หลังจากอุบัติเหตุที่เกิิดขึ้น ตัวผมเองพักฟื้นและไปทำงานบ้างเกือบ ๒ สัปดาห์
และในสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ ได้กลับไปอยู่เวร "อาจารย์ประำจำหอพัก"
อีกครั้งหนึ่ง ดังที่ผมเล่าไปแล้วบ้างในอนุทินที่เขียนอยู่เป็นประจำ

นอกจากการดูแลความเป็นอยู่และการจัดการความเรียบร้อยของหอพักแล้ว
ผมยังทำหน้าที่เสมือนอาจารย์ที่ปรึำกษาอีกท่านหนึ่งเหมือนกัน

ผมจะต้องตรวจความก้าวหน้าของการเขียนบันทึกประจำวันทุกครั้ง
ที่ไปอยู่เวร แต่จะต้องใช้เวลาอ่านเป็นคืนกว่าจะครบถ้วนทุกคน

อยากให้เขาทราบว่า ผมใส่ใจกับบันทึกที่เขาเขียนมากมายแค่ไหน

หลาย ๆ ครั้งผมจะได้รับทราบข่าวสารใหม่ ๆ ปัญหาใหม่ ๆ และ
ความรู้สึกใหม่ ๆ เสมอ

สัปดาห์ที่ผมพักเจ็บนั้น เด็กหลายคนเพิ่งทราบหลังจากวันนั้นนับสัปดาห์
ก็มี ข่าวไปค่อนข้างเร็ว ซึ่งผมเองก็ไม่พยายามบอกใคร นอกจากเพื่อนสนิท
และผู้บังคับบัญชา มิฉะนั้น ผมอาจจะลาพักโดยไม่มีเหตุผลเพียงพอ

กระแสความเจ็บไข้จากอุบัติเหตุลามไปทั่วหอพักครูเป็นเิลิศ
จนผมต้องเรียกประชุมและเล่าเรื่องราวให้พวกเขาฟัง
พร้อมแง่คิดที่ผมได้มากมาย

หันกลับมาที่บันทึกประจำวันเล่มหนึ่ง ซึ่งผมอยากบอกว่า
อ่านแล้วมีคนเป็นครูก็มีกำลังใจมากขึ้นในสิ่งที่พวกเขากำลังพยายาม

ผมขออนุญาตนำมาฝากไว้ในบันทึกนี้นะครับ ...

(ซึ่งเจ้าของบันทึกเล่มนี้อาจจะได้เข้ามาอ่านมันในภายหลัง)

๒๙-๘-๕๕ ... "เมื่ออาจารย์ไม่มา"

ตื่นเช้า ทำธุระ -> เข้าเรียนคนแรกอีกแระ วันนี้เรียน Eng ฮาดี
ครูเปิดอะไรให้ดูหลายอย่างมาก เรียนเต็มชั่วโมง วันนี้เรียนยากมาก ๆ
ไม่เข้าใจเร้ย เฮ้อ!!!

ตอนบ่าย วัฏจักรเดิม คือ กินเสร็จก็นอน ไม่อ้วนคราวนี้จะอ้วนคราวไหน?

แต่แปลกแฮะวันนี้ "อาจารย์ไม่มา" แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
ตอนมื้อเย็น เพื่อน ๆ บอกว่า ครูเอารถล้ม ก็แอบตกใจเล็กน้อย
ครูเนี้ยนะ ขับรถระวังขนาดนั้น (ได้ฟังจาก ... ผู้มีประสบการณ์
เคยนั่งซ้อนท้าย) นะ ยังเอาไปล้มอยู่

ซึ่งสาเหตุเกิดจากอะไร หนูก็ไม่รู้ และก็คงอะไรไม่ได้
โทรถามอาการก็ไม่ได้ เฟสบุ๊ค ครูก็ไม่เล่น

เลยถามอาการจากประธานฯ นี่แหละ คนที่ได้คุยกับครูบ่อยที่สุด

ประธานฯ บอกได้เพียงว่า

"ครูบอกครูไม่เป็นไร ครู สบม. ซึ่งแปลว่า สบายมาก"

แต่พวกเราก็ยังคงไม่แน่ใจอยู่ดีว่า ครูจะสบายจริงหรือเปล่า
อยากรู้อาการมากกว่านี้ แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้
แล้วภาวนาให้ครูของพวกเราไม่เป็นไร และกลับมาเฝ้า
พวกเราเหมือนเดิม เร็ว ๆ

คืนนี้คงหลับตาลงด้วยความสงสัย -> เฮ้อ หลับดีกว่า

๓๐-๘-๕๕ ... "เมื่อได้รู้เรื่องราว"

วันนี้เป็นอีกวันที่ได้เข้ามาเรียนในมอ การเรียนก็เรื่อย ๆ ฟังครูบ้าง
ไม่ฟังบ้าง ธรรมดาก็มันอยู่หน้าจอคอมนี่

แล้วพอดีวันนี้ เพื่อนไปเปิดเจอเว็บที่เป็นบันทึกของครูพอดี
ก็เลยรู้ว่า สาเหตุที่ครูไม่มาเพราะอะไร สามารถเห็นภาพได้จาก
เหตุการณ์ที่ครูเขียน บางฉากแทบดราม่า ครูเขียนได้ซึ้งมาก
แล้วก็เพิ่งรู้ว่าครูเอารถไปล้ม ตั้งแต่วันที่ ๒๔-๘-๕๕
และเป็นวันที่มาอยู่เฝ้าเราที่หอด้วย

วันที่ ๒๕ ครูก็เลยไม่ได้มาดูพวกเราแข่งกีฬาเอก พอได้รู้ ได้อ่าน
ก็เริ่มสบายใจขึ้นที่ครูไม่เป็นไร (ยังสามารถเขียนบันทึกได้เป็นเล่มอยู่) มาก

หนูก็รอส่งไดอารี่เก้อ ก็ไม่เห็นครู ที่ไหนได้ มันเป็นแบบนี้นี้เอง
พวกเราชาวครูเป็นเลิศเป็นห่วงครูทุกคนนะคะ ขอให้ครูพักผ่อนเยอะ ๆ

ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้ค่ะ อาทิตย์นี้ที่หอสบายมาก อาจารย์หลายท่าน
แวะมาดูและสลับกันอยู่เวรแทนให้

เรื่องเวร พวกหนูก็ทำทุกวัน ไม่มีบ่น ไม่มีอู้ ถึงแม้ครูจะไม่มาก็ตาม

เรื่องกลับบ้าน ใบลาเขียนเสร็จแล้วนะคะ ส่งที่หัวหน้าฝ่ายคุมกฎระเบียบฯ เรียบร้อย

เห็นไหมคะ พวกหนูก็เป็นเด็กดี น่ารักได้ เพียงเพราะไม่อยากให้
ครูเหนื่อยไปมากกว่านี้ อยากให้ครูหายไว ๆ ค่ะ

เป็นอีกค่ำคืนที่นอนไม่หลับ แต่ก็จะพยายามข่มตา เที่ยงคืน ๑๕ นาที
เขียนไดอารี่เสร็จพอดี หลับ ๆ ๆ ฝันหวาน

ตัวจริงของคนเขียนบันทึกนี้ก็มีปัญหาหลายเรื่องอยู่เหมือนกันที่เขากำลัง
พยายามปรับปรุง ซึ่งผมเองก็ติดตามอยู่ไม่ไกลนัก อยากให้เขาประสบ
ความสำเร็จตามที่เขาคาดหวัง โดยไม่หลุดออกนอกเส้นทางของคน
ที่จะเป็น "ครูที่ดี" เสียก่อน ...

จริง ๆ หลายครั้ง ผมรู้สึก "เหนื่อย" จริง ๆ กับการต้องเข้าไปจัดการ "คน"
ที่ต่างที่มาต่างที่ไป การเรียนเก่งอย่างเดียวไม่ได้ทำให้สังคมมันเรียบร้อยขึ้น
สังคมมันต้องมีระเบียบของสังคมเป็นบรรทัดฐาน

หลายครั้งผมรู้สึกอยากหยุดทำหน้าที่นี้

หลายครั้งผมรู้สึกเหนื่อยและล้า

หลายครั้งผมถามตัวเองว่า ผมมาอยู่ที่นี่ทำไม

หลายครั้งตัวเองรู้สึกเสียโอกาสบางอย่างจากทางในเมือง

แต่การตรวจบันทึกที่หลายครั้ง เด็ก ๆ ได้ส่งกำลังใจกลับมาให้
ทำให้มีแรงและพลังที่จะทำสิ่งดี ๆ เพื่อพวกเขาต่อไปเท่าที่จะทำได้

ทุกอย่างอยู่ที่พวกเขาแล้วล่ะว่า จะใช้ชีวิตอย่างไรต่อไป

จะเลือกทำดี หรือ ทำชั่ว

ขอบใจสำหรับกำลังใจที่มอบให้ครู

ขอให้พวกเขาเป็นเด็กดีและครูที่ดีนะ

บุญรักษา ลูกศิษย์ทุกคนและทุกท่านครับ ;)...

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน Smart Teacher Project (STP)

คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#บันทึกประจำวัน#วสวัตดีมาร#กำลังใจจากลูกศิษย์#happy ba