ครั้งแรก...ความรู้สึกที่ไม่เคยลืม..
การเดินทางขอชีวิตในทุกช่วงวัย มีสิ่งที่เรียกว่า ครั้งแรก เสมอ ๆ
ไม่ว่า ไปโรงเรียนวันแรก สอบครั้งแรก รายงานหน้าชั้นครังแรก
เข้ามหาวิทยาลัยวันแรก สัมภาษณ์งานครั้งแรก ทำงานวันแรก
รวมไปถึง ถูกประเมินผลการทำงานครั้งแรก...
ครั้งแรก ของชีวิตกับการถูกประเมิน ก่อนจะไปถึงการถูกประเมิน
เราต้องประเมินตนเองก่อน....เคยถามรุ่นพี่ว่าประเมินตัวเองยังไงกันค่ะ..
ก็ตาม ภาระงาน ที่เราได้รับและ สิ่งที่เราได้ทำ....??? กว้างมาก
หรือ จะเอาตัวเองไปเทียบกับคนข้าง ๆ ดี.. จน 6 ปีผ่านไป ก็ยังไม่รู้
การประเมินครั้งแรก ยังกับเข้าห้องสอบสัมภาษณ์ มีทั้ง ผอ. ท่านรอง
หัวหน้าฝ่ายทุกฝ่าย หัวหน้าฝ่ายตนเอง หัวหน้างาน กดดันมาก การจะเพิ่มเงินเดือน 300 มันน่ากลัวขนาดนี้เลย....
จนวันหนึ่ง ได้พบว่ามันคือ ความประเมินความพึงพอใจ ของชนชั้นบริหาร
ต่อชนชั้นปฏิบัติงาน โดยไม่ดูเนื้อแท้ของงาน ตามภาระ ที่ได้เขียนรายงานไป
ดังนั้น ตัวเองจึงเป็นชนกลุ่มล่าง คะแนนประเมิน ไม่ถึงไหน ๆ สักที
จะขอเรียนต่อ จะขอชำนาญการ ก็คงยังต้องรอให้ผลงานเข้าตากรรมการก่อน
มันเป็นครั้งแรกที่ ไม่ดีเอาเสียเลย...ที่ได้รับรู้ข้อมูลเหล่านี้ด้วยตัวเอง...
(เป็นหนึ่งในงานพิเศษที่ได้รับมา และได้รับคำสั่งให้ประเมินเพื่อนด้วยความรู้สึก)
แต่ก็ พยายามทำดีต่อไปด้วยความเชื่อมั่นว่า
หากเราเชื่อมั่นในคุณค่าของตัวเอง
เราก็จะเป็นดอกไม้ที่งดงามที่สุดได้..แม้ไม่ต้องมีแจกัน
(พุทธทาส ; 2555)
แต่แล้ว...ก็ เจอ สิ่งนี้เข้า
ความลำบากใจของหัวหน้าคือ จะบอกอย่างไรดีในบางสิ่งที่เราอยากให้ลูกน้องเราพัฒนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านทัศนคติ (attitude) เพราะทุกคนมีด้านบวกและด้านลบ มีบางเรื่องที่ชอบ มีบางเรื่องที่ไม่ถนัด บางคนทำงานมากแต่มีข้อบกพร่องเล็กน้อยเสมอ บางคนงานเนี๊ยบแต่ช้า แล้วเอาเกณฑ์อะไรมาเป็นตัววัด?
เรามักไม่ ค่อยจะเห็นข้อบกพร่องในตัวเราเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านหลังที่กระจกส่องมองไม่เห็น ดังนั้นความเห็นจากการประเมินอาจเป็นกระจกที่ส่องในมุมมองที่เรามองไม่เห็น หรืออยากซุกซ่อนมันอยู่ก็ได้
(ถ้าจริงใจ ก็บอกกันเรื่อย ๆ เสมอ ๆ ไม่ต้องรอให้ถึงการประเมินก็ได้ค่ะ...)
มันใช่เลยคะ...ท่านกล่าวไว้ถูกแล้วแต่ทีนี้ท่านเองกลับไปมองกระจกบ้าง
หรือเปล่า หรือที่การประเมินจากลูกน้องที่ท่านเรียกร้องให้ทำมันไร้ประโยชน์
ถ้าเช่นนั้น อย่าให้ทำเลย พอเราประเมินท่าน มองท่านในมุมของกระจกส่องหลังท่าน
ท่านก็ไม่เคยพอใจ จนเรา ก็ช่างเถอะ ไม่อยากประเมินท่านแล้ว
ท่านได้แต่ บอกกับเราว่าเราไม่ดีอย่างไร แต่เราบอกท่านบ้าง ท่านไม่เคยฟังและไม่เคยยอมรับ
เมื่อตัวเรามาเป็นหนึ่งในผู้ประเมิน
ให้เรามาประเมินคนอื่นด้วยความรู้สึก มันเป็นอะไรที่แย่มาก ๆ เมื่อถามถึง
เกณฑ์การะประเมิน คำตอบที่ได้รับเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า...เฮ้ย มันไม่ใช่ จะไม่มีเกณฑ์ได้อย่างไร....
รอรอบต่อไป เมื่อมีหลักฐานการายงาน การทำงานมากขึ้น เราอาจจะได้เห็นสิ่งดี เกิดขึ้น ถ้าปาฏิหาริย์ มีจริง....ฮ่า ๆๆๆ
ดังนั้น เดือนนี้ จึงเป็นเดือนที่ เรียกว่า ฤดูปวดใจ ของใครบางคน
(ก็บางคนเค้า เข้าตา เข้าใจ เข้าถึง เลยไม่ปวดใจ)
และอีกสิ่งที่อยากถาม ไม่รู้จะถามใครได้...ว่า การประเมิน TOR ผลการปฏิบัติงานนั้น ไม่มีกฏเกณฑ์ จริงหรือ ... ดูจากภาพรวมจริงหรือ ดูแค่ว่าเราผิดมากผิดน้อยจริงหรือ หรือดูแค่ว่า เราเป็นใคร ใครรู้สึกดี ไม่ดีกับเรา...
ด้วยความเคารพ...
ความเห็น (4)
อ่านแล้ว จับความรู้สึกได้ว่า แน่วแน่ ปนท้อนิดๆ ข้อความสามบรรทัด...สีชมพู กับ ฟ้า ขออนุญาตนำลงเว็บไซต์ โรงเรียน.. ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ
เคยเป็นเหมือนกันทั้งผู้ให้และผู้รับการประเมินค่ะ กฎที่ตั้งให้ตัวเองเมื่อได้รับการประเมินคือคำว่า "ขอบคุณ" ไม่ว่าจะได้รับผลดีหรือไม่ก็ตามแต่โชคดีส่วนใหญ่จะไม่ค่อยมีปัญหา แต่บางปีที่เกรดตกด้วยเหตุจำเป็นจริงๆ ก็ทำใจยอมมรับได้ค่ะ ปักใจที่การพัฒนาตัวเองมากกว่าผลที่คนอื่นมองเรา (หยิ่งนิดๆ ด้วยความคิดที่ว่า ไม่มีใครจะมาทำให้เราเจ็บปวดได้นอกจากตัวเราเอง)
และการประเมินคนอื่นตั้งใจมองสิ่งดีดีที่เขามีเขาเป็นค่ะ ที่ยังต้องพัฒนาก็จะบอกเล่ากันไปในระหว่างปีที่ทำงานด้วยกัน แต่เข้าใจค่ะจะบอกคนอื่นให้แก้ไขนั้นยากและบอกให้จุดด้อยให้เขาโดยที่เขายังรู้สึกดีนั้นยากยิ่งกว่า ต้องอาศัยความจริงใจจริงๆ เป็นที่ตั้ง
มาให้กำลังใจค่ะ
คุณ ปริม ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ แง่คิดค่ะ จะนำไปปรับใช้
คุณ ชยันต์ ยินดีให้นำไปใช้เลยคะ...
เป็นคำแนะนำที่ดีครับ