วยนี่เองเป็นอะไรสักอย่างเพื่อคุณค่า ผมคิดต่อว่า ในพระพุทธศาสนาที่ชาวพุทธทั่วไปเห็นว่ามีคุณค่านั้น มีการพูดเรื่องกล้วยอย่างไรบ้าง จึงไปค้นจากพระไตรปิฎก ว่ามีการพูดถึงกล้วยในลักษณะใดบ้าง
ก. กล้วยเพื่อทำน้ำปานะสำหรับดื่มตามพุทธานุญาตในวินัยปิฎก
ข. กล้วยเทียบได้กับลาภสักการะ และคำสรรเสริญ ฆ่าตัวเอง (คนไม่ดี) เทียบกับลูกม้าอัศดรในครรภ์ฆ่าแม่ม้าอัศดร
ค. ต้นกล้วยเทียบกับความว่างเปล่า ว่างเปล่าแรกคือความไม่มีความรู้ของผู้ที่อวดตนว่ารู้ และเทียบกับสังขารที่เราเห็นว่ามีแต่เมื่อสืบค้นจนถึงที่สุดคือความว่างเปล่าเพราะเป็นที่ประชุมของเหตุปัจจัย อย่างหลังนี้เพื่อสอนให้ไม่ยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นเรา เป็นของเรา เป็นตัวตนของเรา
เอามาฝากค่ะ สารพัดเรื่องกล้วยที่น่าสนใจ ไม่"กล้วย"ในความหมายที่ใครๆมักจะนึกถึงเลยนะคะ