วันที่ ฉันว่าง นั่งอ่านเรื่องเล่า ของลุกน้อง
ณ ที่แห่งหนึ่ง ริม ทะล สีขุ่น และ ความร้อนที่ระอุ
ฉัน.ได้มีโอกาสได้นั่ง อ่านเรื่องเล่าความดีของ น้องๆพยาบาลในกลุ่มการพยาบาล รพ. หนองจิก ความจริง ต้องเรียกว่าเรื่องเล่าที่เกิดขึ้นจากการบังคับ จากความต้องการของหัวหน้าพยาบาล ตามกระแสของเรื่องเล่าความดี หลังจากที่บังคับให้ลูกน้องเขียนเรื่องเล่าความดี มา ๒-๓ ปี เพิ่งได้มีโอกาสนั่งอ่านอย่างจริงจัง และตั้งใจ ฉันพบว่า มีเรื่องราวดีๆ ที่เกิดขึ้นในการทำงานของทีมงาน อยู่บ้างแม้ไม่มากมาย คงเพราะน้องๆ ไม่ชอบการเขียน
เห็นถึงบรรยากาศ ของการทำงานที่วุ่นวายท่ามกลาง ความพอดี และไม่พอดีในแต่ละช่วงเวลา ซึ่งหลายครั้งเราก็คงไม่สามารถจัดบุคลากร เพื่อให้เพียงพอในหลายเวลาที่มีผู้ป่วย ที่ไม่ได้คาดคิดมารับบริการ ( บริการทีผู้ป่วยไม่ได้ต้องการ .. ความเจ็บป่วย ) การวางแผน เรื่องอัตรากำลังที่ รองรับเหตุการณ์ ฉุกเฉิน เป็นอีกเรื่องที่ ไม่ได้มีคำตอบที่ลงตัวมากนัก เราอาจไม่มีโอกาสได้รู้ทุกครั้ง หากไม่มีโอกาสได้อ่านเรื่องเล่า บางส่วนจากเจ้าหน้าที่ ของห้องฉุกเฉิน เห็นถึงความรู้สึกละเอียดอ่อนบางส่วน บางตอนของความมีน้ำใจ และโอกาสสิ่งทึ่ถูกจัดเตรียมขึ้นมาด้วย วัน และเวลา การได้มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งของการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ก่อให้เกิดความปิติที่ยิ่งใหญ่ เห็นถึงบรรยากาศ ของความเป็นแม่ ที่ต้องการความความเข้าใจ ของปัญหา และโอกาสที่แตกต่าง ความพร้อมและไม่พร้อมการการตั้งครรภ์ ความเข้าใจ และโอกาสที่จะได้รับจาก คนรอบข้าง เรื่องบางเรื่องที่คนในครอบครัวไม่สามารถหยิบยื่นให้กันและกัน แต่ พยาบาลชุดสีขาว กลับเข้าใจ และให้โอกาสเหล่านั้น กับคุณแม่คนใหม่ และคุณแม่คนเก่า การเชื่อมโยง ความรัก และความเข้าใจ ของคน ๒ คนที่มีคำว่าแม่เป็น จุดเชื่อมโยงของ การเป็นหนึ่งเดียวกัน มันคือหนึ่งในความภูมิใจที่มีโอกาสเป็นผู้ให้ โอกาส กับ คน สองคน เพื่อ เด็กน้อย ผู้ต้องการโอกาส จาก แม่
มีน้องๆ ส่วนหนึ่งที่ออก รพสต. ความจริงต้องบอกว่าน้องๆ ที่ถูกบังคับให้ออก รพสต ( ว่ากันไปแล้ว ฉันเป็นคนที่แย่มากคนหนึ่งที่ทำงานตามใจตนเอง เอาความคิดของตนเองเป็นที่ตั้ง บังคับลูกน้องได้ตลอดเวลา เหมือนการจัดบุคลากรออกไป รพสต ก็เป็นหนึ่งความคิดของหัวหน้าพยาบาล จอมบงการ ในที่สุด ฉันก็พบว่า การบังคับของฉัน ..ทำให้พยาบาล ในโรงพยาบาลชุมชนหลายคน พบว่า คุณค่าที่แท้จริงของการเป็นผู้ให้ ไม่ได้อยู่ที่ การตั้งรับ หรือการอคอยให้ความเจ็บป่วยเหล่านั้นเดินเข้ามาหา น้องๆ หลายคนได้มีโอกาสเห็นความต่างที่ เห็นคุณค่าของการเป็นผู้ให้ กับผู้คนในพื้นที่ขาดโอกาส เดือนหน้า ฉันยกเลิก การออกไป รพสต . ของน้องๆพยาบาลแล้ว เพราะ น้องพยาบาลจบใหม่ ในรพสต มีเพียงพอ แล้ว
ฉันได้เห็นเรืองเล่าของกลุ่มผู้ป่วยเรื้อรัง ความธรรมดาในตึกผู้ป่วย ที่ไม่ธรรมดา ผู้ป่วยที่ต้องเข้าๆ ออกโรงพยาบาล จนแยกไม่ออกว่า โรงพยาบาลหรือบ้าน ที่จะเป็นแหล่งให้ความสุขมากว่ากัน ไม่ได้ดีใจเลยที่เห็นคนไข้อยากมานอนโรงพยาบาลมากกว่านอนบ้าน เพราะนั้นหมายถึงความล้มเหลว ของระบบสาธารณสุขไทย ที่ไม่สามารถทำให้ผู้ป่วยพึงพาตนเองได้ ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในสังคมอย่างมีความสุข ผู้ดุแล หรือญาติไม่เข้าใจ และไม่ให้โอกาส ในการสร้างความสุขที่แท้จริงภายใต้วิถีชีวิตที่ลงตัวของพื้นที่
ความเห็น (2)
เห็นด้วยค่ะ
เพราะปัจจุบันสาธารณสุขเรา
เน้นการส่งเสริม บริการเชิงรุก
มากกว่าการรักษา ที่ตั้งรับใน รพ.
ขอบคุณคะ คูณมนัญญา