social network

facebook_ICU

เรื่องที่จะเล่าเป็น เรื่องที่ผ่านมาหลายครั้งแต่ด้วยเวลาไม่อำนวยจึงไม่ได้เล่าเสียที วันนี้โอกาสดี จิตใจผ่องใส จึงอยากถ่ายทอดเรื่องราวดีดี สู่ผู้อ่าน 

 

     รอยหมองเศร้าของหญิงสาวผู้หนึ่ง วันนี้เด่นชัดขึ้นเป็นพิเศษ เพราะว่า ความหวังในการถอดท่อช่วยหายใจเลือนลางเต็มที หลังจากเตรียมความพร้อมมาหลายวัน เมื่อถึงเวลาทีรอ หมอถอดท่อช่วยหายใจได้เพียงชั่วครู่ เธอก็หอบขึ้นมาทันที เสียงหอบนั้นดังข้ามไปถึงเตียงอื่นๆ น้ำตาเธอไหลอาบแก้มทั้งสอง เมื่อหมอบอกว่า "ต้องใส่ท่อใหม่นะ ไม่ไหวหรอก" เธอขอประพิงเวลา แววตาของเธอ หมอต้องยอมแพ้ เยื้อเวลาด้วยการพ่นยาตัวแล้วตัวเล่า แต่เวลานั้นก็มาถึงเธอจนได้ หมอบอกพยาบาลว่า "เตรียมใส่ท่อเถอะ" พยาบาลทำได้เพียงปลอบใจเธอ เพียงให้การช่วยเหลือเรื่องการหายใจผ่านไปได้ก่อน เมื่อใส่ท่อช่วยหายใจใหม่ แม้เธอจะหายใจสบาย ไม่หอบเหมือนเมื่อครู่ที่ผ่านมา แต่แววตาแห่งความหวังของเธอหายไปแล้ว เหลือเพียงร่องรอยของน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสอง ไม่มีคำพูดใดจะบอก ได้เพียงแต่ยืนเป็นเพื่อนและจับมือ มือนั้นไม่อุ่นเหมือนเมื่อเช้า เป็นมือที่ชุ่มด้วยเหงื่อ นิ้วสั่นระริก บอกให้รู้ถึงความผิดหวัง อึกอัด กังวลมากเสียกระไร ยืนจับมือกันสักพัก เห็นเธอควบคุมตัวเองได้แล้ว จึงถามสั้นๆ เพียงประโยคเดียวว่า "ตอนนี้น้องอยากทำอะไรมากที่สุด" ไม่อยากเชื่อเลย เธอค่อยพูดทั้งที่มีท่อช่วยหายใจว่า "อยากเล่น internet" ทำไมล่ะ "คิดถึงเพื่อน เบื่อหลายอย่าง เห็นมี internet น่าจะมีนะ" ไม่รอช้า จัดคอมพิวเตอร์ note book ให้ สีหน้า แววตา นั้นเต็มเปี่ยมด้วยความหวังอีกครั้ง มือขวาที่ถนัดนั้นเต็มไปด้วยสายเครื่องมือทางการแพทย์ แต่ไม่เลย ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับการเล่น internet เลย เธอค่อยๆ ดึง จัด ทุกอย่างด้วยตัวเอง เหมือนมีการเตรียมการมาอย่างดี มือนั้นสั่น เล็กน้อย ปลายนิ้วค่อยๆ กรีดกรายไปบนแป้น key board อย่างช้าๆ website แรกที่เธอพิมพ์นั้นคือ facebook.com แม้กระทั่ง password เธอจำได้เป็นอย่างดี เมื่อเปิดหน้า facebook ของเธอสำเร็จ เธอใช้นิ้วชี้ให้แม่ดู ว่าเพื่อนที่มาเยี่ยมเมื่อวานไง แล้วยิ้ม หรือจะเรียกว่าอมยิ้มก็ได้ เพราะในปากมีท่อช่วยหายใจคาอยู่นั่นเอง ความสุขที่เธอมีในขณะนี้ แผ่ไพศาลไปถึงแม่ ที่ยืนเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง ถามแม่ว่า "แม่อยากถ่ายรูปกับลูกมั้ย แล้วเดี๋ยวให้น้องเอาใส่ในจอ เหมือนที่แม่เห็น แบบนี้" แม่ส่ายหน้า แล้วบอกว่า "ไม่เอา อายฟันเหยิ่น" เสียงหัวเราะดังก้องทั้งแม่ลูก แม้ของลูกจะหัวเราะไม่มีเสียงเพราะมีท่อช่วยหายใจก็ตาม ทุกเช้าระหว่างหย่าเครื่องช่วยหายใจ หรือแม้แต่ช่วงเย็น เธอนั่งอ่านเรื่องราว ติดตามข่าวสารของเพื่อนที่เรียนด้วยกันผ่าน facebook ค้นหาคำตอบเรื่องการเจาะคอ เพื่อเปลี่ยนท่อช่วยหายใจ ฟังเพลงที่ตัวเองชื่นชอบ หลายครั้งที่เธอหลับคาเรื่องคอมพิวเตอร์ แม้หลายคนรู้สึกว่า สิ่งเหล่านี้อาจรบกวนกิจกรรมทางการรักษาพยาบาล แต่เปล่าเลย นี่คือความสุขทางใจของเธอ ที่หาได้อย่างง่ายดาย ICU